Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die matjie voor sy bed. Net haar neus en ’n paar stringe donker hare steek bokant die kokon uit.

      Hy staar na haar, stroop sy eie hare uit sy gesig en klim versigtig oor haar om by die badkamer te kom. Toe hy terugkom, slaap sy nog steeds en hy trek so saggies moontlik aan, trek die deur toe en hardloop na die kombuis, waar sy ma hom stralend begroet.

      Oor die eerste koppie koffie gesels hulle familie en kom op datum met al hulle nuus.

      “Wat van jou meisie?” vra sy. “Slaap sy nog?”

      “Sy is nie my meisie nie, Ma. Ek dog ek het dit duidelik gemaak.”

      “Wat ook al,” sê sy ongeërg en trek ’n skinkbord nader. “Hier, ek sit haar koffie en ’n bietjie beskuit vir haar hierop. Gaan gee vir haar en sê daar is geen haas nie, ons eet ontbyt nes almal wakker is.”

      Toe hy in die rondawel kom met die skinkbord is dit doodstil. Haar kamerdeur staan oop, die bed is gestroop en in sy kamer lê sy nog en slaap. Hy sit die skinkbord neer en staan op haar en afkyk, iets wat tot haar moet deurdring, want sy maak haar oë vervaard oop en kyk om haar rond asof sy nie weet waar sy is nie.

      “My slaapkamer,” sê hy behulpsaam en gaan sit op die riempiestoel. “Hansie. Jy het geskrik.”

      Sy probeer regop kom, nie ’n maklike proses nie, so toegerol is sy in die beddegoed. “Is dit laat? Wag julle vir my?”

      “Nee, dis nog baie vroeg. Wil jy nog slaap?”

      “Nee.” Sy kom regop, kyk bysiende rond, vee haar wilde, verslaapte hare uit haar gesig en struikel oor die verfrommelde beddegoed sodat sy val, gelukkig op die komberse en nie die harde vloer nie.

      Hy spring nader, trek haar op aan haar hand en raap sommer die beddegoed ook op, wat hy op sy bed gooi. “Sit,” sê hy en gee haar skouer ’n ligte drukkie. “Hier is jou koffie.” Hy sit die beker in haar hand, loop na die kamer langsaan en kom terug met haar bril wat hy met sorg op haar neus sit. “Daar, nou kan jy weer sien.”

      Sy hou die beker met albei hande vas en drink gretig. “O,” sug sy tevrede. “Die koffie is lekker.”

      “Ek het onthou dat jy gesê het sonder koffie kan geen mens ’n dag aanvat nie,” sê hy, weer op die stoel, maar sy oë geamuseerd op haar.

      “Want dis waar.”

      “En dié keer het ek darem jou naam geken.”

      Sy frons. “Wat bedoel jy met dié keer?”

      “Die eerste keer toe jy by my geslaap het, het ek nie jou naam geken nie. Nou, die tweede keer, het ek.”

      Sy kyk na die beskuit, vat een en dompel dit in haar beker. “Mense gebruik die term saamslaap verkeerd,” sê sy streng. “Dis een van die terme wat sy oorspronklike betekenis heeltemal verloor het.”

      “Dis so,” erken hy ernstig. “Dit kan lei tot probleme.”

      “Soos?” vra sy, nou behoorlik wakker.

      “Wel,” sê hy gemaklik. “Gestel jy nooi my eendag na jou troue. Om byvoorbeeld seremoniemeester te wees. Kan jy jou indink hoe die mense sal lag as ek hulle vertel hoeveel keer die bruid by my geslaap het?”

      “Ek sal jou nie nooi om seremoniemeester te wees nie.”

      “Dis ’n tegniese punt.”

      “Dis waar reputasie inkom,” sê sy en hy verbeel hom daar is ’n glinstering in haar grys oë. “Jy sien, omdat my reputasie so ongeskonde is, sal niemand jou glo nie. Aan die ander kant, as ék nou seremoniemeester is op jóú troue, sal die mense my glo.”

      “Ek sal jou nie nooi nie!” sê hy vererg.

      “Moenie kwaad word nie,” maan sy. “Jy weet dis die waarheid. En ek weet nie of jy besef watse onguns jy jouself aangedoen het nie. Jy sal eenvoudig nooit kan trou nie.”

      Hy lig sy wenkbroue. “Waarom nie?”

      “Omdat vertroue die hoeksteen is van enige verhouding en nog meer van iets soos ’n huwelik.”

      “En jy beskou my as onbetroubaar?”

      “In die seksuele sin van die woord.”

      Hy voel dadelik weer die onredelike gevoel van skok omdat sy selfs maar so ’n woord gebruik. “Waarvan praat jy?” vra hy kortaf.

      “Jy het te veel meisies gehad,” sê sy en kyk skuldig om haar rond. “Ek weet ek het belowe, maar dis jy wat hierdie gesprek begin het. Jy sien, hoe kan iemand met jou trou en glo dat sy nou die enigste een is? Haar lewe sal ’n nagmerrie wees. Sy gaan nooit weet of jy nog van haar hou en of jou oog al klaar op iemand anders is nie.”

      “Nooit!” ontplof hy. “Liewe vader, jy hét ’n lae opinie van my. As ek met baie meisies uitgegaan het, is dit juis omdat ek soek na iemand . . . na die één . . .”

      “Ja?” moedig sy aan. “Die een wat?”

      Hy soek na die regte woorde. “Wat rég is, wat . . . alles is waarna ek gesoek het of waarop ek gehoop het.”

      “Ek sien.” Sy drink haar laaste koffie klaar, stik effens in die beskuitkrummels wat onderin was en sit dit neer. “Dan voel ek meer gerus en ek hoop jy kry haar eendag. Sy sal . . . uitsonderlik moet wees. Feitlik ’n godin as sy die beste aspek van elkeen van jou meisies moet hê.” Sy kyk na hom en druk haar vinger teen haar lippe. “Nie ’n verdere woord nie. Meisies is ’n verbode onderwerp. Wat doen ons nou?”

      “Jy trek aan,” sê hy suur.

      Sy kantel haar kop. “Ek wou jou nie kwaad gemaak het nie,” sê sy spytig. “Dit was so geweldig . . . e . . . troostend om hier op jou matjie te lê.” Sy glimlag komplimenterend. “Jy snork nie, jou asemhaling is net . . . gerusstellend. Ek het geweet Hansie of sy gesinslede sal nie naby my kom solank ek hier lê nie.”

      Teen sy sin begin hy lag. “Dink jy ek sal jou nou vergewe?”

      “Ek hoop so. Ek wil nie regtig met jou baklei nie.”

      “Nou toe nou,” sê hy sardonies. “Dit sou ek nou nie kon raai nie.”

      Sy kyk na die berge beddegoed. “Sal ek gou die beddens opmaak?”

      Hy wys na die badkamerdeur en staan op. “Nee, trek aan, ek sal dit doen.”

      “Kan jy?”

      Moedeloos gooi hy eers haar beddegoed van sy bed af en begin syne opmaak. “Ek het my eie huis, wie dink jy maak my bed op – die voëltjies?”

      Sy gee ’n laggie, stap tot by hom en sit een sagte hand op sy arm. “Kan ons miskien ’n ent gaan ry?” vra sy. “Miskien ’n paar diere sien?”

      Hy kyk af na haar, knip sy oë hard en glimlag. “Dis presies wat ons gaan doen as jy net aangetrek kan kom.”

      Hoofstuk 9

      Teen die tyd dat die beddens opgemaak is, hoor СКАЧАТЬ