Alles begin met Anna. Annemari Coetser

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dorp is ook heelwat kleiner as Bethlehem, en die mense is vriendelik. Met die teetyd ná kerk is daar altyd van die ouer mense wat met Poppie kom gesels. Op sulke tye verlang sy baie na Sussie Anna en na Jannie. Hulle het altyd alles saam gedoen en Sondae ná kerk saamgekuier. Maar haar suster bel darem gereeld en het beloof om binnekort te kom kuier.

      Petronel Botha, ’n vroedvrou wat van Rosendal se omgewing kom, loseer ook by die Van Zyls, maar sy is ’n stil enetjie. Selfs die mense in die lokasie weet van haar en kom klop partykeer snags aan die agterdeur om te vra dat sy moet uithelp. Petronel is gek oor haar werk en kan in gruwelike besonderhede vertel van elke baba wat sy gevang het.

      Dan gooi Corrie haar hande in die lug. “Net nie aan tafel nie, kind! Spaar ons dit tog.”

      Poppie geniet haar nuwe werk. Mr Segal is ’n goeie baas en hy pruttel nie oor alles soos Mr Cristal nie. Beste van alles is dat sy nou in die klereafdeling werk. O, die lieflikheid van die nuutste modes! En sy moet elke week die afdeling se winkelpop dress, ’n vroulike een met al die regte kurwes.

      Saans voor sy aan die slaap raak, maak sy prentjies in haar kop van kombinasies vir die winkelpop. Skoon, elegante lyne, met ’n bietjie tekstuur daarby vir afwisseling. Skoene met hoë hakke. As Mr Segal dit sal toelaat, wil sy een van die duur leerhandsakke onder die pop se slanke porseleinvingers indruk. Sy kan nie naaldwerk doen om haar lewe te red nie, maar Sussie Anna sê altyd sy het ’n oog vir styl. Nou kan sy haarself uitleef.

      Langs Segal se Handelshuis is ’n rooi baksteengebou met ’n stoep. Dis die magistraatskantoor, waar daar glo drie klerke en ’n swart tolk werk. Poppie het nog net een van die klerke ontmoet, ’n ouerige man en ’n regte spogter, want hy kom kort-kort kyk watse nuwe voorraad hulle ingekry het.

      Vandag bring hy een van die ander klerke saam, ’n jong man.

      “Poppie, ontmoet vir Hein Schmidt,” sê hy. “Hein, dis nou mejuffrou Poppie Nienaber, die mooi nooi van wie ek jou vertel het.”

      “Nou toe nou!” sê die jong man vrolik. “Dis toe al die tyd die stylvolle dametjie wat ek soggens hier op haar hoë hakke sien verbytrippel. Aangename kennis, juffrou. Báie aangenaam.”

      Hy neem haar hand in syne en vir ’n oomblik lyk dit of hy haar hand na sy lippe wil bring om dit te soen. Maar hy bedink hom skynbaar en gee haar ’n stewige handdruk.

      “Aangename … e … Bly om te ontmoet,” stotter sy selfbewus.

      Sy merk hoe sy oë oor haar figuur in die nousluitende romp en sagte bloese gly. Demmit, sy bloos sowaar.

      Mr Segal staan nader en red haar uit die verleentheid. “Kan ek vir julle die nuwe Monatic-hemde wys? Ons het dit net gister ingekry.”

      Hy korrel met een oog na Hein toe. “Mr Schmidt, wil jy nie ook een aanpas nie? Ek dink dit sal goed pas by jou styl.”

      Hein knipoog vir Poppie. “Natuurlik sal ek een aanpas, Mr Segal. Dan kan hierdie juffer my sommer daaroor adviseer.”

      Die ouer klerk maak verskoning; hy moet dringend terug werk toe.

      Hein skuif ’n paar minute later die gordyn van die aantrekhokkie oop en kom staan voor haar. “Hoe lyk dit, juffrou? Pas die kleur my?”

      Die man klink effens verwaand, maar sy het haar mos voorgeneem om vriendelik, tegemoetkomend en behulpsaam teenoor almal te wees. “Dit pas u soos ’n handskoen, meneer Schmidt,” sê sy dus. “Kan ek dit vir u opmaak?”

