Alles begin met Anna. Annemari Coetser

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het die drankies almal se tonge losgemaak, want hulle kuier verloop geselliger as wat Poppie ooit kon hoop.

      “Hein is smoorverlief op jou,” sê Sussie Anna toe hy ná ete na die kleinhuisies toe stap.

      “Dink jy regtig so?” Poppie druk haar handpalms teen mekaar. “Ag, ek wens tog so jy’s reg. Hy is ’n goeie man.”

      “Ek kan sien hy’t jou voete ook onder jou uitgeslaan.”

      “Hoe sien jy dit? Ek lyk dan nes altyd.” Sy trek skewemond en kyk skeel.

      “Ek ken jou mos,” ignoreer Sussie Anna haar verspottigheid.

      Sy trek Poppie nader en soen haar op die voorkop. “Moet net nie dat hy met jou mors nie, Vlooi. En moenie blind wees vir die waarskuwingstekens nie. Jy loop nou nog met sterre in jou oë, so dis vir jou ondenkbaar dat hy enige foute kan hê.”

      “Sê jy jy hou nie van hom nie? Wat het hy verkeerd gedoen?”

      “Dis nie wat ek sê nie, Vlooi. Dis net … Wat is dit met hom en die Jode? Het hy iets teen Mr Segal?”

      Poppie frons. “Ek weet Hein hou niks van hom nie, maar dis seker omdat ek partykeer ná toemaaktyd nog agterbly om ’n bietjie reg te pak. Dis nie Mr Segal se skuld nie, ek doen dit uit eie keuse. Dis vir my beter as om die volgende oggend vroeër op te staan. Hoekom vra jy?”

      “Want netnou toe jy vir die ganse die oorskietbrood gaan voer het, het hy my gevra wat ek van die Nazi’s dink. En nog voor ek kon antwoord, het hy erg negatief … O gorrel, hier kom hy nou. Kom ons verander die onderwerp. Hou maar net jou oë oop.”

      Dié aand in haar kamer slaan Poppie die lakens oop en skuif haar reg in die bed. A, salig. Die hele dag was eintlik salig. Al wat dit bederf het, was Sussie Anna se opmerking oor Hein en die Jode. Is hy regtig teen hulle gekant?

      Sy dink aan die aand toe hy vir die Van Zyls gesê het Hitler kan die Afrikaner help om die Britse juk af te gooi. Maar is dit nou regtig so verkeerd? Het sy haar dan nie in elk geval voorgeneem om nie meer alles wat haar suster glo klakkeloos te aanvaar nie? Maar beteken dit dan sy moet oor alles met Hein saamstem?

      Sy draai op haar sy. Binnekort gaan sy met Hein praat, besluit sy, dan kan hulle die saak uitklaar.

      Die pratery gebeur nie, want ander dinge kom in die pad.

      Belangrike dinge, soos dat Hein haar een somersaand vra om saam met hom te gaan stap. Sy is self moeg vir kaartspeel en Ludo en sy gaan trek gemakliker skoene aan.

      Hulle stap in Ds. Paul Roux-straat af terwyl ’n volmaan deur die takke van ’n eikeboom vir hulle loer. Hein gaan staan en trek haar onder die boom se skaduwee in. Haar rug is teen die stam toe hy sy kop laat sak en haar soen. Die soen is lig, verkennend, maar dan raak sy lippe al meer eisend, nes laas. Is sy ’n goedkoop meisie dat dit vir haar so lekker is dat sy haarself teen hom wil aandruk?

      Maar Hein het skynbaar dieselfde behoefte, want hy druk sy lyf só styf teen haar vas dat sy duidelik kan voel dat hy haar begeer. Hy maak die boonste knope van haar rok los, sy vingers vroetel onder haar buustelyfie in. Met ’n gesmoorde uitroep druk sy hom weg. Haar bene wil onder haar invou. Heerlike Sion! Sy soene was so wild, sy sweer hy het al haar lipstiffie afgesoen. Miskien nog haar gesigpoeier en rouge ook.

      Hy staan effens tru en sy asem jaag. “Ek het jou lief, Poppie. Jy weet dit, nè? Sê dat jy dieselfde vir my voel? Toe, sê dit dadelik! Jy weet nie wat jy aan my doen nie.”

      “Het jy my regtig lief? Of gaan dit eintlik oor … ?”

