Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Hy soen haar op haar kroontjie. “Jy’s ’n liewe ding, Ma, maar skeep ons jou nie af nie?”

      “Ek het baie om te doen vanoggend en sy wil tog so graag die diere sien.”

      “O, het sy vir Ma gesê?”

      Sy kyk vinnig na hom en weer af na die mandjie. “Servette,” mymer sy en druk ’n hand vol in. “Is sy aangetrek?”

      “Amper. Sy het ’n onrustige nag gehad. Spinnekoppe. Ons moet nou ’n plan maak en ’n plafon laat insit.”

      “Ja, almal kla,” sê sy ingedagte.

      “Ek gaan solank die bakkie uittrek,” sê Theo. “Ons kan nie in haar kar op daardie pad rivier toe ry nie. Sy gaan ontsteld raak van die gestamp.”

      “Therese skrik tog nie vir ’n slegte pad nie?” vra sy ma.

      “Ek praat nie van Therese nie,” sê hy en loop uit.

      Hy het net die bakkie buite die kombuisstoep getrek toe hy Therese sien aankom oor die grasperk. Hy stap haar tegemoet en bly dronkgeslaan staan.

      Sy dra ’n regte bosuitrusting: ’n nousluitende kakiebroek, bruin stewels en ’n kakiekleurige trui, maar nie groot en los soos die kabeltrui nie. Dis nousluitend en gerib, dit pas om haar lyf soos ’n tweede vel. Hy is nie net uit die veld geslaan deur die moderniteit van die uitrusting nie, hy is geskok om te sien sy het ’n figuur nes enige ander meisie, net beter.

      “Jy gaan koud kry,” sê hy dadelik. “Jy sal iets bo-oor moet aantrek.”

      Sy is nog besig om die gespe van ’n baie elegante leergordel vas te maak en kyk afgetrokke op. “Dink jy so?”

      “Ja. In die kombuis is baie baadjies, jy kan sommer een daar vat.”

      Sy loop inskiklik saam, groet sy ma en gesels eers ’n bietjie voor sy gedwee staan dat Theo ’n veels te groot kakiebaadjie om haar skouers hang.

      “Dit word darem later warm,” sê sy ma.

      “Onder by die rivier is dit nog koud.” Hy tel die piekniekmandjie op en stap aan na die bakkie.

      “Ek weet nie hoekom jy altyd na my kyk asof ek mal is nie,” sê Therese toe hulle ’n ent weg is. Sy is besig om die stowwerige binnekant van die bakkie op te som. “Hierdie bakkie is so ooglopend manlik.”

      “Ek sou so dink,” sê Theo. “Hy skrik vir niks.” Hy kyk na haar. “Gee jy om as ons eers ’n effense draai ry? Ek wil gaan kyk na die nuwe hut wat ons op die ver punt van die wildgedeelte bou.”

      “Hoekom?” vra sy.

      “Hoekom bou ons ’n hut of hoekom moet ons soontoe ry?”

      “Hoekom bou julle dit?”

      “Dit gebeur nogal baie deesdae dat mense my ma vra of sy nie verblyf het nie. Mense soek die bos, soos jy weet, en sy het al ’n keer of wat betalende gaste in die rondawel laat bly, maar sy hou nie daarvan nie. Te na aan haar, en die meeste mense wil ook eerder heeltemal op hulle eie wees.”

      “Toe ontwerp jy vir haar ’n hut?”

      “Ja.”

      “Ek gee nie om nie.” Sy word nog blyer toe hulle om die eerste rant ’n groepie kameelperde teëkom en hy dadelik stilhou sodat sy kan kyk tot sy uitgekyk is. “Ek wens ek het oë soos hulle gehad,” sug sy afgunstig toe hy weer mag ry.

      “Joune is omtrent so groot soos hulle s’n,” sê hy.

      “Nie my wimpers nie. Hulle s’n lyk soos vlieëslaners.”

      Hy moet vinnig stilhou toe hy skielik ’n renoster reg langs die pad sien.

      “O,” sug sy, haar hande saamgeslaan onder haar ken. “Is hy nie wonderlik nie?”

      “Sy,” sê hy droog. “Sy het verlede somer ’n kalfie gehad. Hy moet hier êrens wees.”

      “Dan moet ons haar nie pla nie,” fluister sy en skuif effens nader aan hom. “Ek kan seker nie uitklim en met haar praat nie?”

      “Onder geen omstandighede nie. Kerneels het uitdruklik gesê jy mag nie met die renosters speel nie.”

      Sy gee ’n laggie. “Wie is Kerneels?”

      Hy vertel haar.

      “En hy weet van my?” vra sy.

      Hy voel ongemaklik. “Wel, hy was by my toe ek die appel oopgemaak het.”

      “Ek sien. Nou kan jy vir hom sê wat my naam is,” sê sy behulpsaam.

      “Dis waar, maar miskien is hy ook teleurgesteld.”

      Sy swaai haar kop om. “Teleurgesteld? Hoekom?”

      Hy kriewel sy skouers, sien dat die renoster begin wegloop en skakel die enjin aan. “Daar was iets . . . geheimsinnigs omtrent ’n meisie sonder naam.”

      “Ek is nie ’n meisie nie. Nie in daardie sin nie.”

      “Therese,” sê hy. “Moenie onsin praat nie. Jy ís ’n meisie. Hoe oud is jy?”

      Sy sit half omgedraai, haar oë nog op die renoster wat nou in die stof verdwyn. “Hoe oud wil jy hê ek moet wees?”

      “Watse soort antwoord is dit?” vra hy onthuts.

      “As ek sê een en twintig gaan jy dink: ja, nes jy gedink het, dis hoekom sy so dom en naïef is. As ek sê dertig gaan jy dink: ja, nes ek gedink het, onderontwikkel en naïef vir iemand van dertig.”

      Hy voel weer styf vasgedraai in die spinnerakke van onwerklikheid. “Ek het nog nooit gedink jy’s dom nie. Naïef miskien, maar dan beskou ek dit nie noodwendig as ’n negatiewe eienskap nie. Hoe oud is jy?”

      “Drie en twintig.”

      Hy kyk haar vir ’n oomblik deurvorsend aan. “Regtig?”

      “Sien,” lag sy. “Jy glo my nie. Hoe oud het jy gedink is ek?”

      “Enigiets tussen sestien en sestig. Ek kan nie sien dat jy ooit jonger was nie en ek dink ook nie jy gaan ooit ouer word nie.” Hy ry deur ’n droë lopie, met ’n skuins sanderige pad op en onder groot bome in waar die bosse skoongemaak is en ’n kliphuis staan.

      Dis duidelik dat dit baie nuut is, want die grasdak is nog liggeel en orals lê nog bakstene en bourommel rond.

      “Dis nie ’n hut nie,” sê sy toe hulle uitklim. “Dis ’n huis.”

      Hulle loop nader, klim op na die stoep en hy sluit die voordeur oop. Alles ruik nog nuut, nuwe verf, nuutgeskaafde hout. Daar is ’n woonkamer met rottangmeubels, twee slaapkamers, ’n klein oop kombuis en badkamer, alles baie mooi afgewerk.

      “Dis pragtig,” sê sy ingenome.

      Hy СКАЧАТЬ