Web. Naomi Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie daarop dat die reën dreig nie; waarom het hulle nie in die klas geverf of met klei gespeel, of wat ook al mens in die winter binnenshuis met ’n spul kinders aanvang nie? Hulle betaal immers vir toesig.

      “Wie was die laaste persoon wat Magriet gesien het?” dring Diederick ferm aan. Hierdie slag lig hy sy selfoon uit sy sak en wys ’n foto van Magriet, net om seker te maak almal is op dieselfde bladsy. Hulle kyk aandagtig na die bruin dogtertjie se foto op die selfoon se skerm. Nou weet iedereen die dogtertjie wat soek is, lyk nie soos ’n mengsel van hom – lank en met ligbruin oë en donkerbruin hare – of Sophia – gemiddeld wat lengte en gewig betref, met grysgroen oë en ’n bril – nie. Hy móés die foto wys om seker te maak almal weet hoe Magriet lyk, dat sy ’n bruin dogtertjie is en dat dit na haar is wat hulle moet soek.

      Teen hierdie tyd sou jy kon hoop almal in die kleuterskool weet reeds. Maar die probleem is jy weet nooit wat ander mense dink nie. Die personeel kyk met ’n soort aandag na Magriet se foto wat Sophia laat dink niemand het al ooit ’n woord oor haar gesin geskinder nie. Die dowwe gesigsuitdrukkings is erger as mense wat agter hulle hande praat.

      Hulle het nie ’n clue wie sy is nie, besef sy. Niemand het eens opgekyk toe sy Magriet vanoggend hier afgelaai het nie. En vakansietye het niemand die vaagste benul van wat hier aangaan nie.

      “As ek almal so luister, dink ek ek het haar laaste gesien,” kom ’n fluistering uit die groepie en ’n jong vrou loer agter die skoolhoof uit. “Ek is die hulpassistent by ’n ander klas, maar ek het vir Magriet op die speelgrond gesien. Seker so ’n halfuur voordat mevrou haar kinders kom haal het.”

      Verligting. Uiteindelik, ja, hulle weet wie sy is. Die foto was tóg deurslaggewend.

      “En saam met wie het sy vanoggend gespeel?” Diederick dink nog ’n stappie vooruit. Hy beduie na die kinders op die speelgrond, waarvan sommige nuuskierig na die samedromming van personeel staan en kyk.

      Vinnige oogkontak word tussen die personeel gewissel.

      “Nee, nie juis iemand nie,” sê die hulpassistent sag. “Sy was so ’n bietjie eenkanterig.”

      “Sy wou met niemand speel nie,” sê Mathys onverwags hier van langs Sophia se heup af. “Sy was soos sy altyd was.”

      Dit word stil. Die skoolhoof en die personeel luister aandagtig. Wat dié kind sê, kan hulle redding beteken. Iets was verkeerd met die kind wat weggeraak het.

      My kind makeer niks, wil Sophia keer. Nou is nie die tyd om haar dogtertjie se psige te ontleed nie.

      “Magriet is maar net skaam vir vreemde mense,” sê sy.

      “Magriet het mos anyway nie maatjies nie, Mamma.”

      Sy kan nie glo wat met Mathys aangaan nie. Die fokus het nou verskuif. Almal kyk na hom en wag dat hy moet aanhou om die gat wat hy grawe dieper te maak.

      “Wag nou, Mathys,” sê Diederick. “Dit het niks met die prys van eiers te doen nie. Magriet is weg. Ons almal moet haar help kry.”

      Die vrou wat Sophia as Chanté herken omdat Diederick die naam genoem het, tree vorentoe.

      “Niemand van ons het agtergekom dat Magriet die perseel verlaat het nie. Niemand het haar kom haal nie, sy was in die sandput en toe daar anderkant op die voet van die klimapparaat …”

      “En toe?” vra Diederick.

      Stilte.

      “Niemand het gesien wat gebeur het nie?” Hy wag. “Ek sal almal by die ganse plek moet ondervra.”

