Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Dis die laaste ding waarvoor hy nou lus is. Hoe gouer hy haar kan aflaai en begin vergeet, hoe beter, maar hy weet ook hy het nie eintlik ’n keuse nie. “In daardie rok?” vra hy.

      Sy antwoord hom nie, loop net om die gebou en hou haar twee skoene woordeloos uit na hom om vas te hou.

      “Jou kouse gaan skeur,” sê hy.

      Sy beur versigtig deur die tropiese plante, trek haar rok op tot teen haar heupe en klim op die vensterbank. Hy kyk gou weg, want in sy huidige gemoedstoestand kan hy nie die skoonheid en elegansie van haar bene waardeer nie. Hy hoor haar steun soos sy aan die venster druk, dan verdwyn sy uit sy sig en hy stap om na die voordeur, wat oomblikke later oopgemaak word.

      “Hier,” sê sy en hou die bos sleutels uit.

      “Dankie.” Hy gee haar skoene vir haar terug en sy trek hulle aan oor haar kouse wat inderdaad nou geskeur is sodat lang, wit lere teen haar bene opkruip. “Ek skuld jou ’n paar kouse.”

      Sy sê niks nie, stap net terug na die motor en klim in ná hy oopgesluit het.

      “Ek sal ’n paar vir jou pos,” sê hy koud toe hulle ry. “En natuurlik die glasappel.” Nog iets tref hom. “Daar het jy seker jou inspirasie uit die Bybel gekry?”

      “Waarvan praat jy?” vra sy.

      “Eva het Adam verlei deur ’n appel. Jy was nie baie oorspronklik nie, maar nou ja.”

      “Ek het nooit eers daaraan gedink nie,” sê sy gekrenk. “Ek wou dit net vir jou gee omdat ek gedink het jy sal daarvan hou.”

      “En skuldig voel.”

      “Ek het nie geweet jy gaan skuldig voel nie!”

      Hy klik weer sy tong. “Hoe dom van my. ’n Psigopatiese Don Juan soos ek besit mos nie iets so ordentlik soos ’n skuldgevoel nie. Jy is reg.”

      “Ek wil nie meer met jou praat nie,” sê sy in ’n klein stemmetjie.

      “Dis ’n wedersydse wens.”

      Hy hou voor haar woonstelgebou stil, is vir ’n oomblik lus om haar net daar te los, maar klim tog uit en begelei haar tot by haar voordeur. Terwyl sy oopsluit, kyk sy hom angstig aan, maar sê niks nie. Hy sê ook nie ’n woord nie, knik net en loop toe haar deur toeklik.

      Die hele pad huis toe wens hy hy was ’n vrou, want wat hy nou meer as enigiets anders wil doen, is huil. Sy oë is kurkdroog, maar in sy binneste wil hy huil, voel dit asof ’n drukking opgebou het wat net deur trane verlig sal kan word. In sy woonstel word die gevoel erger toe hy instap en haar parfuum ruik.

      Hy maak hulle koppies bymekaar en gooi hulle omtrent in die wasbak voor hy boontoe gaan en sy klere afruk, maar hy lê nog ure wakker. Hy kan nie glo dat sy hom so seergemaak het nie, hy kan nie glo dat hy hom blootgestel het daaraan nie. Hoe het dit in die eerste plek gebeur dat hy lief geword het vir haar? Toe hy laas gekyk het, het sy hom grensloos frustreer. Toe hy laas daaroor gedink het, was sy ’n irritasie. Hoe het hy dan so ongesiens verslaaf geraak aan haar unieke siening van die wêreld en al die voorwerpe daarin? Op watter punt het hy besluit die groot grys oë agter die nog groter bril is die middelpunt van sy wêreld en hy wil die res van sy lewe by haar wees en sorg dat geen spinnekop haar pad kruis nie?

