Organizacja ruchu kolejowego. Marianna Jacyna

Чтение книги онлайн.

      Celem europejskiej polityki transportu kolejowego jest utworzenie jednolitego obszaru kolejowego. Zapoczątkowane w 2001 r. otwieranie sektora kolejowego na konkurencję było przedmiotem tzw. trzech pakietów kolejowych (www.europarl.europa.eu/factsheets/pl).

      W roku 2016, na podstawie wniosku Komisji Europejskiej, został uchwalony tzw. czwarty pakiet kolejowy, którego celem jest zakończenie budowy jednolitego europejskiego obszaru kolejowego w wyniku: zwiększenia świadczeń usług publicznych na rynkach wewnętrznych, poprawy dostępności, konkurencyjności, jakości i skuteczności krajowych usług przewozów kolejowych.

      Czwarty pakiet zawiera m.in. nowe przepisy w obszarze tzw. filaru technicznego i tzw. filaru rynkowego. W ramach filaru technicznego przyjęte zostały w kwietniu 2016 r. nowe dyrektywy: 2016/798 – dotczycząca bezpieczeństwa systemu kolejowego oraz 2016/797 – dotycząca interoperacyjności systemu kolei. Przepisy te w poszczególnych państwach członkowskich UE muszą zostać wdrożone do 15 czerwca 2020 r.

      2. System transportu kolejowego i jego podsystemy

      2.1. Pojęcie systemu transportu kolejowego, jego granice i obszar jego oddziaływania

      Pojęcie systemu wykorzystywane jest zazwyczaj do definiowania zagadnień, które są ujmowane kompleksowo. Różnorodność znaczeń pojęcia system sprawia, że w literaturze przedmiotu spotyka się wiele jego określeń i definicji, które nie zawsze są identyczne. Charakterystyczną cechą tych określeń jest to, że ścisłość definicji jest tym większa, im dotyczy węższej klasy systemów.

      Na ogół system definiuje się jako pewną funkcjonalną całość, która składa się z takiej liczby elementów pozostających ze sobą w ściśle ustalonych powiązaniach (relacjach), która jest niezbędna do tego, by całość ta pełniła przypisane jej funkcje [58], [79], [66]. Niezbędna liczba elementów jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym do definicji systemu. Funkcjonalna całość musi zawierać również tyle relacji, ile jest wymaganych do pełnienia przez nią określonych funkcji.

      System jest więc odwzorowaniem właściwości elementów obiektu i powiązań między elementami (właściwościami elementów) z punktu widzenia zdefiniowanego celu badań. Oznacza to, że system to obiekt „wyodrębniony” z rzeczywistości, którego opis ma postać relacji określonych na zbiorze wyróżnionych w obiekcie elementów, jak również relacji wiążących elementy obiektu z otoczeniem.

      Wychodząc z założenia, że system to wyszczególnienie zbioru elementów oraz zbioru relacji określonych na jego elementach, to jego strukturę można przedstawić w postaci uporządkowanej pary [60].

      (2.1)

      gdzie:

      A – zbiór wyróżnionych elementów w obiekcie (a_i to wyróżniony element o numerze i):

      (2.2)

      Zakładamy, że każdy element systemu charakteryzuje się określonymi, kwantyfikowalnymi cechami, a zatem element a_i opisany jest wektorem cech o składowych w_i^k; k=1, …, p_i, tj.

      Z założenia cechy elementu są kwantyfikowalne, co oznacza, że w_i^k jest liczbą określająca wartość k-tej cechy i-tego elementu, natomiast p_i jest liczbą wyróżnionych cech i-tego elementu systemu.

      W dalszych rozważaniach wyróżniony element systemu utożsamiany będzie z jedną z wyróżnionych jego cech.

      R – zbiór relacji określonych na elementach systemu oraz niektórych elementach systemu i otoczeniu (R_j to relacja o numerze j określona na iloczynie kartezjańskim elementów ze zbioru obiektów A):

      СКАЧАТЬ