Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Dalk is iemand bang hy gaan terug na Kira Trollip. Mits hy nie skuldig bevind word aan moord nie.

      Is daar een moordenaar, of twee? Sê nou die aanval op Kira is die klassieke geval van ’n sogenaamde copycat-moord, maar dié slag het dit nie geslaag nie? Sy krap haar kop met haar pen en maak gou ’n aantekening in haar boekie.

      Behalwe vir die bloed op die sementpaadjie, wat Kira s’n is, kry sy tot haar frustrasie geen teken van spore of platgetrapte gras nie. Sy soek verder. Ja, nader aan ’n boom sien sy platgetrapte gras en sy gaan ondersoek dit.

      Geen booswig is so slim dat jy nie iets kan opspoor wat hom of haar aan die pen sal laat ry nie. Al kry jy net ’n enkele haar vir DNS-toetse.

      Die booswig is met die mes weg. Om die moordwapen te kry, sou ’n groot deurbraak wees. En sy soek ’n deurbraak.

      Hierdie saak moet sy oplos om groot hoogtes te bereik. Dalk kan sy haar eie privaatspeuragentskap stig. Dit sal darem lekker wees. ’n Droom om te bewaarheid. Lucille Wiid, Private Investigator, sien sy die naam op haar kantoordeur. Die vroulike weergawe van Magnum PI, wat sy in haar prille jeug so graag op TV gekyk het.

      Intussen sal hulle maar die plek afkordon en kan die polisie verder soek, ook met honde.

      Kira is heimlik verheug toe Reinhard met ’n bos blomme instap.

      “Hallo, hoe gaan dit met ons pasiënt? vra hy. “Dis nie besoekure nie, maar ek het ingesluip.”

      “Ag, heelwat beter, dankie. Ek het die dokter gevra of ek asseblief môre kan huis toe gaan. Almal piep my ook so op.”

      “Almal waardeer jou maar net meer omdat jy so ’n noue ontkoming gehad het. Hier is blomme om jou op te beur.”

      “Dankie, dis dierbaar van jou. Ek sal die verpleegster vra om dit vir my in water te sit.”

      Hy plaas die blomme op ’n tafeltjie en sy hou hom dop. Hy het ’n blou hemp aan wat sy wonderlike oë meer blou as grys maak. Langs sy mond is kepe van swaarkry wat sy haar verbeel nie voorheen daar was nie. Haar hart trek met ’n punt na hom.

      “Hoe gaan dit met jou?” vra sy. “Hou jy darem kop bo water?”

      “Moet maar. Dit voel of ek van alle kante moeilikheid kry. Ek wou Riki na ’n kollega aangee en sy sekretaresse neem, maar ek is bevrees sy het so ’n bohaai gemaak dat ek dit maar vir eers daar gelaat het. Ek gaan nie voortborduur nie, maar ek voel bykans geteister.”

      Sy glimlag. “Ek verstaan. Trek ’n stoel nader en sit.”

      Hy kom sit langs haar en kyk haar met troebel oë aan. “Ek voel vreeslik sleg oor wat met jou gebeur het, Kira.”

      “Waarom?”

      “Ek voel verantwoordelik, asof iemand die vroue teiken wat aan my verbind was of is.” Hy laat sak sy kop en sug. “Waarom sou iemand jou wou doodmaak nádat Monique doodgemaak is? Daar moet mos ’n verband tussen die twee voorvalle wees.”

      Hy steek sy hand uit en neem hare. Sy vingers vou om hare en druk en sy druk terug. Haar hart bons in haar keel. Dis so ’n intieme gebaar en dit bring sulke tere herinneringe terug.

      “As daar so iemand is soos jy beweer, Reinhard, is daar niks wat jy daaraan kan doen nie. Die polisie moet maar die skuldige probeer vastrek. Ek kan net nie verstaan waarom iemand my nóú teiken nie.”