      Hy is vroeg die volgende oggend op, sy kop seer en swaar, sy oë gruiserig. Ná hy aangetrek het, bel hy die vriend saam met wie hy soms tennis speel en raak van baie aggressie ontslae op die baan. Hy kom huis toe, stort en raak opnuut radeloos toe hy haar parfuum steeds in die woonkamer kan ruik. Hy gryp sy gimnastieksak en spandeer die res van die middag met verdere uitputtende oefening. Dit het die gewenste uitwerking; toe hy teen skemeraand by die huis kom, voel hy lighoofdig van moegheid, eet iets en val in sy bed, waar hy uiteindelik droomloos slaap tot Maandagoggend.

      Effens minder verslae maak hy reg om kantoor toe te gaan, maar kry eers die appel, soek na die boks waarin dit verpak was en neem dit met hom saam werk toe. Voor hy die eerste koppie koffie gedrink het, het hy die pakkie al opgemaak en toe die poskantoor oopmaak, stuur hy die bode daarmee.

      Kerneels kom later by sy kantoor ingewals, so vrolik soos altyd. “Theo,” sê hy sommer dadelik. “Jy het my om die bos gelei. Soos jy die meisiekind beskryf het, het ek my iets voorgestel tussen ’n non en die direktrise van die Eksentrieke Vereniging. Jy is blind, my liewe vriend. Dis een pragtige meisiekind daardie.”

      Theo antwoord nie, hou sy oë op die planne voor hom.

      “Trek aan soos Racheltjie de Beer, het jy gesê. Kam haar hare soos jou agter-oumagrootjie hare gekam het. Is dit jý wat ’n bril nodig het?”

      “Ek dink so,” sê Theo.

      “Janie het gedink sy is ’n mannekyn,” gaan Kerneels voort. “Sy wou my nie glo toe ek sê dis die snaakse een nie.”

      “Sy’s nie snaaks nie,” sê Theo bitter. “Glo my, dis die laaste ding wat sy is.”

      Iets dring tot Kerneels deur en hy kyk sy vriend ernstiger aan. “Iets fout?”

      “Nee, ek wil net nie oor haar praat nie. Dis verby.”

      “Wat is verby? Daar was dan niks tussen julle nie.”

      “En daardie niks is ook nou verby.”

      Kerneels frons. “Dit was dan so ’n lekker troue? Ons het dit geniet en dit het gelyk asof julle dit selfs meer geniet het. Julle het nie eers gedans nie, net heeltyd koppe bymekaar met mekaar gesit en gesels.”

      “Sy het vir my verduidelik waarom die ruiker op ons tafel vroulik is en die hoofruiker op die verhoog manlik.”

      “Huh?” vra Kerneels.

      “Iets te doen met die strelitzias in die grote,” sê Theo afgetrokke. “Kaviaar is ook manlik, maar die troukoek vroulik.”

      “Nee, wag ’n bietjie,” protesteer Kerneels. “Kaviaar is dan die eiers van daardie visse wat hulle waar nou weer in hulle see het. Eiers,” herhaal hy, “kan net van iets vrouliks kom.”

      “Logika het min met die argument te doen,” sê Theo en kry seer by die herinnering aan hoe ernstig sy kan lyk as sy een van haar rare verduidelikings gee.

      “Is dit hoekom julle baklei het?”

      “Nee.”

      “Maar dis verby?”

      “Ja.” Theo kyk vlugtig op. “Jy hoef my ook nie te glo nie, maar ek is klaar met meisies. Ek dink ek sal in masels uitslaan as een ooit weer naby my kom.”

      “Dis ernstig,” sê Kerneels vir Lindie, wat inkom met Theo se pos. “Ons het ’n krisis op hande.”

      Theo ignoreer sy vriend en kyk Lindie takserend op en af voor hy sy beursie uithaal en ’n noot te voorskyn bring. “Lindie,” vra hy. “Sal jy in jou etensuur ’n paar swart kouse koop? Die grootte wat jou pas, behoort reg te wees. Daardie dun, duur soort.”

      “Ja, meneer,” sê sy verbaas en loop uit.

      Kerneels se wenkbroue het opgeskiet. “Die dun, duur soort?” vra СКАЧАТЬ