Web. Naomi Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sit haar hand op sy kop, en hy skuif weg onder haar handpalm uit. Sy oorhandig weer die foon aan die polisieman, wat die foto bestudeer.

      “U sê sy is u kind?”

      “Ja.”

      Hy kyk nou aandagtig na haar. Hy kyk ook na Mathys met sy grysgroen oë en sy donkerblonde hare. Dit lyk of sy dit gaan moet uitspel.

      “Sy is aangeneem.”

      Hy knip sy oë. “Het u dalk ’n foto van u kind by u?”

      Sy skud haar kop. “My man het gesê …”

      Die polisieman stel nie belang in wat haar man gesê het nie.

      “Ek sal u toestemming moet kry om hierdie foto op u selfoon te bluetooth sodat ons dit onder ons netwerke kan versprei.”

      Sy knik en, terwyl hy agtertoe verdwyn daarmee, draai sy na Mathys. Sy wil een oomblik lank vir hom dáár wees.

      Maar terwyl sy nog besig is om te dink wat sy vir hom wil sê, hoor sy ’n telefoon agter in die polisiestasie lui.

      “But is the protest peaceful?” hoor sy ’n polisieman vra nadat hy geantwoord het. En na ’n rukkie: “You can phone back if the group gets violent.”

      Sy hoor ’n geluid soos die telefoon neergesit word, en bepaal haar weer by Mathys. Hoe voel hý? Sy gesiggie lyk klein en bang, sy mond weerloos.

      “Wanneer was die laaste keer wat u u dogter gesien het?” vra die polisieman agter hulle.

      Sophia neem haar selfoon terug. “Toe ek haar vanoggend by die skool afgelaai het. My man is Diederick Stipp, hy’s ’n speurder daar by die stasie in Adam Tas …”

      Die polisieman trek sy skouers op, irrelevante inligting vir hom.

      “Dis hy wat gesê het ek moet ’n vorm 55 voltooi. Of is dit 55A?”

      “Moenie worry oor die vorm en sy kodes nie, mevrou, daai is ons kopseer. Jy moet net die verklaring aflê en ’n paar vrae oor haar voorkoms en die omstandighede beantwoord.”

      Toe tower hy blitsig ’n stapel vorms op en hou dit by hom op die toonbank. Daar raak klaarblyklik genoeg kinders weg dat hy presies weet waar om dit te vind. Die vertrek klad voor Sophia se oë. Die polisieman gee emosieloos vir haar ’n sneesdoekie aan.

      “Die eerste gedeelte van die proses is dat ek moet neerskryf wat u verklaring is, mevrou,” verduidelik hy. “En u kan daardie … speelding vir my gee, asseblief. Dis baie belangrik dat ons enige DNA kan gebruik in ons ondersoek.”

      Sy bekyk die pop in haar hande ’n laaste keer. Dis verspot om te voel sy kan nie eens oogkontak maak met die ding nie. Daar sit net ’n ronde knoppie aan die nek waaraan die kop moes vas wees. Die pop is verstandloos, sonder sig of gehoor. Die pop is ’n lyf. Sy is plasties en dood.

      Niemand in graad een speel meer pop nie, Mamma.

      Moenie jou steur aan wat ander mense sê nie. Sy’s nie net jou pop nie, Magriet, en sy mág jou beste maatjie wees.

      Enigste maatjie daarby.

      Moeg oorhandig sy dit aan die polisieman. Sy besef sy het dit vasgeklou, haar laaste bietjie Magriet. Daar gaan dit nou, uit haar hande.

      Sy is moeg vir verklarings. Die besigheid met die inbreker by hulle kantoor was te onlangs. Sy en Trouw het die hele oggend staan en praat. Goed, Trouw het daarop aangedring dat sy nie ’n saak wou maak nie, maar hulle moes steeds die insident vir die rekord aanmeld. Sy wat Sophia was, het haar bes gedoen om die polisieman te oortuig dat die ou nie daarmee kon wegkom om sommer net by hulle venster in te klim en niemand doen enigiets daaromtrent nie. En wat het dit haar in die sak gebring? Die polisieman het Trouw se wens eerbiedig en niks verder gedoen nie. Die man met sy wit sweetpak loop los rond.

