Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ mans wys dis te laat, hulle het hulle kanse verspeel, en vir die meisies dat sy iemand gekry het.”

      “Jy het nie ’n baie hoë dunk van haar nie, het jy?”

      “Net omdat sy my vriendin is, beteken nie ek is blind vir haar foute nie. Dis die hele probleem met die samelewing. Mense wil nie die waarheid erken nie. Ek weet wat haar swakhede is, maar ek hou desnieteenstaande van haar. Dis my uitgangspunt met alle mense.”

      “Soos ek al ondervind het,” stem hy saam. “Ek kan net hoop dat jy van my hou ten spyte van al my foute wat jy so dikwels en kategories en in alfabetiese volgorde onder my aandag bring.”

      “Wat ek besig was om te sê,” gaan sy voort asof sy hom nie gehoor het nie, “is dat daar baie meisies gaan wees en as jy hulle met jou oë gaan verslind, kom ek huis toe. Miskien moet ons in twee motors ry sodat ek kan ontsnap wanneer ek wil.”

      “Nee,” sê hy. “Nee! Hoe kan jy dit van my dink? Glo jy regtig as ek saam met jóú is, is dit moontlik om na enigiemand anders . . .”

      Die bejaarde egpaar wat by die tafel gesit en lees het, kom nader. Dis duidelik dat hulle hulp nodig het en Therese kyk hom ferm in die oog.

      “Halfvier,” sê sy en draai weg om te help.

      Kerneels hoor hom terugkom in sy kantoor en kom vyf minute later in. “Het ek my verbeel of was die huppel terug in jou stap?” vra hy en loer om die deur.

      “Ek het haar gekry,” sê Theo en ruk sy das los om meer asem te kry. “Ons gaan Saterdag na ’n troue.”

      “Nie julle eie nie?”

      “Dit is so ’n onmoontlike gedagte dat ek my nie sal verwerdig om te antwoord nie. Sandra s’n.”

      “Uitstekend,” sê Kerneels tevrede. “Dan kan ons uiteindelik sien hoe sy lyk.”

      “Ek dog jy’t gesê jy gaan liewer gholf speel?”

      “Nie meer nie. Janie was suur omdat sy van troues hou, so almal sal gelukkig wees.”

      Hy weet nie van almal nie, dink Theo toe hy weer begin werk, maar hý is.

      Hoofstuk 12

      Theo het op universiteit laas so uitgesien na iets en soveel moeite gedoen met sy voorkoms. Hy het sy hare Saterdagoggend laat sny en toe die res van die dag gewonder of dit te kort is of dalk nie kort genoeg nie. Sy beste pak is droogskoonmaker toe geneem die dag ná hy Therese by die biblioteek gekry het. Sy skoene is gepoets. Hy laat sy motor was en binne-in stofsuig, hy spandeer baie minute aan die keuse van presies die regte das en halfvier op die kop hou hy voor haar woonstelgebou stil.

      Soos gewoonlik haal sy die wind uit sy seile voor sy boot nog behoorlik op die water is, want sy wag vir hom op die sypaadjie. En sy is geklee in ’n uitrusting wat hom weer eens omknikker. ’n Eenvoudige swart rokkie, omgeboor en afgewerk in wit, en kort, net bokant die knie sodat haar bene in dun swart kouse bevestig wat hy daardie nag op die plaas reeds kon sien. Mooi bene en voete in eenvoudige, plat swart hofskoene. Op haar kop dra sy ’n swart wawielhoed, versier met bosse wit laprose.

      Hy spring uit sy motor en kom haar tegemoet. “Therese,” sê hy. “Hoekom staan jy hier op die sypaadjie?”

      “Jy lyk mooi,” merk sy op.

      “Nee,” sê hy. “Jy lyk . . . pragtig. Heeltemal pragtig.”

      Sy glimlag net.

      “Waar is jou hare?” vra hy, want sy lyk soos ’n model. Al wat hy kan sien, is haar ovaalvormige gesig en die enorme hoed.

      “Ja,” sê sy ernstig. “Dit was nogal ’n probleem. Dis alles in die bol van die hoed ingedruk. Jy weet nie wat ’n gesukkel dit was nie. As hierdie hoed ’n millimeter beweeg, gaan alles uitval.”

      “Dan sal ons sorg dat dit nie uitval nie.” Hy maak die motordeur vir haar oop. “Maar hoekom het jy hier buite vir my gewag?” vra hy toe hulle sit. “Ek sou jou by jou voordeur kom haal het.”

      “Ag,” sê sy argeloos. “Ek het gewonder of jy parkering sou kry en buitendien weet jy nie hoe dit daarbinne gaan nie. Ek drink nie eintlik nie, soos jy weet, maar ek het gevoel as ek ’n minuut langer daar bly, gaan ek die whiskybottel uithaal en my vergryp.” Haar hoed het skeef gestamp met die inklim en sy skik dit versigtig reg. “Nie dat ons whisky in die woonstel het nie. Riaan is ’n brandewynman en Sandra ’n wynvrou.”

      “En jy?”

      “Koffie,” sê sy ernstig. “Jy weet mos.”

      Hy skakel nie die motor aan nie, sit nog net na haar en kyk. “Ek moet jou sê,” merk hy op, “soos jy nou lyk, vind ek dit moeilik om te glo jy is dieselfde mens wat in my arms geslaap het omdat jy bang was vir Hansie.”

      “Ek noem dit vir niemand nie,” sê sy. “Hulle kan die verkeerde gevolgtrekking maak.”

      “Sou jy omgee?”

      “Theo,” sê sy. “Ons moet ry, want ons moet voor in die kerk sit. Al het Sandra nie ’n strooimeisie nie, moet ek haar ruiker vat as hulle die ringe of iets doen.” Sy sit nadenkend voor haar en kyk tot hulle ’n ent gery het. “Ek sal nie só trou nie.”

      “Toe ek laas met jou gepraat het, was jy glad nie van plan om te trou nie.”

      “Ek weet, maar sou ek van plan verander, doen ek dit anders. Sandra het histeries wakker geword en wou skielik niks weet van hom nie.”

      “Die arme Riaan.”

      “Nie Riaan nie,” sê sy betigtend. “Die rok.”

      “Natuurlik,” sê hy, gesout ná soveel weke. “Hoekom wou sy niks van hom weet nie?”

      “Omdat sy ’n vlekkie op haar bors ontwikkel het en die rok wys dit.”

      “Ek sien,” sê hy. “’n Gewaagde man, hierdie rok, as hy haar bors blootlê.”

      “Presies. Dis waarom ek sê dis ’n man.”

      Hy is bewus van die spinnerakke, maar hy ignoreer dit dapper. “Jou opinie van mans is laag.”

      “Nee, realisties.” Een hand is op die bol van haar hoed en speel afgetrokke met die rose. “Mag ek jou nou ’n persoonlike vraag vra?”

      “O, aarde,” sê hy. “Hoekom vra jy eers my toestemming? Dit het nog nooit vantevore gebeur nie.”

      “Het jy met haar geslaap?” vra sy. “Ek wil net graag weet.”

      “Met wie?”

      “Sandra.”

      “Nee.”

      Sy tob ’n oomblik hieroor. “’n Galante man, ’n heer, om ’n outydse term te gebruik, sal natuurlik nie praat oor so iets nie, maar ek wou graag weet.”

      “Nee,” sê hy weer. “Ek het nie.”

      “Mm.” СКАЧАТЬ