Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jy hét haar dikwels weggewens, treiter die stemmetjie van haar gewete.

      Hulle ry die kort entjie tot by die rugbyveld, waar die mans met oefeninge besig is.

      Lucille parkeer. “Sjoe, hier is darem vir jou beefcake, hoor,” grinnik sy. “As ek ’n damestudent was, het ek hier vir my ’n stukkie kom soek. Skuus, ek is nou sommer laf. Kyk of jy jou student gewaar.”

      Kira weier om geamuseer te word, want sy is gebelg, verontwaardig en vies.

      “Ons moet maar naderstap,” stel sy kil voor.

      Hulle loop tot langs die veld en die son bak neer. Kira kry warm en merk dat Lucille se wange bloedrooi is.

      Dit neem Kira ’n hele rukkie van soek tussen die klomp manstudente voordat sy Daan Moller gewaar.

      “Daar!” beduie sy. “Daardie groot ou met die rooierige hare. Daar waar hulle push-ups doen.”

      “Oukei. Ons kan hulle seker nie onderbreek nie, anders word die afrigter kwaad.”

      “Nee, ons sal seker moet wag.”

      Kira kan skree, want hulle wag uiteindelik byna ’n halfuur voordat die manne klaar is. Sy haas haar oor die gras, met Lucille op haar hakke.

      “Daan!” roep sy en wuif. “Daan!”

      “Hei, Daan, jou meisie roep jou,” bulder een van die ander, maar toe Kira naderkom, kyk hy haar verbaas aan. “Ekskuus, professor. Ek het nie gesien dis u nie.”

      Sy knik ’n groet. “Hierdie is nog een van my studente,” verduidelik sy vir Lucille.

      “Ek gaan roep hom, prof,” bied die student aan en draf agter Daan aan.

      “Jis, hulle sien jou vir ’n jong ding aan, nè?” terg Lucille. “Van ver af lyk jy so.”

      Daan en die ander student kom aangedraf en Kira sien dat Daan vreeslik verbaas lyk. Sy kan nie help om van verleentheid te bloos nie.

      “Prof soek my?” vra hy en kyk van haar na Lucille.

      “Ja. Daan, dis kaptein Lucille Wiid, van die Stellenbosch-polisie se speureenheid. Lucille, dis Daan Moller.”

      Hy kyk verras na die kaptein. “Aangename kennis. Het ek iets gesondig dat ’n speurder my hier kom soek? Ek weet ek het spoedkaartjies, maar ek dag dis die verkeerspolisie se job om my te kry.”

      Lucille grinnik. “Ek kom net verneem of jy professor Trollip die oggend van 20 Februarie gesien het toe jy met die bergpaadjie opgedraf het.”

      “Wat? Ja, ek het seker. Ons sien mekaar elke oggend.” Hy kyk vraend na Kira. “Wat gaan aan, prof?”

      “My buurvrou is daardie oggend vermoor en kaptein Wiid wil net seker maak dat ek dit nie gedoen het nie. Ek soek dus ’n alibi.”

      “O ja, prof Brand van ingenieurswese se vrou. Ek onthou nou, dit het helse opslae gemaak.” Fronsend dink hy. “Dis nou moeilik.”

      “Kan jy onthou dat daar op daardie oggend sirenes geloei het toe ons op pad ondertoe was?” por Kira hom aan.

      Sy gesig verhelder. “O ja, ek onthou! Ons was albei op pad af en toe hoor ons dit. Ek het nog teenoor my pelle gespot dat die koshuis dalk aan die brand is.”

      “Ja?” Kira kyk hom afwagtend aan.

      “Ja, ek het vir prof op die gewone tyd gesien – dit wil sê so tussen ses en sewe. Dink ek. Ja, ek het.”

      Kira voel asof sy kan gil oor hy so twyfelend oorkom, maar Lucille knik.

      “Oukei. Dankie vir die hulp, Daan.”

      Toe hulle terugloop motor toe, kyk Kira skelmpies na Lucille. Sy is stil en lyk ingedagte. Is sy nou gerusgestel, of nie? Sy wil die kaptein nie pols nie, want dan lyk dit soos die vrees van ’n skuldige mens.

      “Jammer dat ek jou uit die werk gehou het, maar nou voel ek beter,” sê Lucille toe sy Kira aflaai.

      “As jy beter voel, voel ek ook beter. Totsiens.”

      Terug in haar studeerkamer by haar nasienwerk, kom Kira agter dat haar hart rukkerig klop, asof sy skuldig is en amper uitgevang is. Dis nou ’n verspotte reaksie, dié vrees as sy niks verkeerd gedoen het nie.

      11

      Reinhard kyk op toe Soekie vinnig by sy studeerkamer inkom.

      “En nou, as jy so verskrik lyk? Wie is by die voordeur? Kom hulle my arresteer?”

      “Professor maak nog grappies, maar dis nie snaaks nie. Hier is ’n man wat sê hy is Riaan se pa en hy wil met Professor praat. Hy sit nou daar in die sitkamer.”

      Reinhard vries eers, maar toe staan hy op.

      “Dit kan wees, Soekie. Jy weet dit nie, maar Riaan is nie my kind nie. Hy is ’n ander man se kind. Ek weet dis vir jou ’n skok …”

      “Nee, Professor,” sê sy kalm. “Ek weet.”

      Hy kyk verbaas na haar. “Jy weet? Hoe so? Ons het niemand vertel nie.”

      “Ek het doerie tyd die maande getel, Professor.”

      Hy vee met een hand deur sy hare. “Wragtig, die hele tyd is ek nog salig onder die indruk dat niemand die waarheid weet nie. Dat hulle dink Monique het prematuur geboorte geskenk.”

      Hy sien dat sy hom aankyk asof sy vir hom jammer is en daarvan hou hy nie. “Ek sal met die ware pa gaan praat,” sê hy byna bruut en loop by haar verby.

      As Soekie weet, sal ander ook weet. Sy sou tog gepraat het, al is dit net met die mense die naaste aan haar. Wel, die oomblik van waarheid is hier, Reinhard Brand, dink hy meewarig. Niks bly ooit geheim nie. Dis nie hoe die wêreld werk nie.

      Die man wat opstaan toe hy inkom, is omtrent so oud soos hy en nogal aantreklik. Baie bruingebrand, met donkerblonde hare en met die bou van ’n rugbyspeler. Net ’n kortkop korter as hy.

      “Adriaan Bouwer,” stel die man homself voor. “Riaan se pa.”

      Reinhard steek nie sy hand uit nie, maar kyk die vreemdeling takserend op en af. Ja, dié soort man sou vir Monique aantreklik gewees het.

      “Reinhard Brand. Waarom kom jy nou eers na vore? Riaan is al byna vyf jaar oud.”

      Die man kug en Reinhard hou nie van die skelm uitdrukking in sy geelbruin oë nie.

      “Ek wou nie julle huwelik verongeluk nie. Monique wou my ook nie sien nie. Sy het gesê ek moet wegbly, jy sal vir Riaan ’n pa wees.”

      “En dit was ek inderdaad, na die beste van my vermoë. Ek het hom soos my eie kind liefgekry. Sit asseblief, dat ons die saak kan uitpraat soos twee beskaafde mense.”

      Hulle sit, maar die man lyk vir Reinhard ongemaklik dog gedetermineerd. Instinktief hou hy net niks van dié Adriaan Bouwer nie. Al het hy nie СКАЧАТЬ