Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      “Soekie sê Professor het al die tyd geweet Riaan is nie syne nie, juffrou Kira. En nogtans was hy goed vir daardie vrou en soos ’n eie pa vir Riaan.”

      “Hy moes baie lief gewees het vir haar,” kry sy dit uit en daar is ’n brandpyn in haar hart.

      Wat was Reinhard nie bereid om op te offer ter wille van Monique se liefde nie? Het die soet toe suur geword, veral toe hy sulke onverkwiklike dinge oor haar begin uitvind? Hét hy sy vrou in ’n oomblik van woede en ontnugtering vermoor?

      Wat moet sy dink? Sy word bang vir die man wat sy liefhet, maar die liefde wil nogtans nie wyk nie. Dis soos ’n ongeneeslike siekte. Selfs ontnugtering genees haar nie daarvan nie.

      Souf skraap haar keel. “Professor en Mevrou het glo die middag voor haar dood vreeslik gebaklei. Soekie sê jy kon hulle stemme waar hoor, want Mevrou het geskree en gehuil.”

      Kira voel koue vingers by haar ruggraat afkielie.

      Souf beweeg na die agterdeur. “Dan sê ek maar totsiens.”

      “Totsiens, Souf,” groet hulle gelyk.

      Toe sy uit is, kyk hulle grootoog na mekaar.

      “Daardie bakleiery klink baie verdag,” meen Liana. “Dis die soort ding wat in die hof as ’n bewys vir gewelddadige optrede kan dien.”

      Kira sidder. “Ja. Alles klink so verdag. So na rede vir moord. Ek wil net nie glo dat Reinhard moord kan pleeg nie.”

      “Ek kan my indink hoe ontsteld hy moes gewees het toe die pa sy opwagting maak, en dít nadat Riaan ryk geërf het. Reinhard sal nie toelaat dat iemand vir Riaan uitbuit nie.”

      “Hy sal dit self nie doen nie …” begin Kira, maar weer kom die aaklige gedagte by haar op dat Monique se geld destyds ook vir hom aanloklik moes gewees het. Nie bloot haar skoonheid nie.

      Daarna moes hy uitvind dat sy nie juis ’n aangename persoonlikheid het of besonder intelligent is nie, want dis iets wat mense oor haar geskinder het.

      Kira staan op nadat hulle ’n fliek op TV klaar gekyk het. “Waar is Karools? Hy sit mos gewoonlik op een van ons se skote as ons TV kyk.”

      “Ag, dis ’n warm nag. Hy jag seker daardie groot rotte by die rivier.”

      Kira is egter onrustig en gaan op die voorstoep uit. “Karools! Kietsie, kietsie!” roep sy.

      Daar is geen teken van die kat nie en sy tuur die donker in. “Waar is jy, ounooi se diertjie? Speel jy jagter en roofdier? Vang jy goggas en muise?”

      Sy loop na die hek, kyk oor die straat, in die donker onder die bome langs die rivier.

      Miaau, hoor sy die geskree van ver af kom.

      “Karools, kom huis toe!” roep sy en wag.

      Nog ’n miaau. Maar hy kom nie.

      Dalk het ’n hond hom in ’n boom opgejaag, dink sy. Iets is snaaks. Sy maak die hek oop en loop oor die straat.

      “Karools, waar is jy? As jy in ’n boom is, kom af.”

      ’n Ent weg sien sy die blink oë. Nie op die grond nie, maar ’n kort entjie bo die grond. Hy sit op of in iets. Sy gaan nader.

      Skielik is die oë nie daar nie en hy trek soos ’n blits by haar verby met een lang, verontwaardigde Miaau!

      Die volgende oomblik is daar ’n groot skaduwee, swarter as die ander skaduwees, voor haar. Sy koes en draai instinktief weg, maar iets blink en daar is ’n brandpyn in haar boarm.

      Sy gil deurdringend, want sy besef sy moet gesteek wees.

      “Kira!” hoor sy haar suster skree. Sy hoor voete op die teerblad klap, maar haar arm is so seer dat sy vir ’n oomblik duisel en na die straat strompel.

      Sy voel arms om haar en hoor Liana se benoude stem: “Hemel tog, wat het gebeur, sus?”

      “Ek dink … iemand het my aangeval …”

      Honde blaf verwoed naby en sy sien die twee poedels en Reinhard aangehardloop kom.

      “Wat gaan aan, Liana? Wag, laat ek haar optel, dan dra ek haar huis toe.”

      Sterk arms tel haar op en sy leun teen sy breë bors. Hy drafstap met haar oor die straat en sy kreun van die pyn in haar arm.

      “Sy bloei vreeslik!” hoor sy Liana se angstige stem. “Kyk hoe lyk haar arm.”

      Onder die stoeplig kyk hulle met afgryse na haar.

      “Sy het ’n steekwond in haar boarm,” sê Liana. “Ons moet haar dadelik by ’n dokter kry.”

      Kira voel hoe die warm bloed teen haar arm afloop en die pyn vloei soos vlae rooiwarm lawa deur haar. Toe word alles swart en sy tol in ’n donker gat weg.

      Daar is lig en gesigte bo haar, en die pyn is nie meer so kwaai nie.

      “Waar is ek?” prewel sy.

      Liana se gesig is by hare. “In die Medi-Clinic. Ek en Reinhard het jou gebring en die polisie ontbied. Jy het ons verskriklik laat skrik. Jy moes tien steke kry. Wat het jy daar op die oewer in die donker gaan soek?”

      “Vir Karools,” antwoord Kira swak. “Ek dink iemand het hom gevang en toe val daardie persoon my aan.”

      Dis Reinhard se gesig wat nou naderkom en sy probeer vir hom glimlag. In sy oë is byna weer daardie ou uitdrukking van liefde wat sy jare gelede so goed geken het.

      “Iemand het jou met ’n mes aangeval en jou arm oopgekloof. Jy kon doodgebloei het. As jy nie so gegil het en ons uitgehardloop het nie, ys ek om te dink wat kon gebeur het.” Sy stem is vol deernis.

      “Dankie dat julle my gered het.”

      “Ook maar goed jy het flou geword, want die pyn moes ondraaglik gewees het,” sê Liana en vat haar hand. “Om te dink jy word sommer daar bý ons, twintig treë van die hek af, aangeval. My hart het amper gaan staan. Is dit deesdae te gevaarlik om by ’n mens se hek uit te gaan?”

      “Haai, Kira. Amper was jy bokveld toe.”

      Die tergende stem is Geert s’n. Sy kyk by Liana verby en sien hy glimlag skeef vir haar.

      “Ek kan nie glo iemand wil my doodmaak nie,” prewel sy. “Dis aaklig om te dink iemand haat my so of beskou my lewe as so nutteloos en onbelangrik dat hulle my sommer wil doodmaak.” Sy kry amper nie die woorde uit nie so uitgeput voel sy.

      Reinhard se groot, warm hand sluit om een van hare en die sensasie is so lekker en gerusstellend dat dit voel asof daar warmte deur haar lyf trek en in haar hart gaan sit. Asof hy weer, soos lank terug, vir haar ’n steunpilaar is en liefdevolle ondersteuning bied.

      “Net môre kry ek mense om vir ons ’n alarmstelsel te kom installeer,” sê Liana beslis. “Ons moet dalk ’n muur om die erf bou en ’n elektroniese hek ook laat installeer. Ek raak nou senuagtig. En jy gaan stap nie weer buite СКАЧАТЬ