Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ek is jammer, maar kan ons daardie ete uitstel tot ná die begrafnis? Ek het daaroor nagedink en dis net nie die regte ding om nou te doen nie.”

      “Natuurlik. Nes jy voel.”

      “Anderdag reël ons dit wel.”

      “Ja, anderdag.”

      Sy sit neer. Na hierdie jongste verwerping het sy gesoek. Dis haar verdiende loon dat sy nou weer so gekwes word.

      Reinhard voel sleg toe hy die gehoorbuis terugplaas, maar hy weet hy doen die regte ding.

      Nou moet hy Kira eers op die agtergrond skuif en Riki skakel. Hy is sommer kwaad vir haar. Sy raak deesdae skoon oorhoops en hy kan dit skaars meer hanteer.

      “Halloo, Riki hier,” kom die aangeplakte kleindogtertjiestem oor die foon toe hy skakel.

      “Riki, dis ek, Reinhard.”

      “Oo, Reinhard … e … Prof. Jinne, dis ’n verrassing. Is iets verkeerd?”

      “Ja, iets is verkeerd. Ek hoor vaneffe dat jy Riaan dikwels gaan haal om met Jannie te speel – teen sy sin.”

      Daar is ’n kort stilte, toe kom haar verontwaardigde stemmetjie: “Maar ek het dan gedink hy hou daarvan! Hulle speel so lekker saam, al is Jannie ’n bietjie ouer.”

      “Nee, hulle speel nie lekker saam nie en Riaan is maar broos vandat sy ma dood is. Dis nie dat ek ’n sissie van hom wil maak nie, maar hy moet tot minstens ’n maand ná sy ma se begrafnis in vrede gelaat word, asseblief.”

      “O, nou goed. Ek het maar net probeer goed doen, jy weet, Prof.” Haar stemmetjie klink huilerig.

      “Ek skat so, maar voldoen nou asseblief aan my versoek.”

      “Ek sou gedink het ’n seun van jou sal tough wees … soos jy.”

      Hy vervies hom nog meer. “Hy is nie …” kom dit uit voor hy hom kan keer, maar hy sluk sy woorde. “Riaan is sterk genoeg, maar hy is deur ’n trauma en ek neem hom na ’n sielkundige vir berading.”

      “Jy raas met my, maar ek verdien dit,” kom die klein stemmetjie oor die foon.

      “Dankie dat jy probeer help het, maar jy kan dit nou maar los.”

      “Goed, Prof.” Gedwee en nederig.

      “Totsiens, Riki.”

      “Totsiens, Prof.”

      Dis skaars ’n halfuur later toe die voordeurklokkie lui. Reinhard is besig om in sy studeerkamer te werk en sug oor die onderbreking. Deesdae is hy teësinnig om die deur oop te maak, maar hy staan op en loop soontoe.

      “Riki?” Hy is uit die veld geslaan, want daar staan sy, uitgevat en met ’n stomende bak kos in die hand.

      “Ek bring net ’n vredesoffer,” giggel sy.

      Hy onderdruk ’n sug. “Dit was sowaar nie nodig nie.”

      “Ag, dit is. Dis van my lekker lasagne.”

      “Kom in.”

      Hy neem haar na die kombuis en toe sy die bak neersit, kyk sy skalks na hom. “Ons kan dit saam eet. Dit lyk nie of iemand vanaand vir jou kook nie.”

      “Hoe kan ek weier?” Hy moet die sarkasme uit sy stem hou. “Ongelukkig is daar nog ’n derde persoon ook in die huis – my swaer, Dewald. Ons kan seker nie eet sonder om met hom te deel nie.”

      “O ja, Prof het my gesê hy is hier.” Haar stem klink erg teleurgesteld en sy glimlag gedwonge. “Jy kan hom seker roep, want dit word koud. Sal ek solank die tafel dek?”

      “Ja, dankie.”

      Hy wys haar waar alles is en kan skaars sy ergernis onderdruk. Sy hou hom op en hy sal nou seker tot middernag moet sit en voorberei.

      By die trap roep hy: “Dewald!”

      Sy swaer verskyn onmiddellik, asof hy gewag het om geroep te word.

      “My sekretaresse het vir ons kos gebring. Kom eet saam.”

      “Graag, gaarswaer!” Hy spring by die trappe af.

      Liewe hemel, moet die man altyd so kinderagtig wees? dink Reinhard wrewelig.

      “Maar jy het mos ’n fraai sekretaresse,” sê Dewald toe hulle by die eetkamer instap. Riki is net besig om die laaste messegoed uit te pak.

      Sy giggel. “Ag, nee wat, ek is maar gewoon. Aangename kennis. Ek is Riki Smit.”

      Dewald neem haar hand en hou dit langer vas as wat nodig is, terwyl hy soos ’n wafferse casanova diep in haar oë kyk. Reinhard slaan dit gade en dink dat dié twee eintlik baie goed by mekaar pas.

      “Kom sit,” nooi Riki asof sy die gasvrou is en plaas hulle weerskante van haar.

      “Waar is Jannie vanaand?” vra Reinhard uit beleefdheid.

      “O, hy’s by Josephine.”

      “Wie is Jannie?” vra Dewald. “Jou kêrel?”

      “O nee, dis my seun. Hy’s al in die preprimêr. Ek is lankal geskei. My eks betaal darem genoeg onderhoud.”

      Dewald lyk skielik nie meer so flikflooierig nie, dink Reinhard geamuseer. ’n Ma met ’n kleintjie pas nie by sy idee van ’n romantiese verbintenis nie.

      “Ek gaan haal die lasagne,” sê Riki en trippel uit.

      “Oulik,” merk Dewald op. “Monique het seker nie van haar gehou nie.”

      Reinhard frons. “Ek glo nie Monique was bang vir kompetisie nie.”

      Sy stem het bars uitgekom, hy weet, maar dit klink asof Dewald insinueer dat sy vir Reinhard ook aantreklik moet wees.

      Riki kom met twee yslike borde vol lasagne ingetrippel en sit dit voor hulle neer. “Lekker eet.”

      Haar eie porsie is maar klein.

      “Waarom eet jy so min?” vra Reinhard.

      “O, ek moet my figuur dophou,” lag sy.

      Terwyl hulle eet, verbeel Reinhard hom dat haar voet aan syne raak en hy skuif vies weg. Dit val hom ongelukkig al meer op dat sy by hom aanlê en nie bloot vriendelik is nie. Dié probleem sal hy een of ander tyd moet aanspreek en dit gaan pynlik vernederend wees, vir hulle albei.

      Sy is besig om Dewald uit te vra en hy vertel haar alles van sy vervelige swembadbesigheid. Sy lyk beïndruk en maak vleiende opmerkings. Reinhard is maar bly hy hoef nie saam te gesels nie.

      Hulle borde is leeg. “Wat van seconds?” vra sy.

      Reinhard neem sy kans waar. “Nie vir my nie, dankie, maar dit was heerlik, Riki. Dankie dat jy ons bederf het. Eet julle twee seconds, ek moet my voorbereiding СКАЧАТЬ