Melodie Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Een van daardie flieks waar die plek so perfek is en die mense op die oppervlak ook, maar eintlik is daar gevaarlike onderstrominge en geraamtes in die kaste.

      Geert de Boon beduie dat sy op ’n stoel langs die swembad kan sit. “Ek hou maar aan met blare uitskep, want mense kom kuier en ek wil nie ’n morsige swembad hê nie, maar ek sal alles hoor wat u sê.”

      Lucille sit en kyk na hom. Mooi gebou, en hy maak gereeld swembad skoon. Net anderkant die heining woon die Brands. Sou hy en die mooi buurvrou nie soms oor die muur gesels het nie, of waar ook al? In die straat, op die inrit, as hulle mekaar in die dorp raakloop? Hy sou haar tog raakgesien het, want sy was beeldskoon en sy sou hom seker ook raakgesien het, want hy is nogal aantreklik. Hy het nog nie met Liana Trollip getrou nie. Wil hy sy brood aan albei kante gebotter hê? ’n Vrou hê, maar ook vry wees? Het hy ’n oog vir mooi vroumense? Die meeste mans het maar, dink sy wrang.

      Dit lyk asof hy selfbewus is, maar hy weet natuurlik hy lyk goed in daardie kleinerige baaibroek. Mooi bene ook. Blond, soos Hollanders gewoonlik is.

      “U wou my iets vra,” onderbreek hy haar gedagtegang en bly staan om blare uit die net te haal.

      “Ja. Ek was by die Trollip-susters en hulle het beweer dat u gesê het dat u dikwels meneer Jaco Peens se motor hier geparkeer gesien het. Is dit waar dat hy dikwels hier was?”

      Sy sien hy lyk half verleë, half vies. “Nou ja, Liana-hulle het u vertel, en dit is so. Ek wou nie sommer teenoor u skinder soos ’n ou vrou nie. Jaco Peens se motor wás dikwels hier, ook met tye dat ek geweet het professor Brand is óf by die werk óf uitstedig.”

      Lucille skryf in haar boekie. “Goed, ek wou dit by u self gehoor het, nie tweedehands nie. Was sy motor byvoorbeeld op die dag van haar dood hier iewers geparkeer?”

      “Nie wat ek gesien het nie, maar ek het dalk net nie opgelet nie. In die oggende is ek haastig werk toe en daardie dag is ek vroeg weg.”

      Nog een wat so naby en tog so ver was, dink sy meewarig.

      “Wanneer het u laas vir meneer Peens gesien?”

      “Ek is nie seker nie. En ek gaan nie raai en jok nie.”

      “U het mevrou Brand taamlik goed geken, nie waar nie?”

      Hy kyk haar takserend aan. “Ja, natuurlik. Ons het dan langs mekaar gewoon.”

      Sy byt haar pen. “Julle het soms saamgekuier.”

      “Ja, maar selde.”

      “Het julle ooit saam geswem?”

      Verbaas kyk hy na haar. “Wel, ons het ’n slag of wat langs die swembad gebraai. Waarom vra u so ’n snaakse vraag?”

      Want ek wonder of julle mekaar se skoonheid bewonder het en of dit tot verdere dinge gelei het, meneer De Boon – jy wat so maklik ’n ander man onder verdenking bring, dink sy, maar sy glimlag liefies.

      “Ek dink maar net in hierdie soort warm weer is dit seker lekker om by ’n swembad te kuier eerder as in die huis.” Sy klap haar boekie toe. “Nou ja, dis al wat ek eintlik wou vra.”

      “Al?” vra hy verbaas.

      “Ja, wat.”

      Sy bekyk hom weer van agter toe hy haar na die voordeur lei. Mooi breë skouers, mooi rug. Is hierdie hele straat dan net vol mooi mense? wonder sy weer.

      Hy sien haar by die deur weg en sy groet vriendelik. “Dankie dat u met my gesels het. Dis laat in die dag, maar my dag is vier-en-twintig uur lank.”

