Christine le Roux Omnibus 6. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is moeg,” sê sy. “Julle het nie net ver gery nie, maar ook ’n hele dag se harde werk agter die rug.”

      “En die laat nagte,” prewel Therese, maar bly vinnig stil toe sy sy gesig sien.

      “Ek het julle sommer al twee in die rondawel gesit,” sê mevrou Senekal. “Dan is julle lekker eenkant en kan julle so laat slaap as julle wil sonder dat ons gewoel julle steur.”

      Therese kry ’n effense fronsie tussen haar wenkbroue, maak haar haarnaalde bymekaar, tel haar sak op en soen die slapende kat op sy kop voor sy vriendelik nag sê en agter Theo oor die donker grasperk aanstap.

      “Ek hoop dis twee kamers,” sê sy toe hulle buite hoorafstand van sy ma is. “Anders is daar moeilikheid.”

      “Nee, dis net een kamer,” sê hy oor sy skouer. “Jy wíl mos so goedertrou saam met ’n man weggaan. ’n Man wie se naam jy nie eers ken nie. Jy weet nie waarvoor jy jou ingelaat het nie. Nagte van wilde, onbeteuelde hartstog. Wrede passie.” Hy maak die rondaweldeur oop en kyk af na haar.

      Sy lyk totaal onbeïndruk. Dis ’n groot rondawel, verdeel in twee kamers met ’n klein badkamertjie in die middel. “Watter een is joune?” vra sy kalm.

      Hy wys na links. “Dis waar ek gewoonlik slaap. Jou tas is klaar in die ander kamer.”

      “Dankie,” sê sy vriendelik.

      “Het jy nie eens geskrik nie?” vra hy belangstellend.

      Om haar een mondhoek krul ’n skewe glimlaggie. “Jy oorskat jouself,” sê sy droog. “En onderskat my. Ek wonder wie die grootste sou geskrik het?” Sy draai in die rigting van haar aangewese kamer. “Mag ek eerste die badkamer gebruik? Ek kry nou nogal koud.”

      Hy knik, loop verby haar na haar kamer en buk by die bed. “Kyk net,” sê hy. “Elektriese komberse. Is jy nie gelukkig nie?”

      “Ek is buitendien gelukkig.” Sy rits haar tas oop en begin klere en haar toiletsak uitgrawe. “Lekker slaap.”

      “Lekker slaap.”

      Heelwat later lê hy in die donker, sy arms onder sy kop gevou, sy oë onsiende in die donkerte. Wat sou sy met daardie dubbelsinnige opmerking bedoel het? Sy kon tog nie moontlik impliseer dat sy . . . en dat hy die een sou wees wat . . . Nee. Hy draai om, slaan die kussing met sy vuis om dit gemakliker te maak en maak net sy oë toe, toe sy gil.

      In een sprong is hy op en op pad deur toe. Ongelukkig is sy oë nog nie gewoond aan die totale duisternis van die Bosveld nie en val hy eers oor sy tas voor hy die deur en ligskakelaar bereik.

      “Wat is dit?” vra hy toe hy haar deur oopruk.

      Sy staan teen die skeidsmuur gedruk, geklee in ’n nagrok wat deel kon uitmaak van sy ouma se bruidsuitset. Flennie, lank en allesbedekkend. Sy het nie haar bril op nie, maar haar oë is omtrent so groot soos die lense en met een bewende vinger wys sy na die muur bokant haar bed. “Kyk net daar.”

      Hy volg haar vinger, maar weet klaar wat hy gaan sien. ’n Bobbejaanspinnekop en, moet hy bewonderend erken, een van die grootstes wat hy nog ooit gesien het. Saam met sy bene sou hy ’n piering gemaklik vol sit.

      “O,” sê hy en stap nader. “Dis my troeteldier, Hansie.”

      Sy ruk haar kop om, staar na hom met haar groot oë en begin huil. Dis nie die gewone snikkies wat sy meisies al gebruik het om hom te vermurwe nie, sy huil met die oorgawe van ’n kind.

      “Therese,” sê hy spytig. “Ek het net ’n grap gemaak, man. En ’n bobbejaanspinnekop is onskadelik.”