      Hulle stribbel nie teë nie.

      “Eerste moet jy ’n verklaring by die polisie gaan aflê,” sê Diederick vir Sophia.

      Nou is die skoolhoof nie meer so klinies nie; dit moenie ’n storie word nie. “Maar jy is dan ’n speurder,” sê sy hoopvol.

      “Daar moet nog altyd ’n saak by die polisiestasie geopen word. Ons speurders werk saam met die gewone polisie.”

      Ondanks alles dink Sophia daaraan dat dit tog altyd interessant is om Diederick met iemand anders oor sy werk te hoor praat. Dit klink gestroop van werkspolitiek en onderstrominge.

      Hoe Diederick oor sy werk praat, is wel nie iets waaraan die skoolhoof nou dink nie. Sy fokus kennelik op hoe sy haar eie bas gaan red.

      “Maar moet iemand nie vier-en-twintig uur lank weg wees om as vermis geklassifiseer te word nie? Magriet was dan nou-nou nog hier …”

      “Lyk dit of sy nou nog hier is?” vra Diederick, sy goeie maniere so weg soos hulle dogtertjie. “Elke vyf uur verdwyn ’n kind in Suid-Afrika. Dis ’n mite dat mens vier-en-twintig uur moet wag voor ’n verklaring afgelê word. Die mees deurslaggewende tyd nadat ’n kind wegraak, is die eerste uur.”

      Die skoolhoof begryp maar alte goed. As sy nou protesteer, sal dit éérs sleg lyk.

      Diederick draai na Sophia. “Jy moet ’n polisieverklaring gaan aflê en dan vat jy vir Mathys huis toe, gee vir hom kos. Hy het jou nodig.”

      Hy vat haar aan die arm en lei haar en Mathys weg van die onderwysers. Sy is bewus van hoe sy hand voel, intens warm, maar dis net ’n verbygaande sensasie.

      Binne haar kráp dit. “Is almal dan blind hierso?” Dis of sy verby haar derde glas wyn by ’n boekbekendstelling is. Só sal sy ook voel as sy anderkant veertig is, hoop sy, te hel met wat enigeen dink!

      “Dis ’n skool,” antwoord die skoolhoof die retoriese vraag. “Hier is honderde kinders vir wie ons elke dag sorg.”

      Hy is nou-nou terug, beduie Diederick oor Sophia se skouer, met Mathys nog heeltyd aan haar hand.

      “Magriet is bruin,” sê hy toe hulle deur die sekuriteitsdeure is.

      Komende van die man wat sy familie wou bliksem as hulle dit aan hom uitgewys het. Maar toe sy vir hom kyk, besef sy hy het nie ’n doodgewone waarneming met haar gedeel nie. Hy bedoel iets anders.

      “Mamma, Mamma …”

      Mathys pluk aan haar hand. Sy wil hoor wat Diederick te sê het, maar netnou is dit iets dringends. Sy kyk vir die kind.

      “Kyk die wolke, Mamma. Daai een is ’n vulkaan.”

      Hy het op die parkeerterrein gaan stilstaan en beduie. ’n Wolkformasie het onheilspellend bokant hulle koppe gevorm. Sy voel onredelik geïrriteerd oor die onderbreking en vat weer sy hand sodat hulle by die motor kan uitkom. Hulle moet beweeg.

      “Wat daarvan dat sy bruin is?” vra sy vir Diederick.

      “Hulle sou na haar opgelet het, die onderwysers … as sy wit was.”

      Nou is sy die een wat gaan stilstaan. Sy kyk op in Diederick se bekommerde oë en skud stadig haar kop. Want woorde van drie dae gelede, toe sy vergader het met ’n bruin skrywer van ’n nuwe misdaadroman, het haar so pas getref en dit voel onverwags verdoemend.

      Julle sien ons ook net raak as julle ons nodig het, die res van die tyd is ons vir julle invisible.

      “Nie ál die onderwysers СКАЧАТЬ