      Sy besef die polisieman voor haar wag dat sy praat. Sy voel van voor af wanhopig oor die besonderhede wat Diederick haar vertel het die polisie gaan verlang.

      “Hoe moet ek beskryf wat die vorm van haar gesig is?” vra sy. “’n Gesig is ’n gesig. Watse vorm gesig het hý?” Sy beduie na Mathys en gaan voort om haar punt te staaf: “Oukei, dis ovaalvormig, dis net ’n gewone kind se gesig …”

      “Sy gesig is hartvormig.”

      “Ekskuus?”

      “Breë voorkop, kleiner ken na onder. Hoe lyk jou dogter se gesig?”

      Sy kyk hom ’n oomblik lank in die oë, asof hulle poker speel. Hy wag geduldig dat sy moet reageer.

      “My gesig lyk nie soos ’n flippen hart nie.” Mathys gaan sit op ’n vuil bank daar anderkant, vou sy arms en skop sy bene voor hom uit. Sophia kan nie sy emosie uitpluis nie en draai terug na die polisieman.

      “Of hoe moet ek weet hoe ver sit haar oë uitmekaar?”

      “Sal een van haar oë kan inpas tussen haar een oor en die oog die naaste daaraan? Of twee? Drie?”

      Sy kan nie glo wat sy hoor nie. Sy antwoord nie eens nie. Hy moet haar ysigheid aanvoel, want hy praat weer.

      “Mevrou,” sê hy, “ons moet nou saam die puzzle pak. Voor jy dan nou worry oor die ander besonderhede, moet ons eers begin by die begin. Hoe gouer jy vir my vertel wat het gebeur, hoe gouer kan die polisie daar by die skool ook vrae gaan vra …”

      “My man is klaar besig om dinge daar te ondersoek, ek sê mos hy is ’n speurder!”

      Terwyl sy dit sê, besef sy haar fout. ’n Onweerswolk skuif oor die man se gesig. Kumulonimbus.

      “Hy meng nie in nie,” is dit nou sy wat ’n gat vir haarself dieper grawe; sy kom agter waar Mathys sy talent vandaan gekry het. “Hy het juis vir my gesê om die saak te kom aanmeld.”

      “Nou maar goed,” sê die polisieman koel. “Kom ons volg dan die regte roete sodat die law en die gereg sy loop kan neem. Vertel nou maar eers vir my die storie van die begin af.”

      Van die begin af, sê hy. Maar waar begin hierdie storie? Sy en die polisieman is vasgevang in aardse tyd. Dit beweeg in een rigting, soos motors op ’n pad. Sy kan nie bo uit die lug op alles afkyk en die groter prentjie weergee nie, al is dit haar hartsbegeerte.

      “Van die begin af, asseblief,” herhaal hy.

      Daar was ’n mooi somer in Ierland, jare gelede, en sy en Diederick was in die agterplaas. Daar was baie lelies, fuchsias en petunias. Hul liefde was ook in oorvloed.

      Sy het tussen sy bene gesit met haar arms op sy knieë, asof hy ’n groot leunstoel was. Tussen haar hare het hy liefdeswoorde gefluister. Dit was vir albei maklike woorde om te sê, maar daar was reeds dinge waaroor hulle nie kon praat nie. Sy wou nie ’n sekretaresse wees wat ’n prokureur se foon beantwoord nie; hy nie ’n maatskaplike werker in plaas van ’n polisieman nie.

      Veral het hulle opgehou tel die hoeveelste somer dit was wat hulle in Ierland bly. Hulle het ook lankal opgehou kyk na wat die bye en die blomme in die natuur regkry.

      Daar was so baie wat hulle oorsee nie kon СКАЧАТЬ