Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het net gaan eet. Gesels.” Sy kyk op na hom. “Ek het dadelik van haar gehou.”

      “Dis irrelevant. Was dit sy wat jou gevra het om haar stoute seun ’n les te leer?”

      “Natuurlik nie,” sê sy gegrief. “Sy sal nie so iets doen nie, sy’s mos lief vir jou.”

      “Ek weet. Ek het nog altyd gedink ek kan op haar staatmaak, sy speel nie speletjies nie. Het nie dubbele agendas nie.”

      “Sy’t oor jou gepraat, al die meisies. Gesê jou leefwyse bekommer haar.”

      “Wat jy toe indrink en wat jou toe laat besluit vir hierdie een sal ek ’n les leer?”

      “Nee. Ek het eers die aand by Petro – toe jy en Jenny daar sit en gesels . . .” Sy lyk verontwaardig. “Ek kon nie help om te hoor nie! Toe besef ek jy’s jou ma se seun en Sandra se kêrel.”

      “Ek was nog altyd my ma se seun en lankal nie meer Sandra se kêrel nie, maar gaan voort. Toe dring jy jou aan my op, want al het ek nie jou naam geken nie, het jy myne geken.”

      Sy skud haar kop. “Nee, ek’s nie goed met name onthou nie.”

      “Asseblief,” sê hy, spring op en begin heen en weer loop. “Jy het presies geweet wie ek is en wat ek doen. Gemaak asof jy nie weet nie, knaend gevra of ek ’n messelaar is.”

      “Jy bou huise,” sê sy gekrenk. “As jy hulle kan teken, kan jy darem seker ook twee bakstene opmekaar messel. En as ek geweet het, was dit vir ’n . . . vir ’n ander rede.”

      “Laat ek raai.” Sy stem is ysig en aanvallend. “Jy het geluister na wat my ma gesê het. En ongetwyfeld na wat Sandra gesê het. Die meisies is almal mooi en sexy en voor op die wa. Hoe kan jý my aandag trek? Ek weet, kom ons probeer onskuld. Ja, hy is al verveeld met die poppies, kom ons probeer hom wen met onskuld en eksentrisiteit. Hy gaan net belangstel as ons hom iets kan bied wat die ander nie gehad het nie. Ons tree dus so eksentriek op as wat ons kan, dit mag hom frustreer, maar hy kan onmoontlik verveeld raak. Ons trek anders aan, ons kam ons hare anders, ons – aarde, ja, kom ons gooi sommer ’n vrees vir spinnekoppe of luiperds ook in. Ja, dit sal werk, hy is tog ’n galante man, hoop ons.”

      “Dis nie waar nie,” sê sy.

      “Natuurlik is dit. Was die slaap in my arms die finale triomf of was dit die soen? Is jy teleurgesteld dat ek té galant was? Wou jy gehad het ek moet jou daar in die rondawel oorrompel? Sou dit die triomf wees wat jy vir Sandra kan vertel? Jy, die gewone bibliotekaresse, het die groot minnaar aan jou voete gehad!”

      “Nee,” sê sy weer.

      “Dis nie nodig om langer hierdie rol te speel nie,” sê hy bitsig en klap sy hand teen sy voorkop. “Hoe kan ek so dom wees? Dit was die huweliksaansoek. Vanselfsprekend, want kyk, dít is die finale triomf. Daarvan kan jy seker wees. Daar mag al baie meisies gewees het, maar ek het nog nóóit vir enigiemand gevra om met my te trou nie. Jy kan nou hier uitloop en vir almal sê hulle het jou nie geglo nie, maar ek het jou gevra om met my te trou.” Hy bestudeer haar lyf. “Dra jy ’n versteekte mikrofoon? Wie gaan jou glo sonder bewyse?”

      “Ek dra nie ’n mikrofoon nie!” sê sy onstuimig. “En ek wil huis toe gaan. As jy my nie wil neem nie, sal ek ’n taxi bel.”

      “’n Taxi? Kan jy nou skielik ’n taxi bel? Hoekom kon jy dit nie daardie aand doen nie? Tsk,” klik hy sy tong. “Ek bly maar stiksienig, nè? Jy moes hier bly. Op my bank slaap. Hier wees as ek wakker word. Eksentrieke gedrag, soos ek gesê het. Hoe lank het dit jou gevat om op hierdie spesifieke werkwyse te besluit – twee jaar? Ek kan dit sien. Mooi bene alleen gaan nie my aandag hou nie, ’n mooi lyf ook nie. Al die meisies was mooi gebou.”

