Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sê sy. “Maar ek is honger.”

      “Wil jy hier eet?”

      Sy kyk om haar rond, sien ’n vlakvarkgesin en raak eers opgewonde oor hulle. “Sal dit nie lekkerder wees by die rivier nie?”

      “Ja, dit sal. Kom.”

      Vyftien minute later hou hy langs die rivier stil, vat die mandjie en stap voor haar uit tot hulle by die waterpoel kom. Sy kyk skrikkerig om haar rond en bly naby hom.

      “Jy’s regtig veilig,” terg hy haar. “Kom ons sit hier op die droë rotse.”

      Hulle sprei die tafeldoek oop, pak die kos uit, skink koffie en begin eet. Sy lyk bly oor die baadjie, want oorkant die rivier is ’n hoë krans wat alle son afskans sodat dit nog koud en skemerig is waar hulle sit.

      Met ’n toebroodjie in haar hand sit sy en tuur na die ruwe klipformasie oorkant hulle. ’n Trop bobbejane is in donker reliëf afgeteken teen die lig agter die krans en sy hou hulle manewales dop.

      “Wat is daardie ding met die kolle?” vra sy ná ’n ruk. “Hy is net so links van die bobbejane.”

      Hy kyk na waar sy beduie en skrik. “’n Luiperd,” sê hy verbaas.

      “Theo,” sê sy sy naam vir die tweede keer. “Jy het gesê hier is niks wat mens kan bespring nie.”

      “Hy kan nie naby ons kom nie,” troos hy. “Hy kan nie van daardie krans oor die rivier spring nie.”

      “Maar sy gesin kan aan ons kant wees.”

      “Moenie weer begin nie,” waarsku hy. “Ek wil nie hoor van sy gesinslede nie.” Hy staan op, stap stadig terug na die bakkie en kom met ’n verkyker terug. Hy gee dit vir haar, sit weer en gaan voort met sy ontbyt.

      “Ek dink hy’t klaar geëet,” kondig sy ná ’n ruk aan. “Hy lê vir die bobbejane en kyk asof hy ’n skoolopsigter is. As hy honger was, sou hy een gevang het.” Sy laat sak die verkyker en gee Theo ’n streng kyk. “Of een van ons.”

      “Hy kan nie by ons kom nie,” sê hy, skink hulle koffie en gaan lê lankuit op die rots waar die eerste sonstrale nou oor die krans en af na die rivier begin kruip.

      “Hy kan sy vrou aan hierdie kant laat weet.”

      “Hoe?” vra Theo lui, sy oë toe. “Hy’t nie ’n selfoon nie.”

      “Jy is regtig ’n produk van hierdie dekade,” sê sy vies. “Hoe dink jy kommunikeer diere? Hulle het vermoëns waarvan ons geen benul het nie. Hulle maak staat op intuïsie en instink en al hulle sintuie.”

      Hy maak een oog oop en loer na haar. “En hy stuur nou boodskappe uit om vir sy familie aan dié kant te sê hier is twee sappige happies?”

      “Een,” sê sy. “Dis net jy.”

      “Is dit so?” Hy rol om en lig hom op sy elmboog. “Waarvan is jy gemaak dat hy jou nie sal eet nie?”

      “Hy sal net nie,” sê sy koppig. “Hy sal my herken.”

      “As ’n medeluiperd?”

      “As iemand aan sy kant. Een van sy soort.”

      Hy bestudeer haar ’n ruk, sug dan en lê weer plat. “Jy is heel waarskynlik reg, ja. Watse soort dit is, weet ek nie, maar hy sal jou herken.”

      Sy lig weer die verkyker. “Hy’s nou weg.”

      “Hy moet ook rus,” sê hy. “Dis ’n langnaweek, onthou.”

      Sy sit die verkyker neer, tel haar koffie op, wat nou al redelik koud geword het, en drink dit. Die son is nou op hulle en sy trek die groot baadjie uit. Theo kyk vinnig na haar. Meisies met sulke mooi bolywe is een ding, Therese iets heeltemal anders. Maar hoekom? Wat ís sy dan?

      “Ek dink nie jy weet watse diere alles op julle plaas is nie,” merk sy op, onbewus van sy spekulasie oor haar afkoms. “Jy dink dis net rustiges soos kameelperde en renosters, maar jy weet nie van die roofdiere nie.”

      “Dis ’n deel van die wêreld waar wilde diere is,” protesteer hy. “Langs ons is ’n wildplaas vir besoekers. Die diere laat nie vir hulle voorskryf nie. Hulle loop waar hulle wil loop.”

      “Kan ek vanaand in daardie huis gaan slaap?” verander sy die onderwerp. “Die hut.”

      “Nee. Hoekom wil jy daar gaan slaap?”

      “Dit lyk ongelooflik rustig. Ek dink mens sal heelnag op die stoep kan sit en luister na die geluide van die bos.”

      “Hansie het jou verskrik. Hoe ver dink jy sal jy kom met die ander diere?”

      “Hoe weet jy sy naam is Hansie?” vra sy en lag borrelend. “Dit kon Hanna gewees het.”

      “Dis waar,” gee hy toe. “Die seksuele eienskappe van spinnekoppe was nooit deel van my studieveld nie.”

      “Nie van spinnekoppe nie,” begin sy. “Wel van vroue.”

      “Hou op,” waarsku hy en sit regop. “Jy kan regtig nie ’n belofte hou nie.”

      “Ek is jammer,” sê sy.

      Hy kyk haar fronsend op en af. “Waar kry jy daardie uitrusting vandaan?” vra hy. “Dis nie jou gewone soort klere nie.”

      “Wat is my gewone soort klere?”

      “Jy weet,” sê hy ongemaklik. “Meer . . . e . . . konserwatief.”

      “Vormloos,” sê sy nugter en stoot die moue van die noupassende trui op tot teen haar elmboë.

      “Wel, ja.”

      “Ek het dié spesiaal gaan koop,” sê sy. “Vir die naweek. Hou jy nie daarvan nie?”

      “Nee, nee,” sê hy haastig. “Dis baie mooi.”

      Sy kyk af na haarself. “Dis wat die meisie in die winkel gesê het. Ek het regtig nie geweet wat om te koop nie, behalwe dat dit bruin of kakie of ten minste neutraal moes wees.” Sy kyk op na hom. “Ek het eenkeer gelees dis die beste as jy in die wildernis is. Helder kleure kan die diere steur.”

      “Dis waar,” stem hy saam.

      “Maar ek is nie gewoond aan dié soort ding nie,” sê sy en bekyk haarself weer krities. Sy lig haar twee slanke hande en gly hulle stadig oor haar borste op ’n manier wat Theo hoendervleis gee. “Toe kom die assistente in die aantrekhokkie in waar ek net in my onderklere staan en sy kyk my op en af en sê: Jinne, Juffrou, as ek jy was, het ek gegaan vir iets wat styf pas.”

      “Ja,” sê Theo.

      “Toe koop ek dit maar.”

      Hy hou liewer sy oë op die bopunt van die krans waar die bobbejane steeds onvermoeid baljaar. “Solank jy gelukkig is.”

      “Ek is nie so seker daarvan nie,” gaan sy introspektief СКАЧАТЬ