Web. Naomi Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ lyk nie of hy verstaan wat sy bedoel nie, maar beduie haar na die motor toe en sy maak die deur vir Mathys oop, wat inklouter.

      Hoeveel kere smag sy nie daarna dat hy met haar moet saamstem nie, maar vandag wens sy dat hy nié verstaan wat sy bedoel nie. Daar is soveel mense in hierdie land wat mekaar miskyk óf te stip dophou omdat ons velkleure verskil, Diederick, jy verstaan mos wat ek dink. Bewys my verkeerd, Diederick. Kom met gerusstellende woorde. Vertel vir my mooi leuens. Toor vir Magriet terug.

      “Jy is reg,” sê hy. “By hierdie skool was daar personeel wat haar júis nie raakgesien het nie.”

      Sy kyk weer in sy gesig. Hoe onverwags dat hulle vandag so baie vir mekaar kyk; dit het so lanklaas gebeur. Sy weet nie eens of die lyne op sy wange en voorkop vir die eerste keer daar is weens die spanning oor Magriet nie. Of lyk hy al baie lank so bleek en moeg? Sy steek haar hand uit om aan hom te raak, en hy vat haar ’n oomblik lank om haar lyf. Hy ruik bekend, en sy kan voel dat hy warmte het om haar te bied. Sy kan ook voel dat hy háár gerusstelling nodig het, en sy kan dit nie vir hom gee nie.

      Die kleurbeheptheid van almal in hierdie land. Elke keer in die supermark as iemand omkyk en fronsend wonder hoekom sy wat Sophia is haar huisbediende se kind saambring en boonop vir haar ’n suigstokkie in die waentjie gee, net soos vir haar eie seun. Natúúrlik.

      Daar is ’n binnewêreld: die plek waar alles gebeur. Maar daar is ook ’n wêreld wat ander mense sien, en dit lyk totaal verskillend. Die lewe na buite is egter die uitstalvenster en mense noem dit die regte een.

      Vir enigeen wat haar gesin nie ken nie, is Magriet bruin en dus logieserwys nie háár kind nie. Hulle sóú haar nie raakgesien het nie.

      “Is jy vas, Mathys?”

      Sy gesiggie is bleek. Sy neem sy hand, dis nou yskoud.

      Toe sy terugdraai, is Diederick reeds besig om met die bouers by die opslaanhuisie te praat. Ken hulle hierdie kind? Hy het weer sy foon beet, beduie na die foto.

      Hulle skud hulle koppe, net soos vir haar.

      Uit die bloute, ’n SMS. Sophia gryp na haar foon.

      Ek het van jou gedroom. Gister heeldag lank. En in die nag. A. x

      Diederick is terug by die motor. Sy sit blitsig haar foon weg.

      “Het jy ’n foto van Magriet by jou?”

      “Ek dink so. Op my sel.” Sy dink nie haar stem bewe nie, maar is nie seker nie.

      “Dis goed genoeg. Hulle kan dit solank download en in-scan om dadelik op die Missing Persons-kennisgewing te gebruik.”

      Sy wil iets vra, maar hy het ’n metamorfose ondergaan: Hy is nie meer net haar man nie, nou is hy speurder.

      “Terwyl jy ry, dink oor die vorm van gesig, oor die afstand van haar oë uitmekaar, enige spesifieke besonderhede. Watter klere het sy vanoggend gedra? Die merkie op haar linkerarm waar sy ingeënt was, die klein geboortevlekkie in haar nek as mens haar hare oplig en opsy skuif … Noem alles waaraan jy kan dink.”

      Sophia registreer die afslaerstem, die klank van kundigheid. En voel oorweldig deur die taak op haar skouers.

      “Ek wil hê jy moet saamkom, Diederick.”

      Hy frons vir haar. “Gáán. Ek moet nog hier rondkyk. Al bel ek jou tien minute nadat jy dit aangemeld het om te sê ek het haar gekry, maak dit nie saak nie. Laat die polisie ook solank begin soek, sê vir Xoliswa ek vra mooi, dis my kind.”

      Sy klim nog nie in nie, maar maak die motordeur toe, staan by hom.