      “Ek sou nie so trots wees as ek jy was nie,” sê sy. “Jy is die een wat hulle as kommoditeite gesien het.”

      “O, jy was briljant. En wat, sou ek graag wou weet, het jou die reg gegee om enigsins in te tree? Wat het my leefwyse met jou te doen? My ma wil al lankal hê ek moet gevestig raak en met een of ander standvastige meisiemens trou. Wat het jou laat besluit jy is die een om my ’n les te leer?”

      Sy kyk af na haar voete. “Ek wou sien of ek dit kan doen.”

      Hy staar na haar. “En jy het,” sê hy asof hy dit self nie kan glo nie. “Jy het.”

      Sy kyk vinnig op. “Theo . . .”

      Hy hou sy hand afwerend voor hom. “Ek wil regtig nie hoor nie. Ek het ten minste aan die begin . . . ek was ten minste bereid om jou ’n kans te gee. Jy was vreemd en jou gedrag raar en ek het die meeste van die tyd gevoel asof my kop vol spinnerakke was, maar ek het nie een of ander slinkse set gaan sit en uitdink om jou te vang nie. Jy in jou alleswetende meerderwaardigheid het besluit ek is gewetenloos en hardvogtig, maar . . .”

      “Theo,” probeer sy weer. “Jy sê nou goed wat . . .”

      “Die waarheid is,” voltooi hy die sin. “Ek het nooit ooit ’n meisie met voorbedagte rade probeer vastrek nie. Ek het met baie meisies uitgegaan, ja, maar net as hulle gewillig was, as hulle ook van my gehou het. Ek het niemand om die bos gelei of doelbewus seergemaak nie. Jou marknavorsing was nie so goed soos jy gedink het nie. As ek so sleg was, waarom is feitlik al die meisies nog goeie vriendinne? Het dit nooit by jou opgekom nie dat hulle ook besig was met ’n uitsoekproses? Dis wat mense doen, weet jy. Hulle gaan met baie uit sodat hulle uiteindelik die regte een kan herken. Hulle vernietig mekaar nie noodwendig in die proses nie en hulle het definitief nie so ’n vernietigende regter soos jy nodig nie.”

      Sy staan wankelrig regop. “Ek gaan nou ’n taxi bel.”

      “Ek is nog nie klaar gepraat nie.”

      Sy maak ’n gebaar. “Ek wil nie verder luister nie.”

      Hy dink skielik aan iets en sy gesig word selfs strakker. “Die naweek by my ma,” sê hy. “Dit was alles vooraf beplan. Jy wil nie saam met my gaan eet nie, het jy gesê, jy wil liewers wildtuin toe gaan.” Hy stamp weer teen sy voorkop, iets wat sy alreeds kloppende kop nie goed doen nie. “Want jy het geweet ons het ’n Bosveldplaas en een of ander tyd gaan ek sê jy moet saamkom. Is dit iets wat jy en my ma voor die tyd afgespreek het? Wat het my ma gedoen, jou opgebel en gesê: Jesebel, my kind, kyk of jy nie vir Theo kan kry om die langnaweek plaas toe te kom nie?”

      Sy skiet hom ’n vinnige, hoopvolle blik asof sy dink hy het sy sin vir humor teruggekry. “Ek het niks geweet van die plaas nie,” sê sy dan.

      “Ek glo jou natuurlik,” sê hy moeg en wys na haar hoed. “Kry jou hoed, ons moet ry.” Hy buk by die stoel en tel sy baadjie op. “En ek hoop uit die diepte van my hart dat ek jou nooit in my lewe weer op my bank sien sit nie.”

      Hy klap die voordeur agter hom toe en stryk aan na sy motor, maar toe hy daar kom en aan sy sakke voel, besef hy met ’n sinkende gevoel sy sleutels is nou in sy huis toegesluit.

      “My sleutels,” sê hy en kyk af op haar geboë hoof langs hom. “Of het jy ’n duplikaatstel in jou handsak? Dit sal my nie verbaas nie.”

      “Nee,” sê sy gekrenk. “Natuurlik het ek nie.”

      Hulle staan albei die motor swyend en aankyk.

      “Is daar nie nog ’n stel in die tarentaal nie?” vra sy.

      “Nee.”

СКАЧАТЬ