Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Maar hy kan sien sy is nog nie klaar met die onderwerp nie en hy wag. “Maar as dit nie daarvoor was nie, sou jy wou?”

      “Dit ís ’n persoonlike vraag.”

      “Ek weet.” Sy klink nou so ongelukkig soos sy geklink het toe sy vir hom gesê het alleen op die vloer is nie veilig genoeg nie.

      “Therese,” sê hy. “Jy het my kort en kragtig vertel, meer as een keer, hoe sinloos dit is om iemand uit te vra na sy of haar agtergrond of verlede. Onthou jy dit? Jy het gesê as jy van iemand hou, kan jy nie sien hoe dit sal verander as hy vier broers het of op ’n sekere dorp grootgeword het nie. Iets in dier voege. Onthou jy dit?”

      “Ja.”

      “En jy het nogal sarkasties geraak oor die uitvraery.”

      “Ja,” erken sy.

      “Nou ja?” Hy kyk vinnig na haar. “Ek dink jy oorskat nog die hele tyd my sedes of my gedrag. Ek is bevrees ek was nie halfpad so wild soos jy gedink het ek is nie.”

      “Jy het dan al met soveel meisies uitgegaan.”

      “Dit het ek ook al vir jou verduidelik. Ek is kieskeurig en as dit ’n sonde is, moet jy dit so aanvaar. Ek het met baie meisies uitgegaan omdat hulle, in die eerste plek, meer as gewillig was, en ek, in die eerste plek, soek na die regte een. Die perfekte een. Die een wat my nie verveel of irriteer nie. Die een wat nie haglike kos kook of sotlikhede in my oor fluister nie.”

      Sy draai haar kop om na hom te kyk en haar groot hoed stamp weer skeef sodat sy dit moet regskuif. “Dink jy jy sal haar ooit kry?”

      “O ja,” sê hy, want dit is die een ding waarvan hy seker is. “Ek sal.”

      Sy ontspan en begin in die motor rondkyk. “Sy’s gaaf,” sê sy.

      Hy het sy oë op die vragmotor wat skielik na regs swaai om ’n onverklaarbare rede, wat blyk ’n leë kartonboks te wees. “Sandra? Ja, sy is gaaf, maar te veel ingestel op haarself.”

      “Ek praat van jou motor.”

      “My motor is nie vroulik nie!”

      “Ja, sy is. Liggrys, baie vroulik. Bekleedsel ook ’n sagte grys, steeds vroulik. Aura gemoedelik.”

      “Gemoedelik?”

      “Ja,” sê sy beslis. “Simpatiek. Simpatie is nie ’n manlike eienskap nie.”

      Hy gee die stryd gewonne; die spinnerakke is nou in sy vertroude, oorbekende motor. “Wat is jou hoed? Manlik of vroulik?”

      “Vroulik,” sê sy dadelik. “Rose.”

      “En jou rok?”

      “Manlik. Strak.”

      “My pak is darem seker manlik?”

      “Ja, maar die das is vroulik.”

      “Hoekom?” Hy kyk gesteurd af na sy das, met soveel sorg gekies.

      “Ek weet nie, dis die aura.” Sy wys na die volgende hoek. “Daar is die kerk. Jy kan maar parkeerplek soek.”

      Hulle is vroeg genoeg daar dat hulle in die voorste bank kan inskuif en onder die sagte orrelmusiek kry hy nog ’n vraag in.

      “Gaan ek vandag jou ma ontmoet?” fluister hy. “Jy het gesê sy is Sandra se ma se oudste vriendin.”

      “Nee,” fluister sy terug.

      “Hoekom nie? Bly sy te ver weg?”

      “Nee, sy’s dood.”

      Hy is so verbaas dat hy vergeet om te fluister. “Maar jy het gesê hulle is sedert hulle skooldae vriendinne en is dit nog altyd!”

      Sy kyk na hom met haar groot grys oë. “Die feit dat iemand dood is, beteken nie dat hulle verwantskap verbreek is nie.”

      Hy swyg. Toe die bruid ingestap kom, staan hy op. Hy moet toegee dat sy baie mooi lyk en moet ook erken dat haar rok manlik is. Dis regaf, strak en – vir Sandra – onopgesmuk. Hy kan geen vlekke of letsels op haar bors sien nie en hy kyk ook nie so stip nie. Hy is hoofsaaklik bewus van die wawielhoed langs hom en die parfuum wat soos sy bank ruik. Op die gegewe oomblik staan Therese op en vat Sandra se ruiker, struikel op die gladde vloer en kom sit weer langs hom.

      Hulle stap ná die bruidspaar uit en kry ’n mond vol konfetti op die trappe. Hy vang Kerneels en Janie se oog en stel Therese aan hulle voor. Kerneels is te goed opgevoed om enigiets oordadigs te sê, maar Theo lees die goedkeuring op sy vriend se gesig. Dit laat hom net gelukkiger voel.

      Die onthaal is temerig soos onthale maar is en Theo kry die gevoel dat Therese moeg raak vir haar hoed. Elke mens wat verbystap of afbuk om met hulle te praat, stamp die hoed skeef. Toe sy vir Sandra soen en gelukwens, val dit amper af.

      “Eintlik,” sê sy vir hom ná hulle ’n hele paar glase sjampanje inhet en genoeg vingereetgoed om hulle deur te sien tot die volgende oggend en ontbyt, “wil ek nou huis toe gaan. Ek keur hierdie gejol in beginsel al minder goed.”

      Hy stem volmondig saam. Dis nog koel genoeg saans, maar in die kerksaal is dit te warm, die musiek te hard, die gedreun van stemme oorweldigend. “Reg,” sê hy en staan op. “Kom ons groet en verdwyn.”

      “Ek wil nie Sandra se ruiker vang nie,” sê sy toe hulle uitstap.

      “Nee,” stem hy saam.

      “Ook nie haar kousband nie.”

      “Nee.” Hy sluit die motor oop en kyk na haar. “Sal ons ’n rustige koppie tee gaan drink in jou woonstel of myne?”

      Sy weeg hierdie voorstel op. “Joune. Myne is nog chaos.”

      Hulle ry na sy woonstel, hy sluit oop en skakel sagte ligte aan en sy haal haar hoed af en gooi dit soos ’n diskus oor die kamer. Dit mis die glasappel rakelings en tol af op die vloer.

      “Dis beter,” sug sy en skud haar hare los.

      Die gebaar laat sy sinne duisel. “Jy laat my sinne duisel,” sê hy vir haar.

      Sy lag, skop haar skoene uit en gaan lê op sy bank. “Nee, dis maar die sjampanje.”

      “Dis nie die sjampanje nie, dis jy.”

      “Niemand het my nog ooit met sjampanje vergelyk nie,” sê sy. “Maar sien jy nou wat ek teen die hele spul het?”

      “Ja. Ek hou van jou plan om net ’n rugsak te pak en die deur agter jou toe te trek.” Hy maak sy das los. “Koffie of tee?”

      “Koffie, dankie. Sal ek dit maak?”

      “Nee,” sê hy beslis. “Ek sal dit bring.”

      Toe hy met die skinkbord terugkom, hurk sy voor sy musiekstel en hou ’n CD in haar hand. “Kan ek enigiets speel?”

      “Enigiets.”

      Sy СКАЧАТЬ