      Hy kyk op, in haar oë, en dis amper asof die Reinhard van voor Monique se tyd vir haar kyk.

      “Iemand vermoed dat ek nog steeds iets vir jou voel, en daardie iemand is bang dat jy my sal terugneem.”

      Kira kyk met ’n warboel van emosies na hom. Voel hy werklik nog iets vir haar? Twyfel en vrees vir weer seerkry is alles deurmekaar in haar gemoed. Sy weet nie hoe om te reageer nie.

      Asof hy haar gedagtes lees, soen hy haar hand. “Ek is regtig steeds lief vir jou. Baie meer as wat jy ooit kan raai. Ek moes nooit met Monique getrou het nie.”

      “Reinhard …”

      Dis meer ’n sug as ’n woord, want haar gemoed skiet vol. Deur watter diep waters moes sy gaan voordat sy dié bevestiging kon hoor dat hy haar nie afgesterf het nie?

      “Ek wil jou net nie saam met my aftrek nie,” sê hy egter grimmig. “Ek het jou al genoeg seergemaak.”

      Hy los haar hand, staan op, leun oor haar en soen haar op die voorkop.

      Sy wens sy kan sy kop aftrek en hom behoorlik op sy mond soen. Om hom ’n tweede keer te verloor, sou net te vreeslik wees, al het sy soms gedink sy kan hom nie vergewe vir wat hy haar aangedoen het nie.

      “Moenie my krag onderskat nie,” protesteer sy tog. “Ek sal jou bystaan.”

      “Ek kan dit skaars verwag, veral nadat jy so wreed deurgeloop het.”

      Hy soen haar weer en toe hy haar los, staan iemand vir hulle en kyk: Deon Schoeman, wat baie verleë en vies lyk.

      “Hallo, Deon,” groet sy, ’n blos van verleentheid op haar wange.

      “Hallo, Kira. Lyk my ek is ongeleë …”

      “Julle twee ken mekaar mos,” sê sy.

      “Ja,” sê albei, maar sy kan sien dat hulle mekaar opweeg. Reinhard maak ook geen aanstaltes om te gaan nie.

      “Ek sal later weer kom,” sê Deon naderhand, duidelik vies en ongemaklik.

      Hy stap uit en Reinhard kyk Kira fronsend aan. “Moenie vir my sê daar is iets tussen julle nie?”

      “E … nee. Nie regtig nie. Deon is slegs ’n goeie vriend.”

      “Dan moet hy een bly – en niks meer word nie.”

      Sy glimlag vir sy jaloesie en dink: As jý by my hart instap, Reinhard Brand, dan stap enige ander man wat daarin probeer vertoef het uit.

      Meteens is daar ’n steuring, en Kira sien twee mense, een met ’n kamera, by die saal inkom en reguit op haar bed afpyl.

      “Wie is julle?” vra Reinhard streng. “Tog nie die pers nie? Wie het julle ingelaat?”

      “Ons kom net met professor Trollip praat, professor Brand,” sê die vrou kastig verskonend.

      “Dan moet julle my verskoon. Totsiens, Kira, word gou beter.”

      Hy is so vinnig daar uit dat Kira haar verstom. Natuurlik moes dié mense hulle nou saam betrap en dis nou water op hulle meul. Nou gaan hulle berig dat die professor by die vorige vrou in sy lewe kuier. Dat hy na haar teruggekeer het net nadat sy vrou dood is. Hoe gaan dit nie lyk nie? Sy vrou is skaars koud in haar graf.

      “Julle moes met my ’n afspraak gemaak het,” kap sy hulle bitsig. “Om my te bekruip, is regtig nie eties nie. Julle kan die besonderhede oor die aanval by kaptein Wiid van die Stellenbosch-polisie se speureenheid kry. Ek het niks om te sê nie.”

      ’n Verpleegster kom in en sê kwaai: “Dis nie besoektyd nie en professor Trollip СКАЧАТЬ