Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kyk na Reinhard se agterkop en wens sy was in ’n posisie om hom werklik by te staan en te troos, al het wat ook al gebeur.

      “Sal ons ná die begrafnis gaan tee drink?” vra Deon fluisterend en onderbreek haar gedagtegang.

      “Ek weet nie … Ek het eintlik nie lus om begraafplaas toe te gaan nie, maar ons sal seker moet.”

      “Kyk hoe jy voel as dit verby is.”

      As die diens erg was, is die teraardebestelling nog erger, dink Kira.

      Reinhard en sy swaer was die voorste draers en Riaan het langs hulle gestap, sy hand in sy ouma s’n, en hy het kort-kort sy oë met sy mou afgevee. Kira se hart het vir almal gebloei.

      Sy hoor skaars die predikant se woorde “Stof tot stof …” want sy kyk hoe Monique se kis in die gat verdwyn en hoe Reinhard en Riaan die eerste hande vol grond ingooi.

      “Sjym, daardie arme klein kannetjie,” hoor sy agter haar en draai om na Lucille Wiid, wat opreg simpatiek lyk.

      “Ja, arme ou seuntjie. Hy gaan sy ma mis.”

      Agter Lucille sien sy die polisievrou wat haar die dag van die moord by Reinhard se hek voorgekeer het. Hulle is almal sowaar hier, dink sy, nes Liana voorspel het.

      Kira hou Reinhard dop. Groot en indrukwekkend staan hy daar in ’n swart pak, sy gesig somber. Langs hom lyk sy swaer verpot. Dewald se gesig is wel ernstig, maar hy stort nie ’n traan oor sy suster nie. Dis veemd dat hy nie regtig hartseer lyk nie, dink sy.

      Sy sug verlig toe die seremonie by die graf verby is.

      “Jy kan saam met my kom as jy na die teedrinkery wil gaan,” bied Deon aan en neem haar hand. Sy wil wegtrek, maar dan laat sy hom begaan.

      By die teedrinkery in die groot saal naby die kerk los Kira later die groep mense waar sy is – Liana, Deon, Geert en ’n paar kollegas – en loop na waar Reinhard met mense praat. Hy draai na haar toe hy haar sien naderkom.

      “Dankie dat julle die begrafnis bywoon.”

      “Ag, Reinhard, ons sou mos nooit weggebly het nie. Ek kan net vir jou sê dat ek aan jou … julle … dink en dat ek jou sterkte toewens. Dis so ’n aaklige ding om verby te kry, is dit nie?”

      Hy knik. Impulsief beweeg sy nader. Dit laat haar hart in haar bors fladder toe hy haar hande neem en dit druk.

      “Jy is dierbaar.” Hy buk en soen haar teer op die mond.

      Hulle oë hou mekaar gevange, maar toe trek sy haar hande weg en loop.

      Op pad terug na Deon-hulle sien sy dat Riki Smit haar met venyn aankyk. Liewe hemel, die vrou is jaloers, dink sy. Natuurlik is sy lankal beenaf op Reinhard. Almal spot daaroor.

      Lucille Wiid, wat knibbel aan ’n toebroodjie, ’n koppie tee in die ander hand, het alles gesien. Dis heel insiggewend om vandag hier rond te loop en te kyk hoe mense hulle gedra, dink sy.

      Daardie Riki Smit het beslis haar oog op Reinhard Brand. Lettie Peens staan by ’n ander vrou en lyk bedremmeld van hartseer, maar sy loer ook kort-kort in professor Brand se rigting. Wel, dié Monique was glo haar beste vriendin, al het sy en Lettie se man iets aangehad wat meer as blote vriendskap was. Die normale reaksie van so ’n vrou sou jaloesie en woede oor die verraad gewees het. Lettie behoort eintlik bly te wees dat die kompetisie uit die weg geruim is en sy haar man kan terugkry.

      Jaco Peens gesels met iemand in die wynbedryf, sien Lucille. Een van die vroulike wynmakers – sy dink dis Stellenuitsig se nommertjie daardie. Nog mooi en jonk. Die man is maar ’n vrouejagter. Een minnares is skaars onder die grond en hy soek reeds ’n ander een. Dit laat Lucille aan haar pa dink. Lafhartige verraaiers. Sy kan sulke mans nie sterk genoeg veroordeel nie.

