Дыплом на царства. Аркадзь Ліцьвін

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Бражына паспрабаваў прыспешыць перад узгоркам, каб мінаваўшы лагчынку, з наступнага ўбачыць сваіх пераследнікаў на той жа адлегласці. Два ўзгоркі і лагчына між імі, ні бліжэй ні далей. Паспрабаваць галопу? Але і пад імі напэўна не здыхлі. Спыніўся нібы падцягнуць папругу і тыя паслухмяна стрымалі коней. Выбіраюць час і месца нападу, ці гоняць на падрыхтаваную засаду, каб з перавагай, без страляніны? Кур'ера і дапытаць цікава. Але не першая забава, дасць Бог, пашанцуе.

      Няўжо помсцяць, што не даў звесці гетмана ілжывымі весткамі? Не, хутчэй палююць на паперы Жулкеўскага, бо ведаюць, каму вязу. Надвячоркам трэба большай чуйнасці, але ці не вырашыцца справа да змяркання? Надарылася б магчымасць здагнаць які гурт падарожных, глядзіш, абыйшлося б без страляніны, але зноў жа, ці будзе ён сваім?

      Раптам спахапіўся, што пазнае мясціну. У трывожных думках не заўважыў, што дарога знаёмая да дробязяў, сваім часам не раз ёю ехалася. Тут і варта паспрабаваць, пакуль не ссутонела. Калі не памыліцца і ўзгорак укрые на некалькі хвілін, патрапіцца на тую дарожку. Не зарасла ж яна за гэты час. Як толькі страціў тых з вачэй, пагнаў галопам ускрай дарогі, каб не праляцець патрэбнае месца. Калі памяць не здраджвае, яно на саменькім нізе лагчыны. Пан Бражына прадраўся праз кусты на ўтравелую дарожку, зручную нават для двух вершнікаў побач. Асобныя кусцікі не заміналі ўпэўніцца, што не памыліўся.

      Бачылася нейкая наканаванасць, што ізноў ратуецца гэтым шляхам. Першым разам у маленькай леснічоўцы падгаілася рана, другім заскочыў аддзячыць людзям за дабрыню. Магчыма сёння там іншыя людзі, а можа і ніхто не жыве. Ды і патрэбы няма заязджаць.

      Відаць рана супакоіўся. Лясныя прыцемкі палыхнулі стрэлам, і куля свіснула над самай галавою. Пан Бражына міжвольна прыгнуўся на пробліск і павольна спаўзаў з сядла нібы паранены ці забіты. Фартэль стары, але прыдатны. Конь ступіў яшчэ некалькі крокаў, і спыніўся. Бражына саслізнуў пад лазовы куст, каб конь засланіў ад другога стрэлу. Цяпер без шолаху затаіцца. Конь адыйшоў яшчэ на пару сажняў. Бражына напружваў вочы, але нічога разгледзець не мог. Павінны вылезці, каб пераканацца, што з ім, дабіць, калі паранены, разжыцца канём. Але відаць і тым цярпення не пазычаць, маюць досвед. Не даацаніў іх. Залішне паспадзяваўся на сваю хітрасць, а яны ведалі сцежку заехаць наперад. Так прайшло некалькі пакутлівых хвілін.

      Спачатку ледзь чутна шапатнулі галіны па той бок сцежкі. Здалося, даляцеў шэпт. Ізноў ціша, рашучы трэск ламачча, і адзін за адным выграмаліліся на дарогу. Пастаялі перашэптваючыся, але адзін не вытрымаў.

      – Ды капцы яму! Жывы застагнаў бы, а то і заенчыў. Мае кулі не хібяць!

      – Я і не кажу, але ж нездарма папярэдзілі, што малады але хітрун, якіх пашукаць. Праўда, калі збег, конь так і гэтак наш.

      Голас першага чуўся ўжо зусім выразна.

      – Хацеў бы я зірнуць, як бы ты хітраваў ці бег з куляй у мазгаўні, – хрыплы смех усё ж сведчыў прытоенае хваляванне.

      Бражына асцярожна ўзвёў куркі пісталетаў. Яшчэ хвілю патаптаўшыся, мусілі пераканацца. А яму трэба забіць абодвух. Ніякага СКАЧАТЬ