Ева ў пошуках Адама (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ што будзе, будзе потым. Усё калісь выплачацца, выкрычыцца…Я ўсё ведаю.

      «ой сцеражыся я ж не анёлка ў зжаўцелым жыце я перапёлка ой мама мама я звар’яцела хіба наслана сама ж хацела бяду такую ды ад кахання Анёл цалуе ўсю ноч да рання напэўна трэба такая згуба лятаць у небе з Анёлам любым»…

      Але ж ты… ты не хапаешся за яго, як за ратавальную саломінку, не спрабуеш выглядаць маладзейшай, чым ёсць. Ну, калі шчыра, спачатку гэта трошкі было… Твой распарадак дня быў падобны да распарадку якой-небудзь кіназоркі.

      7.00 – подзвіг (пад подзвігам меліся на ўвазе зарадка і водныя працэдуры – халодны душ і ўсё такое іншае).

      16.1 – зайсці ў «Імідж» да Ірыны і зрабіць стыльную прычоску.

      Пасля 18.00 – не есці (у цябе на кухні нават вісеў лозунг – вялікімі літарамі – «Не смей есці!»).

      Ты пажыла так з тыдзень, а потым закінула гэты распарадак у вядро для смецця…

      Можа, ты выпакутавала – пад вечар сваёй долі – такое каханне…

      Хто ведае… Можа, Бог нарэшце злітаваўся і даў табе менавіта яго, такога няспынна-вясёлага, шчырага, нечакана-здзіўляючага, непаседлівага, з дзіцячай усмешкай, з доўгімі залаціста-попельнымі валасамі, якія рассыпаюцца па падушцы, разліваюцца, як адтопленае малако. Табе, нарэшце, падаравалі трошкі харошага (бо дрэннага было значна больш перад гэтым).

      …Табе хораша слухаць дождж, плакаць разам з ім светлымі слязьмі і чакаць Анёла. Бо ён заўжды прыходзіць, быццам з нябеснай брамы, ды яшчэ – з апельсінам…

      Бессаромнасць неабмежаваных жаданняў і – цнатлівыя дотыкі (і бабка-варожка не адшэпча ад іх, ад яго). Зачыніўшы ўсе дзверы і адключыўшы тэлефон, вы лятаеце ўдваіх над грэшнай зямлёй. Такі сабе хатні «Дэкамерон». Гіпсавая ружа расцвітае на сцяне і яшчэ больш ружавее ад вашых абдымкаў… Бо ты ж – жывая, а не статуя святой з белага мармуру… Вочкі галандскага маленькага кактуса падміргваюць (на тваіх падваконнях жывуць менавіта яны, а не герані – брэнд самотнай старэнькай жанчыны, але ж… калісь дажывеш і да герані).

      Калі вы стоміцеся жыць у сваім «Дэкамероне», у сваёй шкатулцы шэптаў і дотыкаў, вы ідзяце да людзей – «у народ». Ён возіць цябе па ўсіх іпадромах, якія толькі ёсць у рэгіёне, бо лічыць каня найпрыгажэйшай істотай на зямлі…

      У дзень твайго нараджэння пад тваім балконам спявалі П’еро і Каламбіна ў карункавых каўнярах. З клетак выляталі галубы. Вось ён – твой пясочны гадзіннік. Усё – проста!

      Ты ўжо збілася з ног у пошуку свайго сапраўднага, адзінага, сваёй палавінкі (як і кожная), і раптам – ён з’явіўся! Можа, ты зноў памыляешся, як і раней…

      Але ж размова пакуль не пра гэта. Так, можа калісь вы разлучыцеся… Але ж – зноў! – размова пакуль не пра гэта. Яшчэ рана. Яшчэ не час. Пакуль вы ўдваіх – ты і ён – шчаслівыя… І вам не стае часу для размовы, для жартаў, для пацалункаў… Цэйтнот.

      Так, калісь, напэўна, ён вырашыць нарэшце ажаніцца з маладой і прыгожай, якой не патрэбны агурковыя маскі і плакаты «Не смей есці!». СКАЧАТЬ