      Daar gaan die Trollips en hulle aanhangers. Die man by Kira leun glad oor om elke woord te hoor wat sy sê. Dit lyk of hy die skoot hoog deur het. Reinhard Brand het sowaar daardie mooi Kira gehad, en toe beweeg hy aan na die skone Monique. Maar nou ja, ’n man soos hy sal dit mos regkry om die keur van vroue in te palm. Lyk hy nie vandag mooi nie? Selfs in ’n lanferpak.

      Wel, sy het gesien wat sy wou, haar ordentlike en menslike belangstelling getoon, en nou kan sy weer gaan, besluit sy.

      Dalk moet sy binnekort met Lettie Peens gaan gesels. Op hulle plaas Verkeerdevlei, in daardie pragtige Kaaps-Hollandse opstal. Sy wil graag sien hoe weelderig die Peense lewe. Sy was nog nie in so ’n plek nie. Dis seker soos die herehuis by die Dorpsmuseum.

      Reinhard voel hoe die bloed uit sy wange sypel terwyl die prokureur Monique se testament lees. Hoe hanteer ’n mens so ’n nuwe skok met waardigheid? Gelukkig besit hý die huis in die Laan met al die inhoud en is hy en Monique buite gemeenskap van goed getroud, anders moes hy nou ’n nuwe tuiste gaan soek het.

      Sy was altyd baie versigtig dat hy nie sy hande op haar geld kan lê nie, maar sy het verwag dat hy háár moet onderhou.

      Hy kom agter dat sy swaer ook geskok en ontnugter langs hom sit, maar vir Dewald kry hy nie jammer nie. Het hy regtig verwag om van sy suster te erf? Monique was nie lief vir hom nie en het skaars van hom gepraat. Sy het hom nooit ná die troue, waar Reinhard hom ontmoet het, na hulle huis genooi nie.

      Die prokureur kug. “Nou ja, dit was mevrou Brand se laaste wens: dat haar bates gelykop tussen haar twee kinders verdeel word. Aangesien die kind wat sy verwag het saam met haar oorlede is, erf Riaan Brand, haar eerste kind, alles.”

      Reinhard hoor sy swaer saggies vloek, maar hyself bly sprakeloos sit.

      Die prokureur kyk simpatiek na hom, want hy kan natuurlik sien hoe ’n geweldige skok dit was.

      “Het … e … was u bewus daarvan dat mevrou Brand u kind verwag het?” vra die prokureur.

      Reinhard skud sy kop. “Sy het my nooit vertel nie.” Die woorde kom skor uit. Hoe ’n skreiende vernedering is dit nie.

      Hy dink met wrok en wrewel, amper met haat, aan sy oorlede vrou. En tog kry hy haar jammer dat sy as swanger vrou so gruwelik moes sterf. Wie sou daarvan geweet het? Indien enigeen? Sy het beslis nog nie gewys nie, maar met Riaan het sy ook lank nie gewys sy is swanger nie. Sy het ook nie oggendnaarheid gehad nie. Inteendeel, sy het blakend gesond en stralend gelyk.

      Swangerskap het haar laat blom, al wou sy eintlik nie kinders gehad het nie. Sy was maar snoep met haar liefde vir arme Riaan, maar nou sal hy ten minste geldelik baat.

      Die nadoodse ondersoek moes die swangerskap tog gewys het. Reinhard brand om met die kaptein te praat.

      Verlig dat hy die laaste van sy swaer gesien het, staan Reinhard op die stoep van sy huis.

      ’n Voertuig hou voor die hek stil en hy herken die kaptein. Sy het gekom voordat hy haar kon skakel, want die testament en die gevolge daarvan het hom so besig gehou.

      “Môre, professor,” groet sy toe sy naderkom.

      “Môre, kaptein. Ek wou u nog skakel, maar het eenvoudig nie tyd gehad nie.”

      “O? Nou ja, hier is ek. Dit was seker telepatie.”

      “Kom in,” nooi hy en neem haar na die sitkamer.

      Sy СКАЧАТЬ