Беларусалім. Кніга першая. Золак. Павел Севярынец

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ думка Льва падалася яму падобнай да сферычнай сьвяцільні на бульвары, якую яны толькі што прайшлі. Захацелася прыпыніцца, узяць гарачы, палаючы шар у далоні – і грэцца, і глядзець.

      Андрэй зябка ўнурыў рукі ў кішэні чужога кажуха. Спрачацца не выпадала; зрэшты ён ня мог вырашыць, ці ёсьць тут што спрэчнае пасьля сёньняшняй начы – сапраўды Бог ёсьць ці гэта яму, Андрэю, хочацца верыць, што Бог ёсьць?

      Але ўладны голас Ільва прымусіў яго страпянуцца:

      – Няхай не сумняваецца сэрца вашае, веруйце ў Бога і ў Мяне веруйце, кажа Ісус.

      О, хутчэй гэты чарадзей зь пільным позіркам і разьдзьмутымі ноздрамі быў усемагутны.

      – Усемагутны толькі Госпад Бог, – раптоўна, ня гледзячы на яго, дадаў Леў, – а я такі ж чалавек, як і ты.

      Гэта было ўжо занадта. Андрэй ня ведаў, што дзейнічала на яго больш: ці то словы, што прымушалі яго трымцець, ці то гіпнатычны бляск у дрымучых вачох Ільва, ці то ягонае глыбокае дыханьне – калі ён набіраў у грудзі паветра, у Белазора пачынала шалёна калаціцца сэрца.

      – Паслухай, я пастараюся патлумачыць табе, што ты тут робіш.

      – Патлумачыць мне, што я тут раблю? – Андрэй сьцяўся, намагаючыся суняць дрыжыкі.

      – Менавіта, – Леў выдыхаў, і хмары пары гасьлі ў агністым паветры. – Бог уратаваў цябе ад сьмерці. Значыць, ты Яму вельмі патрэбны. Асабіста.

      Калі рэха апошняга слова заціхла ў ягонай душы, Андрэй зразумеў, наколькі яму страшна.

      – Страшна грэшнаму чалавеку стаць перад Сьвятым Богам, – Леў нейкім неспасьцігальным чынам вёў размову наўпрост зь ягоным мозгам (і гэта палохала яшчэ больш, хацелася абхапіць галаву рукамі) – але калі ты прымеш у сэрца Ісуса Хрыста, табе ўжо ня будзе чаго баяцца.

      Яны спускаліся паўз аграмады чорнага люстранога шкла шпіталя да Сьвіслачы, і наперадзе ляжаў горад, агністы, далёкі, неахопны. Інтэрнаты студэнцкага гарадка, грандыёзныя распаленыя соты, аказваліся падначаленымі няведамаму рытму; дзесьці чорныя квадрацікі вокнаў успыхвалі, дзесьці гасла сьвятло… Што, і гэтае мігценьне мае свой сэнс у Бога? Кожны пстрык выключальніка? І кожная хвіліна, нават кожнае імгненьне існаваньня… Позірк… думка… І калі ўсё мінулае жыцьцё, якое раптам зрабілася невымерным, было поўнае знакаў і сэнсаў, істотных для яго, для тысячаў і тысячаў людзей, прапушчаных ім, і цяпер забыта – як тады жыць?..

      Але ж. Андр, стаяць. Хвіліну. Яго кудысьці зацягвае. Што за абарот – ён ужо страціў уласную волю? Чорт яго ведае. Гіпноз гэта, секта або чорная магія з порчай і зглазамі; пляваць – ён будзе сам вырашаць, ува што яму верыць.

      Андрэй наважыўся і рэзка павёў плячыма:

      – А чаму вам страшна ад Чорнага квадрата?

      Затаілася дрымучая барада, глыбокія вочы па-над пячорнымі надброўнымі дугамі, замерла дыханьне.

      – Ну, чорнае і чорнае. Ну і што. Яны ўкладваюць у Беларусь. Бязь іх мы б захірэлі са сваім зборачным цэхам ды каліем. Гэта падаткаплацельшчык нумар адзін, шэсьць мільярдаў штогод.

      Леў СКАЧАТЬ