Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Hou op,” sê hy en begin hulle piekniekgoed terugpak in die mandjie.

      “Ek is jammer,” sê sy weer. “Nou-nou wens jy jy is terug in die stad by Jenny. Oeps, ek het al weer vergeet.”

      Hy gooi die bekers onnodig ru in die mandjie. “Glo my, jy en Jenny het niks, absoluut níks gemeen nie.”

      “Dis waar,” sê sy saaklik. “Sy is so plat soos ’n plank.”

      Hy druk sy voorvinger teen sy voorkop. “Therese, skei uit.”

      “Goed,” sê sy innemend. “Hoekom pak jy alles in? Moet ons nou ry?”

      “Ja, tensy jy nou ophou praat. Ek lê lekker.”

      “Ek ook,” sê sy en strek haar oor die rotse neer op ’n manier wat ook nie goed is vir sy sielerus nie. “Die son is nou heerlik. As ons lank genoeg hier lê, gaan dit warm genoeg word om te sonbrand. Ek is so wit.”

      “Dis goed so, dis winter. Jy is veronderstel om wit te wees.”

      Sy vat aan haar trui asof sy dit gaan uittrek. “Maar dit sal lekker wees om . . .”

      “Nee!”

      Sy gee ’n laggie. “Jy is geweldig konserwatief, Theo. Ek het nie geweet iemand soos jy . . . Ek sou nou dink ek kon kaal uittrek en jy sal nie ’n oog knip nie.”

      “As jy kaal uittrek, ry ek weg sonder jou. Die luiperd mag jou met my seëning kom opvreet.”

      Sy sit regop, skuif nader en haal haar beker weer uit die mandjie. “Ek wil nog koffie hê.”

      Dis ’n lang ruk stil. Dan kyk hy na haar deur halfoop oë. “Mag ek jou een persoonlike vraag vra?”

      “Ek veronderstel so. Wil jy weet wat my borsmaat . . .”

      “Nee!” bulder hy. “Ek wil bitter graag weet waar ’n bibliotekaresse die geld vandaan kry om die kar te koop wat jy het of die klere wat jy vandag dra. Ek het ’n redelike kennis van sulke goed en as ék nog nie so ’n motor kon bekostig nie . . .”

      Sy kyk in die verte. “Ek het dan vir jou gesê ek wou haar hê en sy het net vir my gewag.”

      “Dis alles goed en wel, ja, maar al het sy vir jou gewag, kos sy ’n spul geld.”

      “Jy kan mos sien ek is ’n spaarsamige soort mens,” sê sy vroom.

      “Geen bibliotekaresse kan in – wat, twee jaar? – soveel geld spaar nie.”

      “Ek is besónder spaarsamig.”

      “Therese,” sê hy. “Jy praat nonsens en jy weet dit.”

      “En jy vra al weer vrae,” sê sy en staan op. “Komaan, ons is ongeskik. Ons moet teruggaan huis toe, jou ma het verlang na jou.”

      “Maar jy antwoord nie my vrae nie.”

      “Omdat dit onnodig is. Ek het vir jou gesê hierdie uitvraery is deel van die begin van ’n verhouding. Ek en jy het nie so iets nie, dus is die vrae onnodig.”

      “Hét jy al ooit ’n verhouding gehad?” vra hy skerp.

      Sy lag. “En was jy liewer vir hom as vir my?” sê sy in ’n aansitterige stem. “Komaan, ons moet huis toe gaan. Jou ma wonder al waar ons is.”

      Hoofstuk 10

      In die middag neem Theo Therese deur die boerderygedeelte van die plaas, wat sy ewe veel geniet en veiliger vind aangesien daar geen roofdiere in die krale of kampe is nie. En teen die laatmiddag kom vriende van ’n buurplaas oor en maak Theo ’n enorme houtvuur in die lapa, waar hulle later vleis braai en al nader sit soos die kole sak. Hy vind nie fout met die koue nie omdat dit beteken Therese dra nie net haar trui nie, maar ook die dik kakiebaadjie. Met haar hare in ’n vlegsel en die res van haar lyf weggesteek, lyk sy jonk en kuis.

      Dis eers in die rondawel ná almal weg is dat hulle die geleentheid kry om met mekaar te praat en hy kom gou agter die luiperd is nou ’n groter bekommernis as die spinnekoppe.

      “Sê nou hy het al omgestap en sit hier buite in die donker?” vra sy terwyl sy die baadjie en trui begin afstroop.

      “Hy kan nie, hierdie deel van die plaas is stewig omhein.”

      “Jy het self gesê ’n dier laat hom nie keer nie.”

      “Maar ons is binne. Ons het mure en geslote deure om ons.”

      “Dis waar,” erken sy verlig.

      “Nou toe,” sê hy. “Dis laat. Sal jy kan slaap? Ek sien niks spinnekoppe nie.”

      Sy kyk skepties teen die mure op. “Nee, maar ons het nou eers die ligte aangesit en jy het gesê . . .”

      “Moet dan nie jou lig so lank aanhou nie.”

      “Ek moet eers lees.”

      “Lekker slaap,” sê hy en stoot haar in die rigting van haar kamerdeur. “Argumenteer net met die spinnekop, hy sal gou genoeg vlug.”

      Maar hy het skaars sy eie lig afgesit en net begin wegdommel toe hy haar huiwerige kloppie aan sy deur hoor. “Wat is dit?” vra hy moedeloos.

      Sy stoot die deur oop. “Dit help nie,” sê sy. “Nes my laken aan my gesig raak of ’n los haar oor my voorkop skuif, dink ek dis Hansie.”

      Hy steek sy hand uit en skakel sy bedlamp aan. Sy staan in die deur met haar beddegoed onder haar arm en slepend op die vloer agter haar.

      “Maar jy kan nie op die matjie slaap nie. Dis hard.”

      “Ek gee nie om nie.”

      Hy swaai sy voete grond toe, stap verby haar na haar kamer, ruk die matras van die bed af en sleep dit terug. Sy staan hom met groot oë en aankyk, maar toe die matras reg lê op die matjie, kniel sy en maak gou haar bed daar op.

      “Kruip in,” gebied hy. “En slaap nou asseblief.”

      Sy gehoorsaam, trek die beddegoed tot onder haar ken op en kyk na hom. “Nou het ek nie my elektriese kombersie nie,” sê sy.

      “Dit kan nie verhelp word nie. Jy is tog warm genoeg.”

      “Ja,” sê sy. “Dankie. Ek veronderstel jy wil nou die lig afskakel.”

      “Jy veronderstel reg.”

      “Ek kan nie nou nog lees nie.”

      “Nee.” Hy steek sy hand uit en sit die lig af. “Kan jy nie slaap tensy jy eers lees nie?”

      “Nie regtig nie, nee.”

      “Maak jou oë toe en verbeel jou jy lees,” stel hy voor. “Dink ’n storie uit.”

      “Dis nou СКАЧАТЬ