Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Daan Moller, vir wie ek altyd sien as ek gaan draf.”

      “Die kranige rugbyspeler wat in die eerste span is en nog Springbok gaan word?”

      “Ja, daardie Daan. Hy het Dewald eendag op ons roete sien draf en dat ek vir hom weggehardloop het. Nou vertel hy my dat hy Dewald vandag in die dorp gesien het, in Andringastraat.”

      Daar is ’n kort stilte. “Sowaar? Ek dag hy’s huis toe. Bloemfontein toe. Snaaks, ek moet juis nou Monique se persoonlike goed uitsorteer en weggee. Ek het dit vir hom vertel en hy het ’n paar aandenkings geneem. Sy het baie juwele en kaste vol klere. Die juwele behoort regtens aan Riaan. Ek gaan dit in die bank laat bêre en eendag as hy groot is, kan hy besluit wat om daarmee te doen. Die klere, skoene en handsakke is ’n probleem. My ma het voorgestel dat ons dit verkoop of aan die hospice se winkel gee. Wat dink jy?”

      “Gee dit aan die hospice se winkel. Hulle sal darem geld daaruit kan maak, dan gaan dit vir liefdadigheid.”

      “Dan maak ek so. Dankie dat jy my oor Dewald gewaarsku het. Ek vermoed hy gaan een of ander tyd met my in verbinding tree. Ag, dalk moet ek hom nooi om nog van Monique se goed te kom haal. Sy het niks aan hom nagelaat nie en hy is darem haar broer. Ek sal hom so teen môre of oormôre op sy selfoon skakel, vandag is ek te besig. Dalk is hy baie verbaas dat ek weet hy is nog hier.”

      Hy gee ’n droë laggie, een wat Kira ken en wat sy altyd geniet het. Sy verlang sommer na hom, teen haar wil en beterwete, en sy wens hy kom weer kuier. Dis of die sluise nou oopgegaan het. Asof sy die lekplekkie nie meer kan toestop nie en nou stroom die vloed van die liefde in.

      “Ek is bang om weer te kom kuier, want dan embarrasseer ek jou soos nou die dag toe die pers daar ingekom het, maar ek sien uit na jou terugkeer,” sê hy. “Wanneer ontslaan hulle jou?”

      “Teen môre of voor die naweek, hopelik. Ek raak nou baie rusteloos.”

      “Sê net as ek iets kan doen. Jou moet kom help dra, of iets.”

      Sy lag. “Toemaar, Liana kan dit hanteer. En as dit moet, kan Geert help. Totsiens, Reinhard.”

      “Totsiens, Kira. Ek mis jou hier langsaan.”

      13

      Die telefoon lui net toe Lucille by haar lessenaar aankom om ’n verslag te begin skryf. Dis al ná ses in die aand en sy wil klaarkry en huis toe gaan. Die dag was lank en warm.

      Sy tel op en hoop daar het nie nóg ’n aanval plaasgevind nie.

      “Kaptein Wiid?” kom ’n vrouestem oor die foon. “Ek probeer u al heelmiddag in die hande kry.”

      “O, ek is jammer. Ek was uit op ondersoek. Wie praat?”

      “Lettie Peens.”

      Aha, dink Lucille, my besoek het tog goeie gevolge. Die dame het nagedink, en nou wil sy haar hart lug. Iemand se kierangs gaan braai.

      “Wat het u op die hart, mevrou?” vra sy vriendelik.

      “Ek wil u iets vertel, maar dis baie vertroulik en ek wil nie hê iemand moet sien dat ons praat nie. Veral nie my man nie.”

      Nog ’n aha-oomblik. “Wil u my iewers ver van u huis of buite Stellenbosch ontmoet, mevrou Peens?”

      “As dit kan, vanaand nog. Miskien by die begraafplaas se hek op Onder-Papegaaiberg.” Sy gee ’n senuagtige laggie. “Niemand sal in die nag soontoe wil kom nie. So agtuur, as dit donker is?”