      “Dit was ons twee, Diederick,” sê sy, en draai om om seker te maak Mathys hoor nie.

      “Ons twee wat wát?”

      Hy moet nou nie vir hom staan en dom hou nie. Sy voel skuldig oor Laingsburg, maar hierdie ding strek verder terug.

      “Magriet wat nie maatjies het nie …”

      “Jy bedoel soos nog altyd? As jy nodig het om ’n tipiese vrou te wees en oor iets te worry, moet jy nou worry oor iets konstruktiefs. Ons moet haar terugkry.”

      Hy maak die deur vir haar oop. Sy klim in.

      “Wat was die laaste ding wat sy vandag vir jou gesê het?” vra hy.

      Sy fynkam haar geheue. Daar is niks. Haar brein staan stil.

      Diederick lyk nie meer net moeg en bleek nie, maar ook saaklik – weer die kliniese speurder. “Ons kan nie langer tyd mors nie. Mense hierso het haar nie raakgesien toe sy verdwyn het nie. Ons moet haar kry voordat nog mense haar miskyk.”

      TROUW, OP DIE DAG WAAROP MAGRIET WEGRAAK

      Donderdag 13 Julie, Stellenbosch

      Wat beteken die woord “sielkundige” in elk geval? Dis hoekom Trouw s’n eerder ’n shrink is. As sy daar uitstap, voel dit of haar selfvertroue nog verder gekrimp het. Dan is dit soos wanneer sy op Facebook ander mense se status updates lees.

      Amazing punte gekry vandag, wow #cumlaude #feelingblessed

      Belaglik om mense se kwansuis perfekte lewens met hare te vergelyk. Maar sy kan nie ophou nie, dis net so verslawend soos RedTube.

      Die Facebook-agtige ongemak verlaat haar nie. Nadat sy lunchtyd by haar ma se huis gesit en tob het, klim dit saam met haar in die motor. Die samedromming van studente en werkers op die sypaadjie krap haar om. Die beklemmende gevoel ry saam met haar terug kantoor toe. In die straat, terwyl sy kantoor toe stap, kry sy dit nie afgeskud nie.

      Sy kom in ’n slegter toestand terug by die werk as vroeër die dag. Haar selfoon gaan nou enige tyd lui. Waar sal sy haar ma hiérdie slag moet gaan oplaai?

      Los my uit, Ma. Red jouself vir ’n verandering. Ek is nie fokken Supergirl nie.

      Nadat sy die kantoordeur agter haar toegemaak en gesluit het, is sy verbaas om die figuur by Sophia se rekenaar te sien sit. Sy’t al vergeet hy is daar. Dis al ná drie.

      “Is my kollega al terug?” vra sy vir die rekenaardeskundige.

      Hy kyk nie op nie. Staar met ’n diep frons na Sophia se skerm en lyk of hy haar glad nie hoor nie. Tipiese man. Kan net een ding op ’n slag doen. Hy is nie eens so hot soos Bok nie. Is dit oor hy nie ’n bokbaard het nie? Whát’s up met haar obsessie oor die fluff daarso? Die vet weet. Hy het anyway ’n swak ken. Hy lyk ook nie so danig bright nie.

      ’n Oomblik lank kom dit by haar op: Ek moes vir Bok self gevra het. Of een van sy IT-pelle. Maar sy smoor die gedagte onmiddellik. Néé. As sy op sy raad moes staatmaak, was sy nou, met haar en Bok se verhouding soos wat dit is, in die verknorsing.

      Terwyl sy by haar eie rekenaar gaan sit, takseer sy die rekenaarman uit die hoek van haar oog. Hy lyk heeltemal anders as Bok en die IT-nerds wat in die spelonk van sy kelderwoonstel rondhang. Hy is middeljarig, amper grys. Meer soos Sophia se Diederick-tipe: waarskynlik getroud met kinders. Vervelig. Maar lyk minstens of hy kan skottelgoed was. Of dalk of hy tot by die vullisdrom sal kan vorder om die oorblyfsels van die take-aways weg te gooi.

      Lyk СКАЧАТЬ