Ostatni kojot. Michael Connelly

Чтение книги онлайн.

      – Zgoda. Wiesz, kto jest właścicielem tego lokalu?

      – Tak, burmistrz. Nie znaczy to jednak, że gorzej tu karmią.

      Skrzywiła się i rozejrzała, jakby po sali wędrowały tabuny mrówek. Burmistrz był republikaninem. „Times” w wyborach poparł kandydata demokratów. Co gorsza, burmistrz wspierał policję. Dziennikarzom wcale to się nie podobało. Było nudno. Woleli, by ratusz stanowił miejsce nieustannych starć, skandali. Wtedy byłoby ciekawiej.

      – Przepraszam – powiedział Bosch. – Pewnie należało zaproponować spotkanie w Gorky’s albo w jakimś innym bardziej liberalnym lokalu.

      – Nie przejmuj się, Bosch. Drażnię się z tobą.

      Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat. Była ciemnoskórą, pełną wdzięku kobietą. Pewnie nie pochodziła z Los Angeles. Mówiła z cieniem akcentu karaibskiego, którego chyba chciała się pozbyć. Podobał mu się sposób, w jaki wymawiała jego nazwisko. W jej ustach brzmiało egzotycznie, niczym fala rozbijająca się o brzeg. To, że była niemal o połowę młodsza i zwracała się do niego po nazwisku, zupełnie mu nie przeszkadzało.

      – Keisha, skąd właściwie pochodzisz?

      – Czemu pytasz?

      – Czemu? Po prostu jestem ciekaw. Pracujesz z glinami. Chcę wiedzieć, z kim mam do czynienia.

      – Jestem stąd, Bosch. Przyjechałam z Jamajki, kiedy miałam pięć lat. Studiowałam na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. A ty skąd pochodzisz?

      – Stąd. Spędziłem tu całe życie.

      Postanowił nie wspominać o piętnastu miesiącach walk w dżungli Wietnamu i o dziewięciu miesiącach w północnej Kalifornii, gdzie do tych walk się przygotowywał.

      – Co ci się stało w rękę?

      – Skaleczyłem się przy pracy w domu. Postanowiłem zrobić remont w czasie urlopu. Zajęłaś miejsce Brennera. Jak sobie radzisz? On bardzo długo pracował z glinami.

      – Wiem. Nie jest mi łatwo, ale powoli zdobywam pozycję, przyjaciół. Mam nadzieję, Bosch, że będziesz jednym z nich.

      – Będę, będę. Dopóki będę mógł. Pokaż, co znalazłaś.

      Położyła na stole tekturową teczkę, ale zanim zdążyła ją otworzyć, przy stoliku pojawił się kelner z wywoskowanymi wąsami. Keisha zamówiła kanapkę z pastą jajeczną, a Bosch dobrze wysmażonego hamburgera z frytkami. Zmarszczyła brwi.

      – Jesteś wegetarianką?

      – Tak.

      – Przepraszam. Następnym razem ty wybierzesz lokal.

      – Dobrze.

      Otworzyła teczkę. Zauważył, że na lewej ręce ma kilka kolorowych bransoletek ze splecionych nici. W teczce znajdowała się kserokopia krótkiego artykułu. Z jego rozmiarów wynikało, że pochodził z ostatnich stron gazety.

      – Chyba to ten twój Johnny Fox. Wiek się zgadza, ale opis nie bardzo. Mówiłeś, że to śmieć.

      Bosch przeczytał artykuł. Zamieszczono go 30 września 1962 roku.

      Bosch przyjrzał się wycinkowi.

      – Czy ten Monte Kim jeszcze u was pracuje?

      – Żartujesz? To było wieki temu. Wtedy redagowaniem gazety zajmowali się tylko wystrojeni w białe koszule i krawaty biali.

      Bosch spojrzał na swoją koszulę.

      – Przepraszam – powiedziała. – W każdym razie już go u nas nie ma. A o Conklinie nic nie wiem. Nie było mnie jeszcze wtedy na świecie. Wygrał?

      – Tak. Chyba urzędował przez dwie kadencje, po czym startował w wyborach na prokuratora generalnego, które przerżnął. Coś w tym rodzaju. Nie było mnie tu wtedy.

      – Mówiłeś, że spędziłeś tu całe życie.

      – Wyjeżdżałem na pewien czas.

      – Do Wietnamu?

      – Zgadza się.

      – Tak jak wielu gliniarzy w twoim wieku. Musiała być tam niezła zabawa. To dlatego wybraliście ten fach? Żeby móc dalej nosić spluwy?

      – Być może.

      – W każdym razie, jeśli Conklin żyje, jest już dość stary. A Mittel, jak zapewne wiesz, ma się doskonale. Pewnie siedzi gdzieś tutaj i je lunch z burmistrzem.

      Uśmiechnęła się. Zignorował to.

      – Tak, niezła z niego szycha. Czym się właściwie zajmuje?

      – Mittel? Nie wiem. Jest jednym z szefów dużej firmy prawniczej, kumplem gubernatorów, senatorów i innych ludzi władzy. Ostatnio słyszałam, że para się finansami Roberta Shepherda.

      – Roberta Shepherda? Tego od komputerów?

      – Powiedziałabym, że magnata rynku komputerowego. Nie czytasz naszej gazety? Shepherd chce kandydować, ale nie wyłącznie za własne pieniądze. Mittel zbiera fundusze na wstępną kampanię.

      – Chce СКАЧАТЬ