Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ neem oorkant haar plaas en kyk haar ernstig aan. “Het die lykskouing op my oorlede vrou gewys dat sy swanger was?”

      “Ja, maar dis tog iets wat u moes geweet het?” Haar oë rek. “Genade, moenie vir my sê u het dit nie geweet nie?”

      “Nee, ek het nie.”

      Sy druk haar vingers voor haar mond. “Oe, dis verskriklik,” prewel sy. “Ek sweer ek dag u weet.”

      “Nee, ek het eers daarvan gehoor toe die prokureur haar testament bekend maak en sê dat haar bates gelykop tussen haar twee kinders verdeel moet word. Maar aangesien een nou saam met haar oorlede is, erf net Riaan.”

      Lucille sluk. Sy is regtig diep geskok. “Nou kry die kannetjie … die oorlewende kind alles?”

      “Ja, Riaan kry alles, maar ek dink dit kom hom toe.”

      Sy staar na Reinhard asof sy probeer uitmaak of hy teleurgesteld en kwaad is oor hy niks erf nie.

      “Ek het genoeg geld van my eie, kaptein. Ek het Monique se geld nie nodig nie. Riaan is ook nie mý seun nie. Sy was swanger toe ons getrou het, maar ek het dit nie geweet tot dit te laat was nie.”

      Haar mond val letterlik oop. “Jissis … ekskuus.”

      Watse slet was dié Monique dan? wonder sy geskok. Sy het Reinhard Brand gevang, hom weggeraap voor arme Kira Trollip, en dit verwagtend met ’n ander man se kind. Afgryslik! Immoreel!

      “Hoeveel maande was Monique swanger?” vra hy. Dis of hy haar nie meer as sy vrou kan eien en haar dit noem nie.

      “Die forensiese patoloog het dit op sowat ’n maand en ’n half geskat.”

      Hy maak sommetjies in sy kop en kners op sy tande. Hoe kon dit sy kind gewees het as hy op daardie tydstip oorsee was om ’n maand lank ’n reeks lesings te gee? Hy het haar en Peens mos betrap toe hy terugkeer, en Monique was nie versigtig nie. Sy wou nooit op die pil gaan nie, maar het hulle dan nie ander voorbehoedmiddels gebruik nie?

      Het sy gedink sy kan weer met so ’n slenter wegkom? Veral as hy die laaste tyd maar min aan haar geraak het? Was dit haar manier om hom te probeer verplig om nie van haar te skei nie? Sou sy vir almal gaan vertel het dat hy haar los net wanneer sy sy kind verwag?

      Van Monique kon jy regtig enigiets verwag. Niks kan hom meer verbaas nie.

      Dis sy straf omdat hy jare gelede verraad gepleeg en die vrou wat hy werklik liefgehad het bitter seergemaak het: dat die vrou met wie hy in haar plek getrou het, vir hom twee kinders sou gee, maar nie een sy eie nie.

      “Professor, u is wasbleek,” sê Lucille verskrik. “Kan ek nie vir u ’n dop of iets skink nie? Waar hou u die drank?”

      “Nee, ek het nie drank nodig nie, dankie.” Hy praat, maar dit voel asof sy lippe dood en styfgetrek is en sy asem uit sy longe gepers word.

      Lucille vlieg op en draf kombuis toe, waar sy Soekie aantref, besig om groente te skil. “Gou, maak vir professor Brand tee met baie suiker. Hy het ’n helse skok agter die blad!”

      Op pad na die Peense se plaas dink Lucille aan Reinhard Brand. Sy dag die man kry ’n hartaanval. Hy was letterlik grys in die gesig. Sowat van ’n skokreaksie het sy lanklaas gesien.

      Dit het eg gelyk, of anders kan hy heluit goed toneelspeel. Die outjie wat die vermoorde se geld erf, is toe al die tyd nie syne nie. En net toe hy sy eie kind maak, word dié saam met die ma vermoor.

      Indien hy die moord gepleeg het, weet hy nou dat hy sy ongebore kind ook om die lewe gebring het. As dit so is, gaan sy gewete hom tot raserny dryf.

      “Sjoe! Sjoe! Sjoe!” sê sy kliphard en vee sweet van haar voorkop af.