      “Reg, mevrou. Ek sal daar wees. Watse kar ry u?”

      “’n Rooi Mercedes-sportmotor.”

      Hei, smart, nè? dink Lucille. Gekoop deur haar man voor die val, of dalk as ’n soenoffer oor sy gewete hom gepla het oor sy rondlopery?

      “Ons sien mekaar dan agtuur,” verseker sy Lettie Peens.

      Net onder die twee uur vir verslag skryf, dink sy. Dat sy honger is, moet sy maar verduur. Vanaand peul nog ’n wurm uit die blik en daarvoor kan sy aandete maar ’n ruk lank uitstel.

      “Dankie dat u gekom het, kaptein,” kom Lettie Peens se stem in die donker na Lucille aan toe sy aan die passasierskant van die sportmotor inklim.

      “Dis my werk, mevrou.” Diskreet adem sy die aangename geure van die leerbekleedsel en die vrou se duur parfuum in.

      “Sedert u by my was, het ek baie diep gedink. Baie diep. Ek slaap ook sleg.”

      “Sjym.” Lucille wag en probeer die vrou se gesigsuitdrukking in die donker uitmaak, maar dis moeilik. Haar stem se effense bewing verklap egter haar senuagtigheid.

      “My man het ’n verhouding met Monique Brand gehad.”

      Dis nie nuus nie, dink Lucille, maar sy hou haar dom. “Ja? Is u seker?”

      “Doodseker. Ek het hom verskeie kere gevolg en gesien hy gaan parkeer kastig daar onder die bome langs die Eersterivier. Dan sluip hy oor, sommer helder oordag as hy weet die bure en haar man is by die werk.”

      “Haai, mevrou, en sy was u beste vriendin?” vra Lucille kastig verontwaardig en geskok.

      “Ja, die slet. Verbeel jou, sy knoop iets aan met mý man. Ek was eintlik al vriendin wat sy gehad het – ons het mekaar van jongs af geken. Toe skop sy my in die tande.”

      “Ai, mans kan darem verraderlik wees. Mooi gesigte en lywe verlei hulle sommer maklik.”

      “Ja, is dit nie vreeslik nie? En Jaco het nog altyd ’n oog vir ’n mooi vrou gehad. Ek leef maar daarmee saam, maar dié ding met Monique het my baie seergemaak.”

      “Sjym, ek kan my indink.”

      Lucille dink weer eens aan haar pa wat haar ma met kinders en al net so gelos het. Sy kry Lettie Peens regtig jammer, al verdink sy haar van gemene spel.

      “Jaco het by Monique geld probeer leen toe hy in die ka- … knyp is. Maar dink jy sy het hom lief genoeg gehad om hom te help? O nee! Sy was te suinig. Sy het haar natuurlik net met hom vermaak, want sy was verveeld.”

      “Regtig? Ja, ek het my ook verbeel die liefde maak mense vrygewig, maar dis seker nie altyd waar nie.”

      “Nie in haar geval nie. Jy sou sweer sy het arm grootgeword. Haar man het haar onderhou, nie sy vir hom nie. Maar wat ek jou wil vertel, is veel erger as die geldleenstorie.”

      Lucille leun glad vorentoe so gretig is sy om te hoor. “Wat kan dit wees?”

      “Die baba wat sy verwag het, was nie haar man s’n nie – dit was my man Jaco s’n.”

      Lucille snak hard na haar asem. “Nee! Wat vertel u my?”

      “Die tyd toe daardie baba verwek is, was Reinhard Brand oorsee. Hy is mos dikwels besoekende professor by ander universiteite, want hy is ’n groot kundige oor opgaardamme en koelstelsels, of sulke dinge. Ek kon nog nooit mooi verstaan waaroor dit gaan nie. Ek is maar ’n boervrou.”

      “Professor Brand het beweer hy het nie geweet mevrou СКАЧАТЬ