Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is nie staande nie, jy lê.”

      Hy ignoreer hierdie opmerking. “En hoekom jy dit doen, weet ek nie. Waar kry jy jou inligting vandaan? En ken jou maar ’n paar weke en sover ek weet, dra jy net kennis van Sandra en Jenny. Dis twee meisies. Vir al wat jy weet, is dit die enigstes.”

      “Nee, dit is nie.”

      “Hoe weet jy?”

      Sy draai op haar sy. “Ek dink ons moet nou slaap.”

      “O, dis ’n oplossing,” sê hy selftevrede. “Nes jy nie hou van wat ék sê nie, wil jy slaap.”

      “Omdat jy net wil baklei, en ek wil nie.”

      “Is dit Sandra wat jou vertel het?” dring hy aan. “Dis ’n bietjie vermetel, sou ek reken, as ’n mens haar reputasie en gedrag in ag neem.”

      “Ek bespreek nie vriendinne nie,” sê sy plegtig.

      Hy skuif af en skakel die lig vir die hoeveelste keer af. “Jy moes nooit ’n woonstel met haar gedeel het nie. Dis julle ma’s se skuld.”

      “Ek weet.”

      “Jy en Sandra is die twee uiterste pole van dieselfde ding.”

      “Ek weet. Glo my, maar dis nie meer vir lank nie.”

      “O?” vra hy belangstellend. “Het jy ander planne?”

      Sy gee ’n harde gaap. “Ons moet nou slaap. As jy die lig kort-kort aansit, gaan Hansie hiernatoe kom.”

      “En ek hoop hy maak nes in jou hare,” sê hy ongevoelig, draai om en druk sy gesig in die kussing.

      Hoeveel uur hy geslaap het voor hy sy woorde moet sluk, weet hy nie, maar hy word wakker toe die bedlamp aangeskakel word en in die proses van die tafeltjie afval.

      “Wat?” vra hy vervaard en sit regop.

      Sy staan op haar knieë tussen haar omgewoelde beddegoed, besig om die lamp weer op te tel, en traanstrepe loop oor haar wange.

      “Wat is dit?” vra hy weer. “Wat het gebeur?”

      “Ek kan nie slaap nie,” snik sy. “Ek kan dit nie help nie, dis jy wat die spinnekoppe op my gewens het.”

      “Waar’s die spinnekoppe?” vra hy en kyk rond.

      “Ek weet nie, maar hulle is hier. Jy moet hulle wegjaag.”

      “Hoe?” vra hy moedeloos.

      Sy wys na die onderpunt van sy bed. “As ek hier by jou voete lê, sal hulle wegbly.”

      “Die bed is te nou,” sê hy. “Ons sal nooit geslaap kry nie. Ek sal jou skop.”

      Sy staan net verwese na hom en kyk en hy kom tot ’n besluit.

      “Staan soontoe,” sê hy en klim uit. Met sy voet stoot hy haar matras weg, pluk syne van sy bed af en stoot die twee mooi teen mekaar. “Kom hierso,” sê hy en sy gehoorsaam gedwee. Hy tel haar beddegoed op, rol haar daarin toe en wys sy moet lê. Dis nie maklik nie; terug in haar kokon moet sy min of meer omval om te lê, en hy woel hom in sy eie beddegoed toe voor hy op sy sy draai en haar nader trek.

      Met sy arm om haar en haar hare kielierig onder sy ken, steek hy een hand uit en skakel die geteisterde lamp weer af. “Nou is jy veilig,” sê hy. “Van spinnekoppe én van my. Niemand kan deur hierdie dik rol beddegoed naby jou kom nie.”

      Sy gee ’n sidderende sug en hy kan voel hoe sy teen hom ontspan. “Dankie.”

      Sy raak byna oombliklik aan die slaap, maar hy lê lank en luister na haar rustige asemhaling. Dis sonder enige twyfel die gekste situasie waarin hy nog was. As hy dit vir Kerneels moet vertel – wat hy natuurlik nie sal doen nie – lag hy hom dood. Hierdie anderwêreldse meisie, wat sekerlik blou moord sal skree as hy haar probeer soen, het hom gedwing om met haar in sy arms te slaap. Wat nog vreemder is, is dat hy geen ander drang voel behalwe om haar te beskerm nie. Dis omdat sy so baie praat, sê hy vir homself. Sy sal heelnag argumenteer as hy haar nie aan die slaap kry nie en môreoggend – as dit nie klaar oggend is nie – gaan sy hom seker verwyt en sê dis sy skuld dat daar spinnekoppe is en dat sy haar tot hom moet wend bloot omdat sy bang is.

      Maar sy verwyt hom nie. As gevolg van die onderbroke nag slaap hulle albei baie laat die volgende oggend en hy word eers wakker toe hy ’n geklop aan die buitedeur hoor. Hy maak sy arms los om Therese en loop val-val na die deur ná hy vinnig Therese se deur toegetrek het.

      “Môre,” sê sy ma en soen hom liefdevol op sy verkreukelde wang. Sy hou ’n skinkbord uit waarop koffie en beskuit is. “Lyk my julle slaap laat vandag.”

      “Ja, ons . . .” stamel hy en vat die skinkbord. “Dankie, Ma.”

      “Ek maak ’n lekker groot ontbyt,” sê sy en draai weg. “Kom maar as julle reg is. Geen haas.”

      Hy loop terug met die skinkbord, sit dit op die tafeltjie in sy kamer neer en begin skink. Therese word wakker, haar gesig rosig.

      “Ek het baie lekker geslaap,” sê sy en sit regop om die beker by hom te vat. “Dankie. Het jy ook lekker geslaap?”

      “Ja.”

      “Ek het jou nie gepla nie?”

      “Nee.”

      Sy kyk na haar pols, knipper haar oë en besef alles lê nog in die ander kamer. “Hoe laat is dit?”

      “Halfnege. Het jy dit nog nie oorweeg om kontaklense te kry nie?”

      “Dit maak my seer en ék hoef mos nie mooi te lyk nie.”

      “Hoekom nie?” vra hy. “Wil jy nie eendag verlief raak of trou of ten minste kêrels hê nie?”

      “Nee.” Sy kyk na die beskuit. “Kan ek ’n stukkie kry?” vra sy vriendelik.

      Hy gee die beskuit aan. “Hoekom nie? Jy is kennelik nie bang vir mans nie, anders sal jy nie in ’n wildvreemde man se arms wil slaap nie.”

      “Jy’s nie wildvreemd nie.”

      “Nee,” gee hy toe. “Veral nie ná hierdie naweek nie, maar jy beantwoord nie my vraag nie.”

      “As iemand nie van my hou nie omdat ek ’n bril dra, kan hy mos nie regtig van my hou nie, kan hy?” Sy drink haar koffie klaar, woel haar los uit die beddegoed en staan op. Met haar hande saamgevou, kyk sy na hom met blink oë. “Kan ons weer gaan ry en kyk na die renoster en die luiperd?”

      Hy vryf hard oor sy voorkop. “Ja,” sê hy gelate. “Ons kan ná ontbyt ry.”

      Hoofstuk 11

      In die weke hierna werp Theo al sy energie in sy werk. Die groot huis met sy min kamers lê soos ’n deurgesnyde piering teen die effense rantjie waarop dit gebou is en dikwels as hy daar is, hou mense stil om te kyk. Die halfmaanronding van die huis bestaan feitlik net uit glas en hierdeur sien СКАЧАТЬ