Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      In die kombuis wys hy vir haar die messe in ’n houer. “Gebruik een van daardie vir die kerfwerk. Dis lekker skerp.”

      Kira se asem stok in haar keel toe sy sien dat die grootste mes weg is, want die breë gleuf is leeg. Onmiddellik dink sy aan die mes wat Monique deurboor het.

      Toe sien sy dat Geert dit in sy een hand vashou terwyl hy met die ander hand die bak met die snoek uit die yskas haal. Sy slaak ’n sug van verligting.

      Hemel, sy is besig om spoke te sien. Almal gaan almal naderhand verdink, maar hy het tog geen rede gehad om Monique te vermoor nie.

      7

      Reinhard haas hom na die voordeur toe hy die harde en dringende gelui van die klokkie hoor. Hy is nou al so bedag op slegte nuus, die pestelike pers en die snaakse speurdertjie dat hy nie meer rus vir sy siel het nie, dink hy en maak oop.

      Dis nie een van hulle nie, en beslis nie iemand wat hy verwag het nie.

      “Lettie! Wat kan ek vir jou op ’n Sondagoggend doen?”

      Sy bloos, soos gewoonlik. Hy sien dat sy moeite met haar voorkoms gedoen het, asof sy kerk toe wou gaan. Haar vol lippe is bloedrooi van die lipstiffie.

      “Ek moes net met jou kom praat, Reinhard. Is ek baie ongeleë?”

      “Nee, ek sou nie kerk toe gegaan het nie. Die mense gaap my deesdae so aan dat ek nie op die preek kan konsentreer nie.”

      Hy spot ’n bietjie, want eintlik gaan hy maar selde. Hy weet egter dat sy en Jaco gereelde kerkgangers is.

      “Jaco is kerk toe, want hy is mos diaken, maar ons het vanoggend so ’n onderonsie gehad dat ek geweier het om met my woede in die tempel van die Here te gaan sit.”

      Reinhard voel ’n stekie van minagting oor dié hipergodsdienstige uitlating. Wat hom betref, sit die Peense soos fariseërs in die kerk. Witgekalk, die krake toegesmeer.

      “Kom in.”

      Hy beduie dat sy vooruit moet stap na die sitkamer en die honde kom haar tegemoet gehardloop.

      “Hi, guys,” skerts sy.

      Sy speel eers oordrewe met hulle voordat sy ingaan en op die driesitplekbank gaan sit. Hy gaan sit oorkant haar in ’n leunstoel, ver genoeg weg.

      “Jy het iets op die hart.”

      Sy haal ’n snesie uit haar krokodilvelhandsak en druk dit teen haar neus. “Weet jy, sedert Monique so gruwelik vermoor is, leef ek in ’n nimmereindigende nagmerrie. Voel jy nie ook so nie?”

      “Ja, nogal … soms.”

      Sy kruis haar bene, haar beste bate, wat sy graag vertoon. Ongelukkig is sy verder nie iets vir die oog nie en hopeloos te opgesmuk, dink hy. Daardie bloedrooi lipstiffie en naels laat hom gril. Die kleur van vars bloed. Sy het Monique altyd probeer naboots, en hopeloos gefaal in haar pogings om ook so verleidelik te lyk.

      “Reinhard, ek weet nie hoe om dit vir jou te sê nie …” begin sy en bly dan stil, haar oë koeëlrond.

      “Probeer.”

      Sy skraap haar keel. “Monique en Jaco … Ag, dis so moeilik, dit gaan jou so seermaak … Hulle het ’n verhouding gehad.”

      Hy sien sy wag vir die skok, maar hy gaan nie vir haar jok nie. “Ek weet,” sê hy bedaard.

      Sý is geskok, skoon asvaal in die gesig, sien hy.

      “Jy weet? Van wanneer af?”

      “Van sowat twee maande voor haar dood. Ek het vroeër as verwag teruggekom van ’n kongres in Duitsland en hulle saam hier betrap.”

      “Genade op aarde,” prewel sy.

      En in die mens ’n welbehae, dink hy sinies. Welbehaaglik was sy verhouding met Monique lankal nie meer nie.

      “Ek het dit van die begin af geweet,” vertel sy. “Dit het al verlede jaar begin. Ek het Jaco gekonfronteer, maar hy het dit ontken. Toe ek hom eendag hierheen volg en hom agterna daarvan vertel, het hy gesê hy was hier om by Monique geld te kom leen. Jy wou dit glo nie vir hom leen nie.”

      “Dis waar. Hy wou eers by my leen, maar toe ek nie inskiklik was nie, het hy by Monique probeer leen.”

      “Ons is … ons is ’n bietjie in die verknorsing. Die wynuitvoere … hulle het water in ons wyn ontdek. Alles is afgekeur. Dit kom nou van skelm wees! Jaco se reputasie is aan flarde.”

      “Ek skat hy saai wat hy gemaai het, of hoe? Dit staan mos in die Bybel.”

      Sy snuit eers haar neus. “Toe jy alles oor … hulle … uitvind, wou jy nie van haar skei nie?”

      “Ek hét besluit om te skei, maar sy het gesmeek dat ons moet wag totdat Riaan in die laerskool is. Dan is hy sterker en beter toegerus om dit te hanteer, het sy beweer. Toe stem ek in, want ek dra ook sy belange op die hart. Maar wil of wou jý nie skei nie?”

      “Ek wil, maar ek het geen inkomste van my eie nie. Ons is in gemeenskap van goed getroud en die geld wat ek gehad het, is alles in ons boerdery in.”

      Sy gee ’n snik en snuit weer haar neus. “Ekskuus, ek het my voorgeneem om nie te grens nie en nou kom die trane aanmekaar.”

      Hy kyk speurend na haar terwyl sy doenig is met die sakdoek. “Waarom het jy gekom, Lettie? Om my van die verhouding te vertel?”

      “Ja, maar dis nie al nie.”

      “Wat wou jy nog vertel of geweet het?” Hy wens sy wil gaan en hom in vrede laat, maar hy bly hoflik.

      “Ek … Jaco het mý ook van iets beskuldig.”

      Sy kyk smekend en betraand na hom, en hy sien dat die lipstiffie op haar bolip gesmeer het toe sy haar neus afgevee het. Hy kry haar jammer, want sy is eintlik pateties.

      “Waarvan het hy jou beskuldig?”

      “Dat ek nog heeltyd op jou verlief is en dat die pot die ketel verwyt omdat hy swart is.”

      Reinhard is nou werklik geskok. Hy kan haar net fronsend aankyk.

      “Die ding is,” sê sy met ’n siddering, “dis waar.”

      Voordat hy kan protesteer of aan iets dink om te sê, hoor hy die voordeur hard oopgaan. Dewald kom swetend in sy drafklere in. Reinhard was nog nooit voorheen bly om sy swaer te sien nie, maar nou is hy.

      “Lettie, dis Monique se stiefbroer, Dewald Walters,” stel hy hulle voor. “Dewald, ek weet nie of jy al ooit vir Lettie Peens ontmoet het nie?”

      “Ag, ja, ons ken mekaar mos van jare gelede. Ek is bly om weer my arme sus se beste tjommie te sien.”

      Lettie sluk en vee haar neus af. “Ja … ja, lekker om jou ook weer te sien, Dewald.”

      “Verskoon dat ek so lyk, maar ek het by die berg СКАЧАТЬ