Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Dis duidelik.”

      “Ek het gedog nes die ligte uitgaan, begin die pret. Mens lees dan altyd daarvan. Hoe mense onder die komberse by die lig van ’n flits nog lees en dan hou hulle middernagfees of klim deur die venster om te gaan vrugte steel.”

      “Dis winter, daar is geen vrugte nie en as jy deur die venster klim, gaan die luiperd jou opvreet.”

      “Maar wat van die middernagfees?”

      “Ons het nou net klaar geëet, ek is nie honger nie en jy ook nie.”

      “Jy’s nie avontuurlik nie,” sug sy.

      “Jy’s reg. Ek is net vaak.”

      “Ek wed jy’s nie so streng met jou ander meisies wat oorslaap nie,” sê sy.

      Hy tel versigtig tot tien. “Dis ’n totaal ander situasie.”

      “’n Meisie is ’n meisie,” sê sy. “En al wat ék wil hê, is ’n middernagfees.”

      “Therese,” sê hy. “Het jy al ooit geslaap met ’n kussing styf oor jou gesig gedruk?”

      “Nee. Hoekom? Is dit wat jy gewoonlik doen?”

      “Ek het dit nog nooit gedoen nie. Vanaand gaan die eerste keer wees.”

      “Sal jy my seermaak?” vra sy verbaas.

      Hy bal sy vuiste in die donker. “Nie as jy nou stilbly nie.”

      Sy is ’n sekonde of twee stil, dan praat sy weer in ’n klein stemmetjie. “Is dit dan nie vir jou lekker om so in die donker te lê en gesels nie? Ek vind dit baie kameraadskaplik.”

      Hy gee die stryd gewonne. “Waaroor wil jy praat? Vertel my van jouself. Waar kom jy vandaan, het jy ouers of familie of broers en susters? Waar het jy skoolgegaan en grootgeword? Waar werk jy presies?”

      “Nee,” sê sy.

      “Nee, wat?”

      “Nee op al jou vrae.”

      Hy tuur deur die donkerte, maar dis onmoontlik om haar gesig te sien. “Dis nie regverdig nie. Jy weet baie van my, ek het jou selfs huis toe gebring en aan my ma voorgestel, en al wat ek van jou weet, is dat jou ma en Sandra se ma vriendinne is.”

      “En ek het al hoeveel keer vir jou gesê dis nie nodig om iets van my te weet nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Ons is net . . .” Sy dink ’n lang oomblik. “Ek hou nie van anglisismes nie. Ons is net skepe wat in die nag verby mekaar vaar.”

      “Dis wat ek daardie eerste nag gedink het,” stem hy saam. “Maar tensy dit ’n baie lang nag is, lê ons skepe nou reeds lank langs mekaar geanker. Ek dink nie ons val meer in die kategorie van verbyvarende skepe nie. Jy kan nie eers in jou eie kamer slaap nie.”

      “Ek kan,” sê sy seergemaak. “Dis net dat ek bang is, maar as ek geweet het dis so onplesierig vir jou, het ek liewers daar gebly en doodgegaan van angs.”

      Hy sit die lig vinnig aan en kyk af na haar. “Dis nie onplesierig nie,” sê hy in ’n sagter stem. “Al wat ek sê, is dat ons nie meer terloopse kennisse is nie.” Hy sit weer die lig af toe hy seker is sy lê nie suutjies en huil nie. “Jy kan my maar van jouself vertel.”

      “Maak dit normaalweg ’n verskil?” vra sy.

      “’n Verskil aan wat?”

      “Wel,” sê sy en hy kan hoor sy is besig om entoesiasties te raak oor die onderwerp. “Jy ontmoet jou meisies gewoonlik op partytjies, sou ek sê, en wat vang jou oog in die eerste plek? Hoe sy lyk,” beantwoord sy haar eie vraag. “Jy val vir haar lyf of oë of hare of mooi bene. Of kuiltjies, en dan bel jy haar en begin haar uitneem. Sagmaak.”

      “Sagmaak?” roep hy. “Waar kom jy aan so ’n uitdrukking?”

      “Ek weet nie wat jy dit noem nie” sê sy, “maar dis waarop dit tog neerkom. Jy neem haar ’n sekere hoeveelheid kere uit en spandeer geld op haar en so maak jy haar sag en sy laat jou toe om haar te soen en ná nog ’n hoop blomme en bottels wyn en duur etes is sy joune.”

      Hy besluit wyslik om nie kommentaar te lewer nie.

      “Al wat ek sê,” gaan sy bedaard voort, “is dat haar agtergrond of die hoeveelheid broers en susters wat sy het dus glad nie saak maak nie. Gaan jy haar gouer soen net omdat sy vier broers het? Gaan jy weier om by haar te slaap net omdat sy op ’n onbekende dorpie skoolgegaan het?”

      “Ek wens jy wil ophou insinueer dat ek by elke liewe meisie slaap,” sê hy kwaad. “Dit mag jou verbaas om te weet ek is nogal kieskeurig en ek is seker jy sal my nie glo as ek sê ek is trots op my moraliteit nie.”

      “Regtig?” vra sy. “Ek sou jou graag wou glo, maar dis natuurlik nie iets wat bewys kan word nie.”

      “Ek het jóú nog nie oorrompel nie, het ek?” vra hy.

      “Dit tel nie,” sê sy. “Omdat ek nie ’n meisie . . .”

      “Ja, jy is,” val hy haar in die rede. “Jy is ’n meisie, soos ek al vir jou gesê het. Jy is mooi én mooi gebou en boonop werp jy jou aand ná aand aan my voete. As ek so ’n gewetenlose vrouejagter was, as geen meisie in my teenwoordigheid veilig was nie – hoe verklaar jy dit dat jy nog ongeskonde is?”

      “Ek werp my nie aan jou voete nie,” sê sy.

      “Hoe sou jy jou huidige posisie beskryf?” vra hy.

      “Maar ek het nie ’n keuse nie. Ek voel veiliger hier, maar daar is net een bed, dus . . .”

      “Wil jy by my kom lê?” vra hy verbaas. “Dis buite die kwessie. Of wil jy hê ék moet op die vloer slaap?”

      “Nee,” sê sy stug.

      “Hou dan op met kla.”

      Sy is weer ’n rukkie stil, maar hy is seker hy kan haar brein in die donkerte hoor woel. “Dis ’n kompliment,” sê sy, nog in ’n gekrenkte stemmetjie. “Jy’s te dom om dit raak te sien.”

      “Wat is ’n kompliment?”

      “Die feit dat ek hier langs jou veilig voel.”

      Dis sy beurt om bietjie te dink. “Dis waar,” sê hy dan. “Ek voel gevlei.”

      Daar is ’n tranerige stilte en hy vlieg weer regop en skakel die lig aan. “Huil jy weer?” vra hy en kyk af op haar.

      “Nee,” sê sy. “En wat bedoel jy met ‘weer’?”

      “Jy’t gisteraand gehuil.”

      “Dit was van angs, nie omdat jy gemeen was met my nie.”

      “En nou ís ek?” Hy trek hom regop en vou sy arms oor sy bors, maar die СКАЧАТЬ