Web. Naomi Meyer
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Web - Naomi Meyer страница 14
“Hande uit jou sakke, hande waar ek dit kan sien …” beduie die man met die pepersproei vir die sweetpakman.
Toe steek die sweetpakman en Jackson gelyk hulle hande in die lug. Die sweetpakman vir die man met die pepersproei en Jackson vir Trouw, wat lyk of sy Jackson te lyf wil gaan.
“Haai, hallo, vroumens!”
Dis sweetpakman wat Trouw se aandag wil trek, terwyl hy sy oë hou op die man met die pepersproei. Agter haar hoor Sophia nog voetstappe – kelners en voetgangers kom BoekWeb se kantoor binne, want hulle het agtergekom dinge is nie meer lewensgevaarlik nie, net opwindend.
Trouw draai haar kop na die sweetpakman.
“Sê hulle, vroumens … sê vir hulle …” pleit hy by haar. Ook toe drie polisiemanne by die kantoor instap: “Hulle is agter my aan … sy weet dit alles …”
En dis Trouw wat Sophia aanhou verbaas. Die oomblik toe een van die polisiemanne hom nader, skree sy: “Los hom uit! Hy het net kom skuil. Daar’s ’n hele gang agter hom aan!”
“I work on a farm,” vertel hy terwyl die polisieman hom rof aan die arm beetkry. “They are trying to intimidate and kill me.”
Die polisieman beduie vir een van sy kollegas om hom weg te neem. Sophia sug. Sy ken nie een van die manne nie. Almal nuut, hoë omset in die polisiestasie vanjaar.
Maar dalk is dit ’n bedekte seën as hulle haar nie met Diederick verbind nie. Daar is baie politiek tussen die polisie en die speurders; kleurpolitiek onder meer.
Die sweetpakman stap ontsteld saam met die polisieman by die deur uit.
“I want a lawyer!”
Die laaste wat Sophia sien, is die litteken op sy agterkop.
Die polisieman in beheer gaan sit op ’n stoel by die kombuistafel. “You can go now,” sê hy vir die klomp wat lyk of hulle ’n dieretuin kom besoek het. Met ’n handbeweging beduie hy sy kollega na die venster toe.
“Has anybody touched anything in here?” vra dié met ’n swaar aksent in die vroue se rigting.
Sophia voel soos ’n kind wat ’n storie aandra terwyl sy vertel van Lynette en die diefwering. Die sittende polisieman krabbel iets op ’n papiertjie.
“You two must make a statement.”
Met ’n swaai van sy hand beweeg die gedeelte van die skare wat nie na hom geluister het nie, uit die kombuis. Lynette loop, nadat sy Sophia ’n vuil kyk gegee het, saam met die res na buite. Dis net Sophia en Trouw wat agterbly.
“What happened?”
Trouw sê: “Daar was ’n bende agter die man aan …”
“Het jy hulle gesien?” val Sophia haar in die rede. En toe sy nie vinnig genoeg antwoord nie, sê sy vir die polisieman: “Ons was besig om te werk en het gehoor hoe iemand by die venster inklim.”
Hy hou op met skryf en lig sy hand op.
Sy kan sien dit gaan tyd vat. Hier kom twee verklarings wat afgelê moet word.
Maar dis nie wat hom hinder nie.
“I don’t understand Afrikaans.”
Die ander polisieman praat vanaf die venster met die senior een. Ook in Afrikaans.
“Dit wil voorkom asof die diefwering vooraf losgeskroef is, ons sal sy alibi moet verneem …”
Sophia ken polisietaal; Diederick kan ook so klink as hy die dag wil. Maar ten spyte daarvan sal sy dit nooit gewoond raak nie. Dis soos rekenaar-jargon. Dis ’n soort kode.
Die hoofman-oor-’n-honderd-polisieman maak sy keel skoon. “You two have to come with us to the police station to make a statement.” Dan gaan kyk hy na die vensterraam en diefwering, en merk teenoor sy kollega op: “This seems to have been dislocated at an earlier stage.”
“Ja, soos ek gesê het.”
Die senior maak ’n paar aantekeninge in sy bruin lêer. Dis ’n tydsame proses, hy skryf met groot, baba-agtige letters.
Trouw draai na Sophia. “Hy het op die kombuisvloer gesit sodat die bende hom nie deur die venster kon sien nie …”
Nou versnel Sophia se hartklop weer, maar dis van woede. “’n Bende onsigbare spoke?”
“Hulle het deur die parkeerterrein gevlug terwyl jy gaan hulp soek het.”
“Hy het ons kantoor se diefwering oopgeforseer en ingebreek!”
“Het jy gesien hoe hy bewe?”
Kén Trouw die sweetpakman dalk?
“Can you come over to the police station for me to open the docket?” vra die polisieman, en wag nie regtig vir ’n antwoord terwyl hy die lêer toemaak nie.
“I don’t want you to open a docket, we don’t want to make a case against him!”
We? wil Sophia verbaas reageer. We don’t want to make a case against him? Maar voor sy iets kan sê, lui die telefoon.
Sy wil dit ignoreer, maar Trouw bly die baas. Antwoord, antwoord, beduie sy vir haar.
Die man aan die ander kant van die lyn klink amper oorhaastig: “Kan ek saam met Sophia Stipp praat?”
Sy hoop nie hy wil iets verkoop nie.
“In verband waarmee, as ek mag vra?”
“Crime. Misdaad.”
Sy kan nie die noukeurigheid glo nie. En die snelheid, die vlugvoetigheid!
“Die polisie is klaar hier, dankie.”
Die man bly ’n oomblik stil. “Is ek nou by BoekWeb?”
Sy maak ’n afleiding. “Is dit oor daardie tweetalige boek?”
“Einste, juffrou.”
Die naam kom by haar op, dalk omdat dit vir haar ongewoon was in sy e-pos.
“Nikodemus van Wyk?”
“Dis korrek, ja.”
Oorgretigheid is nie die woord nie. Kan hy nie ’n bietjie uitstel om te reageer soos normale mense nie?
Amper-amper vertel sy hom van die inbreker, maar sy keer haarself. Dit het niks met hom te doen nie. Eerder die oproep hanteer soos wanneer daar ’n krisis met die kinders is: handel dit so gou moontlik af en gaan aan met die lewe. Voor die volgende ramp.
“’n E-pos-onderhoud is dalk СКАЧАТЬ