      Sy lig die soom van haar nagrok en druk dit teen haar mond, wat hom ’n interessante eerste blik gee op ’n paar welgevormde bene. “Hansie,” sê sy en probeer die huil insluk.

      “Nie regtig nie, nee. Ek ken hierdie een nie persoonlik nie, maar ek sal hom vir jou doodmaak.”

      Haar snikke droog op die plek op. “Doodmaak?”

      “Wel, wat wil jy hê moet ek met hom doen?” Hy draai sy kop en kyk na haar.

      “Waar woon hy?” vra sy en los die soom sodat haar nagrok weer terugval na waar hy moet wees.

      Theo kyk op na die grasdak. “Daarbo êrens. Ek het al vir my ma gesê sy moet plafonne laat insit, die meeste gaste kry een of ander tyd hartaanvalle oor die spinnekoppe.”

      Sy kyk op na die dak. “Woon hy alleen daar of het hy ’n gesin?”

      Hy begin lag, al kry hy eintlik baie koud net in ’n T-hemp en kortbroek. “Ek het geen idee wat die opset is nie. Miskien is dit nie eers ’n hy nie. Jy is natuurlik die kenner, maar ek sal nie weet nie. Moet ek hom doodmaak, of wat? Ons kan nie heelaand na hom staan en kyk nie.”

      Sy kou weifelend aan haar lip. “Kan jy hom nie optel en na jou kamer dra nie? Sal sy gesin hom volg?”

      “Ek weet nie en ek wil hom ook nie in my kamer hê nie, dankie. Sy neefs is seker buitendien in my deel van die dak.”

      Sy lyk baie ongelukkig, dan helder sy op. “Die badkamer het ’n plafon. Ek sal veilig wees daar.”

      “Jy gaan nie in die badkamer slaap nie,” sê hy beslis. “Nie eers jy met jou voorliefde vir slaap in vreemde plekke kan in ’n storthokkie gerieflik wees nie. Ek dink ek dra net vir Hansie na buite. Jy sien, jou lig was aan en waar ’n lig is, is insekte en waar insekte is, is aandete vir Hansie. Ek dink dis waarom hy nader gekom het.”

      “Hoe sal jy hom dra?”

      Hy kyk in die kamer rond, sien ’n handdoek en tel dit op. Met die handdoek om sy bakhand gevou, loop hy nader, vou die spinnekop daarin toe en loop vinnig na buite waar hy hom afskud in die malvas.

      “Hier,” sê hy toe hy klappertand terugkom. Hy gee die handdoek vir haar en sy kyk af na die materiaal en snak na asem.

      “’n Stuk van sy been het agtergebly,” sê sy en kyk hom verwytend aan.

      “Hy het agt, dit sal nie soveel pla nie.”

      “Hoe weet jy? Hy kan nou in pyn wees.”

      “Therese,” sê hy ferm. “Dis koud, jy is bang vir spinnekoppe – wat wil jy van my hê? Klim in jou bed, sit die lig af en slaap nou.”

      Sy loop skrikkerig na haar bed en kruip in, haar oë nog soekend oor die mure. Hy kyk op na die dak, loop reg rondom die kamer en lyk tevrede.

      “Ek dink dit is die enigste een. Jy kan ontspan.”

      Sy lyk nie baie oortuig nie, maar glimlag dapper, wag tot hy by die deur is en skakel die lig af. Hy duik terug in sy bed, wat hom warm verwelkom, maar lê tog ’n hele ruk wakker. As een van sy ander meisies in so ’n situasie was, kon dit tot interessante verwikkelinge gelei het, dink hy. Hy kan aan ’n hele paar dink wat hom sou bespring het in hulle angs en ander wat dit summier as verskoning sou aanvoer om dadelik by hom in te kruip. As Therese so iets probeer het, sou hy grondeloos geskok gewees het. Sy is so vlekkeloos, so naïef, so . . . En dit bring hom weer by haar opmerking van vroeër. Wat kón sy daarmee bedoel het?

      Toe hy ligdag СКАЧАТЬ