      “Waaroor? Dat ek jou begeer?” Hy haal ’n sakdoek uit sy broeksak en vee oor sy gesig. Sy kan sien dat hy hom met moeite bedwing.

      Geleidelik kom haar asem ook tot bedaring. Sy trek haar rok reg en knoop dit toe.

      Hulle val weer langs mekaar in en stap hand aan hand verder son­der om oor Hein se liefdesverklaring te praat. Die wete is vir Poppie nog te nuut om dit te probeer uitpluis.

      Toe sy later in die bed lê, moet sy haarself knyp om seker te maak dis nie ’n droom nie. Dís dan hoe dit voel om waarlik liefgehê te word. Die wonderlikste gevoel denkbaar – selfs lekkerder as dans.

      Maar het hy dit werklik bedoel? Of was sy liefde eerder ’n uit­spraak in die drif van die oomblik?

      Anna: Die Blou Kamer

      1893–1898

      Sweef jy soos ’n valkie noordoos vanaf Jagersfontein in die Suidwes-­Vrystaat en jy het boonop ’n stewige wind op jou linkerflank, beland jy aanstons bokant die pad tussen Bultfontein en Hoopstad. Onderweg is daar verskeie graspanne onder jou, met hier en daar ’n soutpan wat in die sonlig blink.

      Presies waar die een grondpad by die ander aansluit, omtrent halfpad tussen die twee dorpe, lê die plaas Grootpan, waarheen Laatste sy bruid neem. Hy maak ’n swierige draai met die spaaider oor die werf en laat halt die perde onder die groot peperboom. Moeder Hannie, Anna se nuwe skoonmoeder en die spil om wie alles op die plaas draai, kom met kort treë by die voordeur uitgeloop.

      “Laatste, en is dit nou jou mooie vrou?” vra sy vrolik en gee Anna ’n klapsoen. “Welkom in die familie, kindjie. Ek hoop jy gaan gelukkig wees hier by ons. Laatste het jou seker meegedeel dat sy vader oorlede is?”

      Alles in een asem. Anna hou sommer dadelik van die kort, vriendelike vrou­tjie. “Dankie, Moeder Hannie. Ja, hy het my die hartseer nuus vertel.”

      Rina, Laatste se suster, kom ook nader en soen Anna op die wang. Sy is haar moeder se ewebeeld. “Ons woon daar,” beduie sy na ’n gro­terige woning neffens die ou huis.

      Haar man, Carolus le Roux, groet hoflik, maar effe gereserveerd.

      Sus Margriet en haar man, Jimmy Hall, woon ook in die huis wat Anna en Laatste saam met Moeder Hannie gaan bewoon.

      Jimmy gee Anna ’n klapsoen. “Ek is James Robert Hall, die Engelsman! Maar moenie vrees nie, ek is ’n Boer in murg en been.”

      Die Halls het ’n seun en die Le Rouxs twee dogters, almal al opgeskote kinders. Die gesin is beskaafde, aangename mense en Anna is verlig oor hulle vriendelike aanvaarding van haar as vreemdeling.

      “Kom, kindjie,” nooi haar skoonmoeder. “Laatste kan jou julle kamer wys, maar ek wil jou eers my oorle’ man se boekery wys. Hy was baie lief vir lees.”

      Die boekery beslaan ’n hele muur van die eetkamer. Toe Anna toestemming vra om die boeke te gebruik, sê Moeder Hannie gul: “Natuur­lik, my kind. Jimmy lees ook graag. Dit sou Willem verheug het om te hoor dat Laatste se vroutjie ’n leser is.”

      Anna merk hoe Laatste se wenkbroue lig. Keur hy dit nie goed dat sy lees nie? Daaraan sal sy haar beslis nie steur nie. Om te lees is vir haar soos om asem te haal. Hoe baie gaan sy nie leer as sy al hierdie boeke lees nie!

      Vader Willem was skynbaar ’n vermoënde man, want in die voor­huis pryk duur en smaakvolle meubels. Anna vryf liggies oor die blink­gepoetste koperkonfoor wat op ’n wakis staan. Moeder Hannie wys haar die ou Statebybel en slaan dit oop by die familieregister. “Jou naam kom nog kort, kind, maar net môre stel ons dit reg. En hier is die spasie vir julle nageslag.”

      Laatste СКАЧАТЬ