      Hierdie saak is nie sommer eenvoudig nie, dink sy vervaard. Daar peul die vreeslikste wurms uit die blik. Amper meer wurms as wat sy kan hanteer. Sy sal dinge baie mooi moet uitpluis.

      Haar superintendent aan wie sy rapporteer, sal ook verbaas wees as sy hom van dié nuwe kinkel in die kabel inlig. En sal die pers dit nie opraap en uitbasuin nie!

      Dalk sal Lettie Peens vandag vir haar leidrade gee wat sy nie voorheen gehad het nie.

      10

      Lucille snak letterlik na haar asem toe sy op die lowerryke werf van die spogplaas Verkeerdevlei inry en voor die imposante herehuis stilhou. “Verkeerd” is wat sy met dié mense assosieer, dink sy. Die naam pas hulle.

      Op die ryklik versierde krullerige gewel staan Anno 1810. Jissim, dink sy, dis een van die oudste plase in die distrik wat seker deur goewerneur Simon van der Stel aan ’n Hollandse vryburger gegee is. Toe beland dit uiteindelik in die Peense se besit – Jaco is al die hoeveelste geslag wat hier boer. Van dié plase het hulle in geskiedenis op skool geleer.

      Die mense lyk ryk, maar die skyn bedrieg alte dikwels, soos sy al menigmaal in haar werk agtergekom het. Agter hierdie imposante fasade gaan dit heel waarskynlik beroerd. In elk geval wat die Peens-huwelik betref, as hy daardie slet van ’n Monique aangehang het.

      Twee groot rottweilers hardloop haar tegemoet en sy praat eers gerusstellend met hulle. Sy hou van honde, veral dié soort. ’n Lekker afskrikmiddel vir diewe oor hulle swart en baie fris en kwaai is. Mense is mos banger vir swart honde as vir ander.

      Sy sien mense in die tuin werk en die sonbesies tjirr in die hitte. Om darem so ’n tuin te hê, kan net ’n voorreg wees. Op die hange van die heuwels om die huis sien sy die wingerde oploop, groen en vrugbaar. Peens is bekend vir sy wyn, maar sy het uitgevind dat hy die afgelope jaar gekroek het met uitvoere en nou is hy in die moeilikheid.

      Stadig stap sy by die trappies van die stoepie op, terwyl die honde aan haar ruik en hulle neuse oral probeer indruk. Sy lui die voordeurklokkie. Daar is ’n koperklopper in die vorm van ’n leeu met ’n ring deur sy nek op die breë houtdeur en sy kletter dit ook sommer.

      Die deur gaan oop en ’n netjiese meisie in uniform staan daar. Halló, die mense het seker ’n huis vol bediendes.

      “Ek is kaptein Wiid; ek kom mevrou Peens sien,” kondig sy haarself met die nodige waardigheid aan.

      Die meisie lyk half verskrik, half agterdogtig, asof sy moeilikheid verwag. Dalk die balju van die hof omdat hier slegte skuld is? dink Lucille geamuseer, maar sy hou haar gesig ernstig.

      “Kom in, kaptein. U kan in die voorkamer wag as u nie omgee nie. Ek gaan roep vir Mevrou.”

      Lucille gaan sit op een van die stoele met ’n antieke voorkoms. Sy kyk rond na die kandelare, die skilderye, die Persiese matte op die blink teëlvloer, die stinkhoutkaste en alles wat kosbaar is. Dis regtig soos sy verwag het, soos ’n museum, dink sy. Sou dit nou lekker wees om hier te bly? Niks is uit plek nie en jy durf seker nie mors nie. Nie baie huislik nie.

      Sy vergelyk haar eie klein woonstelletjie hiermee en sug. Twee uiteenlopende wêrelde sowaar.

      Lettie Peens kom in, uitgevat asof sy kerk toe gaan. “Môre, kaptein. Ek kan nie dink waarom u my wil sien nie.”

      Lucille staan op. “Ag, ek het mos maar my roetine-ondersoeke, mevrou. Jammer as ek steur, maar my superintendent het my gestuur.”

      Sy СКАЧАТЬ