Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gaan sit ook weer. Hulle kyk vir mekaar.

      “E … daar is net iets wat ek wil uitklaar, mevrou,” begin Lucille en merk dat die vrou ongemaklik lyk. Dat dit lyk asof sy sweet hier in die koel voorkamer waar die mure van ouds dik gebou is om die hitte uit te hou.

      Waarvoor is sy bang?

      “Mevrou Peens, u was goed bevriend met oorlede mevrou Brand.” Sy wag.

      “O ja, ons was beste vriendinne,” beaam Lettie Peens en kry skielik ’n hartseer uitdrukking op haar gesig. “My arme vriendin, om so wreed te sterf.”

      “Weet u dat sy ’n baba verwag het?”

      Lettie Peens se gesig word eienaardig rooi.

      “Nee, ek het nie geweet nie! Hoe absoluut verskriklik!” roep sy uit asof sy totaal in die duister was en nou die skok van haar lewe kry.

      Lucille se goed geslypte instink en mensekennis sê onmiddellik vir haar dat die vrou jok. Die rooi kolle is nou in haar nek sowel as op haar gesig.

      “Is dit nie iets wat vriendinne mekaar vertel sodra dit gebeur nie?” vra Lucille gemaak verbaas. “’n Mens is mos trots as jy ’n baba gaan hê.”

      Lettie skud haar kop. “Monique het my nooit in haar vertroue geneem nie. Ek sou ook gedink het sy sou my vertel, maar sowaar, sy het nie.”

      “Is daar enige rede waarom nie, dink u?”

      “Nee, hoe sal ek nou weet?” vra Lettie oordrewe verontwaardig. “Dalk wou sy nie die kind gehad het nie …”

      Sy byt op haar lip asof sy dink sy het haar mond verbygepraat, merk Lucille se skerp oë.

      “Ek sou dan dink sy is trots om die kind van so ’n uitstaande man soos professor Brand te kry?” treiter Lucille haar opsetlik. “Hy is slim en mense kyk op na hom. Ek sou boonop hoop die kind – as dit ’n seun is – lyk na hom. Hy is besonder manlik en aantreklik.”

      Lucille kan sweer Lettie Peens bewe.

      “Hy ís geweldig aantreklik …” Sy sluk weer haar woorde.

      Nóg ’n bewonderaar van die macho professor sit hier voor haar, dink Lucille meewarig. Maar wie kan hom ook miskyk? Hy is seker die verruklikste man in die Kaap. Amper soos ’n filmster. Amper te goed om waar te wees.

      “Ek huiwer om so iets te beweer, maar was hy die pa?” waag Lucille dit. Sy vermoed sy oortree nou allerhande reëls, want sy lê dalk woorde in dié vrou se mond en Lettie lyk nie vir haar te intelligent nie.

      Lettie se rooi kolle is nou aaneen rooi; sy lyk amper soos ’n beet. Lucille sien sweet op haar voorkop pêrel ten spyte van die koel vertrek.

      “Waarom wonder u of hy die pa was?” vra Lettie skerp, bykans bitsig.

      Lucille kyk haar kastig met groot oë aan. “Professor Brand het ook nie geweet sy vrou verwag nie,” deel sy Lettie Peens met ’n lae, dramatiese stem mee. “Maar hy weet nou.”

      “O hemel,” prewel die vrou en lyk asof sy flou gaan word.

      Voor Lucille se oë verdwyn die rooi en verbleek sy tot lakenwit. Dis die fassinerendste verskynsel, dink Lucille tevrede.

      “Het u enige kinders, mevrou Peens?”

      “N- … nee …” Dis so sag dat Lucille haar ore moet spits om te hoor.

      “Mag ek vra wat die rede is, of is dit te pynlik?”

      Lettie lyk soos ’n vis op droë grond wat gaap vir asem. “Ek kan nie kinders kry nie,” prewel sy. “Ek moes ’n histerektomie ondergaan.”

      “Sjym,” sê Lucille simpatiek. Sy steek die feit weg dat sy ingenome is met haarself. Hier het sy ’n kishou geslaan.

      Nou is daar twee moontlikhede, dink Lucille terwyl sy die vrou sit en betrag. Nommer een: Haar man is dalk die pa van daardie kind wat die skone maar losbandige mevrou Brand verwag het, en nou weet die professor dit ook. Nommer twee: Lettie Peens het uit jaloesie die moord gepleeg en is geskok omdat sy die ongebore kind ook vermoor het. Kindermoord behoort teen enige normale vrou se grein te gaan.

      Lucille staan op en groet. “Ek gaan dan maar eers, maar ek sal weer met u praat, mevrou. Moet asseblief nie Stellenbosch verlaat voordat ons die ondersoek afgehandel het nie.”

      Kira is effens geïrriteerd toe sy die deur vir kaptein Lucille Wiid oopmaak.

      “Ek is jammer om al weer ’n pes te wees,” maak die speurder verskoning, “maar daar is net ’n klein dingetjie wat ek moet opklaar.”

      Kira onderdruk ’n sug. “Kom in, Lucille. Ek sien werkstukke na, maar ek het darem genoeg tyd daarvoor.”

      Hulle stap sitkamer toe. “Waarmee kan ek help?” vra sy toe hulle gaan sit het.

      “Jy draf mos daar by Coetzenburg die berg op. Is daar iemand wat jou op die dag van die moord gesien het wat jou kan identifiseer?”

      Kira kyk haar onrustig aan. Dit klink asof sy ’n verdagte is!

      “Laat ek dink. Ja … daar is ’n student wat altyd dieselfde tyd draf. Ons het al gesels. Hy is in my derdejaarsklas en in Helderberg-koshuis. Hy speel rugby vir die eerste span van sy koshuis en vir die universiteit. Sy naam is Daan Moller.”

      “Dink jy ons kan hom gaan soek? Ek wil net uitsluitsel kry.”

      “Jy dink tog nie ék het Monique Brand vermoor nie?” vra Kira met ’n ongemaklike laggie. “Waarom sou ek so iets doen?”

      Lucille kyk skalks na haar. “Jy was vroeër verloof aan professor Brand en toe trou hy met haar …”

      “Ag nee! Ek sou tog nie jare daarna die vrou wat hom afgevat het, gaan staan en vermoor nie. Ek is lankal oor die ding.”

      Lucille tik met haar pen teen haar voortande. “Lyk my al die vroumense wat met hom te doen kry, vrek oor hom. Ek sou blerrie kwaad gewees het as ’n ander vrou hom voor my neus weggeraap het. Dit lyk nie vir my of jy en hy vyande is nie.”

      Kira kyk haar verontwaardig aan. “Natuurlik is ons nie vyande nie. Ons is vriende. Ek het hom lankal vergewe.”

      Sy is nie seker of sy die waarheid praat nie. Het sy hom werklik vergewe? Kan hulle bloot vriende wees as hy haar hele wese oorstuur en haar met verlange en begeertes vul wat haar snags laat wakker lê?

      “Julle is besonder goeie vriende – die soort wat vibes het.”

      “Wat suggereer jy?” vra Kira kwaai.

      “Nee, net wat ek sê. Ek kan mos sien as mense baie van mekaar hou. Kan ons daardie student gaan soek?”

      “Ja, ek dink ons moet hom beslis gaan soek. Ek vermoed sy koshuis oefen rugby op Coetzenburg dié tyd op ’n Woensdag. Anders kan ons hom by die koshuis gaan soek.”

      “Sal ons sommer nou ry? Jy kan saam met my ry. Dit sal nie lank vat nie.”

      “Ja,” СКАЧАТЬ