Беларусалім. Кніга першая. Золак. Павел Севярынец

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ “Ну, як?”, пачакала і, не атрымаўшы адказу, з уздыхам павярнулася да яе сьпінай.

      Бела вакол. Так, яна найболей любіла белае – і была ўся ў белым. Нявеста штодня, яблыня ў квецені, анёл на аблоках, гардэроб, як засьнежаны сад. Воля Васілеўская, сьветлая багіня.

      Першыя пацалункі – а яна зь першых класаў была першай у першых пацалунках – кружылі голаў. Яе, яе, “Волю-сваволю”, выбіралі ў каралевы балю.

      Але аддацца першы раз давялося сіле. Старэйшы, круталобы, з буграмі мышцаў, Улад, якога яна едка зачапіла на вечарынцы, калі ўсе госьці разьехаліся або разбрыліся па астатніх пакоях, выключыў у зале сьвятло і ўзяў яе проста на канапе, пры застаўленым аб’едкамі стале. Ён цяжка дыхаў, са звонам падалі пустыя бутэлькі, састаўленыя ўздоўж крэслаў; а яна, нахабная й спалоханая, сьпярша ігрыва напаўголаса зьдзеквалася… моўчкі, азартна змагалася са зьдзіраньнем вопраткі, прайграла, задыхалася, лавіла і выплёўвала вусны, то аддавалася жару й сораму, напору дыханьня й цягліцаў цалкам, то раптам, з болем ад складкі швырнутага на канапу швэдра пад бокам, злосна адпіхвала грубае цела – не, гэта мусіць быць зусім ня так!

      Ягонае сапучае соўганьне то захапляла, то апальвала болем, то сьцінала нянавісьцю, яна губляла памяць ад гэтых цяжкіх настырных штуршкоў, што прымушалі яе расхінацца, то пускала, то не пускала яго, то абурана шаптала “пусьці!”, то моўчкі, сьцяўшы зубы, тычкамі каленяў і кулачкоў, білася – і ўскрыкнула толькі тады, калі злосьць захлынулася ў жарсьці. Раптам рэзкі боль – і з крывёю, зь рычаньнем Улада, успоратая да самага сэрца, пазногцямі, кулакамі выпхнула яго зь сябе. Уся ў сьлязах, выпэцканая, адна, над чарупінай у ваннай, за сталом з халодным брудным посудам, пад сьцішаныя стогны зь іншых пакояў, яна ўсю ноч душылася і вырашала:… Яна ў роспачы, і засіліцца; яна ў гневе, і падасьць заяву, альбо – яна гэтага і хацела?

      І гэты страх, і гэты надрыў, і гэтая сьцятая пакута пасьля перасьледвалі яе штораз. Не, яна не магла так. І ўсё роўна так атрымлівалася – яшчэ, яшчэ, яшчэ.

      Воля аблегла на падваконьнік. Шкло трымцела ад ветру, дваілася, цьмяная вуліца раптам акунулася ў вадкае адлюстраваньне – і Воля ўбачыла сябе па-над гмахамі горада. Аграмадную. Страшную. Старую.

      У ёй было ўсё, што патрэбна каралеве, яна гэта ведала. Але ў гэтай краіне гародаў і балотаў, дзе ўжо даўно не нараджаецца сапраўдных мужчынаў, краіне, якой не існуе для ўласнага народа, яна валадарыць не магла. Яна беларуска, настолькі беларуска, што ў Беларусі ёй ня жыць. Падхопленая яшчэ ў Полацку элітная мода на беларускасьць – усё гэтае выкшталцонае тарашкевіцкае маўленьне, аблягаючыя сукенкі зь ніткай арнаменту, напаўпразрыстыя блузы, вышытыя знакамі “Маці-зямля” на каўнерыках ды манжэтах, каваныя кулоны, вялікаліцьвінскі вінтаж, грэблівасьць да простанароднага папсова-мацернага быцьця, што вызначае сьвядомасьць – вынесла яе ў вечны дзявішнік беларускай філалогіі, і зараз прымушала пакутваць, безнадзейна і высакародна.

      Кім СКАЧАТЬ