Zła krew. Maria Jaszczurowska

Чтение книги онлайн.

      3

      Być jak Jobs

      Młodemu przedsiębiorcy, który startuje z biznesem w sercu Doliny Krzemowej, trudno wyrwać się z cienia Steve’a Jobsa. W 2007 roku założyciel Apple’a utrwalił swoją pozycję w świecie technologii i całym amerykańskim społeczeństwie. Nadał swojej firmie nową strategię i nowe znaczenie, powracając z takimi propozycjami, jak iMac, iPod czy wirtualny sklep muzyczny iTunes. Już w styczniu owego roku na konferencji Macworld w San Francisco zaprezentował zachwyconej publiczności swoje najnowsze i największe jak do tej pory osiągnięcie – iPhone’a^[1].

      Każdy, kto miał okazję spędzić trochę czasu z Elizabeth, od razu wiedział, jak wielkim podziwem darzy Jobsa i firmę Apple. Lubiła nazywać system Theranosa „iPodem służby zdrowia” i przepowiadała, że podobnie jak wszechobecne produkty Apple’a, również Theranos któregoś dnia zagości w każdym amerykańskim domu.

      Latem 2007 roku jej uwielbienie dla Apple’a wzniosło się na wyższy poziom – udało jej się przyciągnąć kilku pracowników tej firmy do Theranosa. Jednym z nich była Ana Arriola, projektantka produktów i współtwórczyni iPhone’a^[3*].

      Ana i Elizabeth po raz pierwszy spotkały się w Coupa Café, modnej kafejce i barze kanapkowym w Palo Alto, ulubionym miejscu Elizabeth, nie licząc biura. Opowiedziała Anie o swoim dotychczasowym doświadczeniu i podróżach do Azji, a następnie wyjawiła, że planuje stworzyć mapę chorób każdego pacjenta dzięki badaniom krwi w systemie Theranosa. Wówczas firma mogłaby metodami inżynierii wstecznej rozpracować na przykład raka, analizując dane z badań krwi za pomocą modeli matematycznych i przewidując rozwój zmian nowotworowych.

      Ana, nowicjuszka w świecie badań medycznych, uznała wizję Elizabeth za imponującą i przełomową. Stawka była jednak wysoka: przechodząc do Theranosa, Ana musiałaby zrezygnować z piętnastu tysięcy akcji Apple’a, przed podjęciem decyzji postanowiła więc zasięgnąć opinii swojej żony, Corrine. Umówiły się z Elizabeth w Palo Alto na drugie spotkanie. Szefowa Theranosa wywarła spore wrażenie także na Corrine, więc Ana poczuła się uspokojona.

      Wkrótce dołączyła do zespołu Theranosa jako główny projektant. Odpowiadała za wygląd i ergonomię edisona. Elizabeth chciała, żeby urządzenie miało ekran dotykowy podobny do iPhone’a oraz zgrabniejszą, dwukolorową obudowę. Kolory miały być przedzielone ukośną linią, jak w oryginalnym iMacu. W przeciwieństwie do niego obudowa edisona nie mogła być przezroczysta, gdyż miała ukrywać ramię robota i resztę części.

      Projekt obudowy zlecono Yves’owi Béharowi, projektantowi szwajcarskiego pochodzenia. Jego reputacja w Dolinie Krzemowej ustępowała tylko sławie zatrudnionego w Apple’u Jony’ego Ive’a. Béhar stworzył elegancki czarno-biały projekt, niestety niezwykle trudny do skonstruowania. Tony Nugent i Dave Nelson spędzili niezliczone godziny, modelując kawałki blachy tak, by osiągnąć zamierzony przez projektanta cel.

      Obudowa nie zdołała stłumić głośnych dźwięków, jakie wydawało przy pracy ramię robota, lecz mimo to Ana była zadowolona, że maszyna przynajmniej prezentuje się elegancko, kiedy Elizabeth zabiera ją na pokazy przed inwestorami.

      Zdaniem Any także Elizabeth przydałaby się jakaś przeróbka. Młoda kobieta ubierała się zdecydowanie niemodnie. Nosiła szerokie szare spodnie od garnituru i sweterki ze świątecznymi wzorami, w których wyglądała jak podstarzała księgowa. Ludzie w jej otoczeniu, na przykład Channing Robertson czy Don Lucas, zaczynali porównywać ją do Steve’a Jobsa. Jeśli tak, powiedziała któregoś razu Ana, to powinna zacząć się ubierać stosownie do przyjętej roli. Elizabeth wzięła sobie do serca tę radę. Od tamtej pory przez większość czasu chodziła w czarnym golfie i spodniach w tym samym kolorze.

      Wkrótce do Any dołączyli Justin Maxwell i Mike Bauerly, dwaj programiści z Apple’a. Zatrudniono ich do pracy nad oprogramowaniem edisona oraz nad innymi częściami systemu, z którymi pacjenci mieliby najbliższy kontakt. Chodziło głównie o opakowanie i wkłady do czytnika. Ana i Justin pracowali razem w Apple’u, a Mike’a poznali przez jego dziewczynę, również ich współpracownicę. Wkrótce byli pracownicy Apple’a zauważyli zarówno u Elizabeth, jak i w Theranosie różne dziwactwa. Anie polecono pojawiać się codziennie o siódmej trzydzieści na spotkaniu z Elizabeth i zdawać jej relację z postępów w pracach projektowych. Kiedy podjeżdżała na parking przed biurem, zastawała Elizabeth w jej wielkim czarnym infiniti. Szefowa słuchała hip-hopu na cały regulator, potrząsając do rytmu jasną czupryną.

      Pewnego dnia Justin wszedł do gabinetu Elizabeth, by przekazać jej najnowsze wieści związane z jakimś projektem. Podekscytowana skinęła na niego energicznie i oznajmiła, że chce mu coś pokazać. Chodziło o dwudziestocentymetrowy metalowy przycisk do papieru z wygrawerowanym napisem: „Czego byś się podjął, gdybyś wiedział, że nie grozi ci porażka?”. Przycisk stał na biurku tekstem do Elizabeth – widocznie te słowa miały ją inspirować.

      Szef idealista to jeszcze nie koniec świata, ale praca w Theranosie miała więcej nieprzyjemnych aspektów, na przykład konieczność toczenia codziennych batalii z Mattem Bisselem, kierownikiem działu IT, oraz jego kumplem Nathanem Lortzem. Bissel i Lortz skonfigurowali firmową sieć komputerową w ten sposób, że informacje były podzielone na silosy, co w istotny sposób utrudniało komunikację między poszczególnymi działami i pracownikami. Nie dało się nawet wysłać wiadomości do współpracownika. Na czat nałożono blokadę. Wszystko to w imię ochrony informacji poufnych i tajemnic handlowych, ale w efekcie produktywność znacznie spadła.

      Sytuacja zrobiła się tak frustrująca, СКАЧАТЬ