Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ by die tak naby my huis.”

      “Dit maak nie saak nie, jy kan hier ook boeke uitneem as jy wil. Hulle moet natuurlik net terugkom hierheen.”

      “Ek wil nie boeke uitneem nie.”

      Sy lyk strenger. “Dis ’n gewoonte wat jy moet aanleer, Theo. Jy moet saans lees.”

      “Ek lees genoeg.”

      “Is nie, jy klim net in die bed en skakel die lig af.”

      Hy kry ’n glinstering in sy oë. “Jy is natuurlik ’n ekspert as dit kom by my slaapgewoontes.”

      Sy kry ’n kleurtjie en vat-vat aan haar bril. “Wat wou jy hê?” vra sy sag, maar voor hy kan antwoord, moet sy eers iemand se boeke skandeer en hulle ’n prettige leesavontuur toewens.

      “Ek het jou gesoek,” sê hy toe hulle weer alleen is. “Sandra laat my glad nie toe om met jou te praat nie.”

      “Sy is nogal beskermend op haar manier,” sê sy peinsend.

      “En jy het vir my gejok. Jy’t gesê jy klim agtuur in die bed. Jy gaan nooit uit nie. As ek bel, sê Sandra jy is uit.”

      “Sy jok,” sê sy kalm. “Ek is in die bed en ek lees.”

      Dis ’n kwetsende waarheid. “Ek sien,” sê hy. “Jy wil nie met my praat nie.”

      “Dis nie persoonlik nie, ek praat met niemand nie,” troos sy. “Telefone is so verspot. Jy kan mos nie die ander mens se gesig sien nie.”

      Hy drink haar gesig in. Dis natuurlik waar wat sy sê, hy wil veel eerder haar gesig sien as haar stem oor ’n telefoon hoor. “Wil jy middagete saam met my gaan eet?” vra hy.

      “Nee dankie.” Sy beduie onder die toonbank in. “Ek het toebroodjies saamgebring.”

      “Bêre dit en kom eet saam met my?”

      Sy skud haar kop. “Nee dankie. Dis buitendien my beurt vir die etensuurstorie.”

      “Die wat?”

      Sy lyk weer streng. “Storietyd vir die kleintjies.”

      “En vanaand?”

      “Ek het baie om te doen. Sandra trou mos Saterdag en ek trek een van die dae en . . .”

      “Waarheen?” vra hy desperaat. “Ek kan sien wat gaan gebeur, jy gaan net verdwyn. Dis erg genoeg dat Sandra so afwysend is, maar as jy eers weg is, sal ek geen manier hê om jou in die hande te kry nie.”

      “Hoekom wil jy my in die hande kry?” vra sy besorg. “Het ek iets op die plaas vergeet? Ek is seker ek het . . .”

      “Jy’t niks vergeet nie, ek wil jou net graag sien!” roep hy.

      “Sjj,” sê sy en druk haar vinger teen haar lippe.

      Hy voel moeg. Hy wil met sy kop op die toonbank gaan lê, maar hy moet eers weer opsy staan sodat sy iemand kan help.

      “Ons mag nie eintlik in die biblioteek sosialiseer nie,” sê sy toe sy klaar is.

      “Ek wil ook nie. Om hier te staan en fluister, is nie my idee van pret nie. Ek doen my bes om jou sover te kry om buite die biblioteek te sosialiseer.”

      Sy kantel haar kop en hy voel hoe sy maag draai by die aanskoue van iets so bekend en geliefd. “Gaan jy na Sandra se troue? Ek dink sy het al haar ou kêrels genooi,” vra sy.

      “Ja, ek is genooi,” sug hy. “Jy is seker blommemeisie.”

      Sy lag. “Blommemeisies is klein dogtertjies.”

      “Jy is al weer letterlik. Strooimeisie dan.”

      “Nee, Sandra het nie so iets nie. Sy wil die ster wees.”

      “Vanselfsprekend. En jou neus is mooier as haar nuwe een.”

      Sy bloos. “Haai, Theo, jy . . .” Dan verskerp haar blik, word haar oë wys. “Jenny het jou afgesê.”

      Hy klem sy kakebene opmekaar. “Nee, sy het nie. Ek het haar afgesê, as jy dit so wil noem.”

      “Kuiltjies hulle aantrekkingskrag verloor?”

      “Haar kuiltjies was jou obsessie, nie myne nie.”

      “Maar dit verklaar dan hoekom jy so op my spoor is.”

      “Dit het niks met haar te doen nie! Niks. Dis al ses weke van ons op die plaas was en ek wou . . . ek wil . . .”

      “Ek sal saam met jou na die troue gaan,” val sy hom bedaard in die rede. “Dis vieruur Saterdagmiddag. Wil jy my kom oplaai of sal ek na jou huis kom?”

      Hy is so verras dat hy nie dadelik kan antwoord nie. “Sal jy saam met my gaan? Sal jy regtig?” vra hy.

      “Ek sê mos so.”

      “Dankie. Ja. Dit sal . . . wonderlik wees. Ek sal jou kom oplaai. Vieruur, sê jy. Is halfvier reg?”

      “Ja,” sê sy.

      “Goed,” sê hy verbouereerd. “Reg. Uitstekend. Jy sal nie vergeet nie?”

      “Hoe kan ek?” Sy haal haar skouers op. “Die hele woonstel is vol trourokke en sluiers en linte en goed.”

      Hy voel nou so vrolik dat hy kan grappe maak. “Trourokke? Hoeveel het sy?”

      “Jy is nou letterlik,” maan sy. “Jy weet wat ek bedoel. Ek sal dit nooit doen nie.”

      “Wat doen nie – letterlik wees?”

      “Só trou nie. Dis ’n moegmakende gewoel. Ek is verbaas jy kom deur as jy bel, want sy praat dag en nag met spyseniers en bloemiste en goed. Baie uitputtend. Ek sal dit nie so doen nie.”

      “Hoe sal jy dit doen?”

      “Ek sal net my rugsak pak en die deur agter my toesluit en loop trou.”

      “Sonder blomme en rokke?”

      “Ja.” Sy speel met die pen wat sy heen en weer tussen haar vingers rol. “En sy trou in ’n manlike trourok. Dis vir my so vreemd. Aan die begin het ek saamgegaan as sy aanpas en daar was na my mening pragtige rokke, maar sy het aanhou sukkel en verander tot sy op hierdie een besluit het. Onteenseglik ’n man.”

      “Hoe kan ’n rok manlik wees?” vra hy en sien die spinnerakke nader kom. “Dis per definisie vroulik.”

      “Nie dié een nie. Dis hard, streng en regaf. Jy sal sien.”

      “Ek twyfel. Die geslag van voorwerpe is jou terrein en as dit kom by die geslag van rokke is ek in die duisternis.”

      “Dis gepas,” sê sy nugter. “Sy hou meer van mans as van vroue. Sy sal dus liewer iets teen haar vel wil hê wat manlik СКАЧАТЬ