      “Ek kan dit glo, veral as u ’n moord ondersoek,” reageer hy oënskynlik droog, maar hy kyk nie in haar oë toe hy groet nie.

      Slim prokureur, dink sy. Dalk slinks?

      Kira oorhandig die bottel rooiwyn wat sy saamgebring het.

      “Dankie vir die uitnodiging, Geert. Dis juis vanaand so warm. Dié tyd van die jaar wil Stellenbosch nie eens in die aand behoorlik afkoel nie. Liana is op pad. Sy het ’n nuwe baaibroek gekoop, maar toe sy dit aantrek, is een naat losgetrek. Toe soek sy maar weer een van haar ou baaibroeke. Sy het gesê ek moet solank kom.”

      “Welkom, welkom!” groet hy hartlik. “Vanaand braai ek vir julle snoek, maar ons swem eers om af te koel. Ek kan maar nie gewoond raak aan Suid-Afrika se uiterste temperature nie, al is ek al jare lank in die land. Dis te wyte aan my Europese bloed, jy weet.”

      Kira loop vooruit en toe sy op die terras by die swembad kom, skrik sy. Daar staan Reinhard in ’n swembroek, gespierd en ongelooflik sexy, met ’n bier in die hand. Niemand het haar gewaarsku dat Geert hom ook genooi het nie.

      “O, hallo, Reinhard,” groet sy asof aangenaam verras.

      Sy voel vies vir haarself oor haar verraderlike, simpel hart skielik soos in die ou dae woes aan die klop gegaan het. Sy probeer om hom nie op en af te bekyk en al die bekende, verleidelike detail van sy lyf en bene met haar oë te verslind nie. Hy was net altyd té volmaak, dink sy meewarig.

      “Hallo, Kira. Dis besonder warm vandag, nè? Hou jy darem uit in dié hitte?”

      “Dis erg, maar ek sal netnou afgekoel wees.”

      Daardie grys oë wat altyd so diep lyk, speel oor haar en sy is vreeslik bewus van haar ligte sonrokkie waardeur haar baaibroek skyn. En om te dink dat sy haar binnekort aan hom sal moet vertoon. Nie dat sy skaam is vir haar figuur nie, maar voor hom sou sy volmaak wou wees en dit kan sy tog nie wees nie. Veral nie nadat hy aan Monique se volmaaktheid gewoond geraak het nie.

      Moenie nou weer in dieselfde ou slaggat van begeerte trap nie, betig sy haarself.

      “Kan ek vir jou ook ’n bier kry?” hoor sy Geert vra.

      “Ja, dankie. Om mee af te skop. Dis so warm en ek is dors.”

      Nou moet sy haar sak neersit en op ’n stoel gaan sit. Sy voel asof haar klere heeltemal deursigtig is.

      Reinhard sit sy bier op die tafel neer. “Wel, as julle nie wil afkoel nie, ek wil.”

      Met ’n sierlike boog duik hy in die water en kom soos ’n otter op, sy hare platgevee en nat. Hy swem met twee lang hale na die kant en kyk na Kira.

      “Toe, die water is regtig heerlik. Jy lyk vir my hot and bothered.”

      Sy is verplig om haar rokkie af te stroop en nader te stap, bewus daarvan dat hy haar bekyk. Dankie tog sy is bruingebrand en nie wit en vet soos ’n rysmierkoningin nie, dink sy verleë.

      Sy duik in en swem na die oorkantste end van die bad voordat sy haar kop uit die water lig en na Reinhard kyk. “Lekker!” roep sy en vee oor haar nat hare.

      Hulle het dikwels gaan swem, en dan het hy haar altyd in die water omhels, haar afgetrek sodat sy om genade moes smeek, en dan het sy nat mond hare gesoen. Lank gesoen, totdat albei uitasem was. Nou bly hy waar hy is en kyk net na haar. Sou hy dit ook onthou, of is iets van so lank gelede nie meer belangrik genoeg om te onthou nie?

      Daar is ’n steek in haar hart.

      Reinhard klim uit en gaan haal sy bier. СКАЧАТЬ