      Terwyl sy die hemp in bruinpapier toedraai en die faktuur uit­skryf, is sy baie bewus van hom. Hoekom het niemand haar nog van dié kêrel vertel nie? Die jong meisies op die dorp behoort gaande te wees oor die aantreklike Hein met sy golwende donker hare, fynbesnede neus en kuiltjie in die ken.

      Dit is nie praatjies vir die gek nie, dat liefde ook weer liefde wek nie, sê dominee Boshoff se verjaarsdagboekie, en Poppie kan nou vir die waar­heid van dié stelling instaan.

      Dinge het vinnig tussen haar en Hein ontwikkel. Hulle ken mekaar al twee weke lank en hy kuier gereeld by haar. Sy en die lang, maer man met die sielvolle bruin oë is nou amptelik nooi en kêrel. Hy is drie jaar ouer en dus net die regte portuur vir haar.

      Corrie is egter nie so ingenome met haar keuse nie.

      “Hein is die hele Senekal se niekerbôl,” sê sy toe Poppie haar die nuus vertel.

      “Ek is jammer om dit te hoor, want ek hardloop nie graag saam met ’n trop skape nie. Aan die ander kant bevestig dit seker dat ek goeie smaak het.”

      Corrie lag en trek haar skouers op. “Dit bly nog skaapsmaak. Maar dis jou keuse. Ten minste is hy ’n ambisieuse, hardwerkende jong man. Moet net nie sê ek het jou nie gewaarsku nie. Jy sal nog sy ma ontmoet, dan praat ons weer.”

      “Maak nie saak wat hulle dink nie, Hein is nou mý niekerbôl. Hy’s die mooiste man wat ek al ooit gesien het. Dink jy nie ook hy’s baie manlik nie?”

      Corrie raps ’n hou na haar met die vadoek. “O, hemel, iemand het die skoot hoog deur! Maar goed, ek onthou nog dat ek ook so oor Lukas aangegaan het. ’n Hele paar jaar gelede.”

      “En kyk hoe lyk julle nou: ou getroudes wat elke aand sit en nuus luister en politiek praat.”

      “Parmant! Het Hein jou al gesoen?”

      “Vir my om te weet en vir jou om uit te vind!” Poppie strek haar arms bo haar kop, draai in die rondte en wals by die kombuis uit.

      Nog nie eens één soen nie, dink sy spytig. Een van hulle twee moet begin aanstaltes maak, en dit beter Hein wees.

      Hy kom haal haar gewoonlik ná werk by die winkel en dan stap hulle saam losieshuis toe. Maar net die volgende dag lei hy haar in die stegie tussen die winkel en die magistraatskantoor in. Daar hou hy haar kop tussen sy hande vas en soen haar met ’n passie wat haar ver­stom. Elke keer wanneer hy sy mond wegneem, smag sy na nog.

      “Ek sien jou later,” sê hy toe hulle die losieshuis bereik. “Gaan ons weer in die sitkamer saam met die Van Zyls kuier?”

      “Waar anders? Dis al plek waar dit warm is.”

      “Dis waar, maar daar’s geen privaatheid nie,” mor hy.

      Almal speel saans saam brug of ’n ander kaartspel. Hein vaar gewoonlik uitstekend. Poppie speel half teësinnig, want sy kan Broer Jannie sommer hóór sê: “Dis duiwelsprenteboek!”

      As jy ’n niekerbôl suig, verander die stukkie lekkergoed heeltyd van kleur. Gou begin Hein ook van sy ander kleure wys. Hy het nogal definitiewe voorkeure oor wat ’n meisie moet doen of nie moet doen nie, maar Poppie verseg om haar te laat voorskryf. Daar is ander metodes, soos om dinge vir hom weg te steek. Hy hoef nie te weet dat sy elke aand ’n sopie senuweeversterker drink nie. En as hy dink dat haar vel van nature so sag is, hoef sy hom nie te vertel van die duur pommade wat sy soggens en saans aansmeer nie.

      Sy ontdek ook mettertyd wat Hein se voorliefdes is. Hy is ’n man vir tiermelk, spesifiek vir Chateau-brandewyn. Hy het haar ook sommer gou ingelyf in die vreugde van ’n goeie port – dieselfde as wat vir Nagmaal bedien word en daarom, volgens hom, geensins sondig nie.

      Die Van Zyls het niks daarteen nie. Trouens, hulle neem ook saans voor die kaggelvuur ’n drankie СКАЧАТЬ