Alles begin met Anna. Annemari Coetser

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dit nie, maar … Ag, Poppie, ek weet nie wat om te doen nie. Ek is baie lief vir haar, maar sy sê … Sy wil ons verhouding verbreek as ek jou nie as vriendin laat gaan nie. Sy glo nie daar’s iets soos suiwer vriendskap tussen ’n ongetroude man en vrou nie. Sy sien jou as ’n bedreiging vir ons verhouding.”

      Poppie is stomgeslaan.

      “Ek kan hoor wat jy dink,” sê hy. “Jy wil vir my sê dat jaloesie ’n onding is en dat ek my nie moet laat afpers nie. Maar feit is, dis hoe sy daaroor voel en …”

      “Gaan jy dit so aanvaar?” vra sy verslae.

      “Ek kies haar,” sê hy sag. “Poppie, dis vir my bitter swaar om te dink dat ek jou nooit weer sal sien nie. Maar ’n mens moet ook weet wanneer iets verby is en dit laat gaan. Ek besef jy sal my nooit in ’n ander lig as ’n vriend sien nie.”

      “ ’n Wonderlike, wyse vriend.” Nou huil sy. “As dinge ooit verander, sal jy weer met my kontak maak?”

      “Sal Hein daarvan hou?”

      “Seker nie.” Sy sug. “Hoekom is die wêreld tog so … ?”

      “Totsiens, my liewe vriendin. Ek hoop jy sal baie gelukkig wees.”

      “En jy, Faan,” snuif sy en sit die foon sagkens terug op die mikkie.

      Laat een nag ’n week later word daar hard aan die voordeur geklop. Poppie kom verskrik orent. Die huis is stil. Niemand reageer op die klop wat al dringender raak nie. Sy steek die paraffienlamp langs haar bed aan en hou dit voor haar toe sy in die gang af kyk. Al die deure is toe. Dit kan tog net iemand wees wat Petronel se hulp nodig het?

      Nou klink dit al asof die mens die voordeur wil afbreek. Sy gryp haar kamerjapon en maak die voordeur oop nog voor die bande behoorlik vasgeknoop is.

      “Is Miss Petronel hier? Sy moet dadelik kom, my vrou gaan dood!”

      Die man wat voor die deur staan, het haastig aangetrek; sy een kruis­band is nie eens behoorlik oor sy skouer nie. Hy het skoene aan, maar sonder sokkies.

      “Die baba kom,” sê hy dringend. “Oudokter is nie … Daar’s niemand tuis nie.”

      “Ek gaan roep haar gou,” sê Poppie. “Kom solank in.”

      “Nee, ek wag hier.”

      Sy trek die deur agter haar toe, klop liggies aan Petronel se deur en stoot dit oop. Dié lê vas aan die slaap, ’n kussing oor haar kop.

      Poppie skud haar aan die skouer. “Kom, iemand soek jou. Die man sê sy vrou gaan dood.”

      Petronel sit regop. “Nie vanaand nie,” mor sy deur ’n toe neus. “Ag Vader tog, ek het so ’n verkoue.”

      Poppie het reeds klere van die stoel se rugleuning afgehaal. “Toe, trek gou aan.”

      “Jy weet nie wat jy van my vra nie.” Maar Petronel staan tog op en gooi die rok oor haar kop. Sy haal ’n bruin jersie uit haar hangkas. “Sal jy saamkom?”

      “Ek?” vra Poppie verbaas. “Jy weet mos ek weet niks. Ek’s ’n winkelklerk.”

      Daar is weer ’n harde klop aan die voordeur. “Miss Petronel!” roep die man.

      “Ek kom!” roep sy terug. “Asseblief, Poppie. Ek sien nie vanaand kans om alleen te gaan nie. Oudokter is nie hier nie en as daar pro­bleme kom, is dit net ek. Ek smeek jou.”

      “Goed dan,” gee Poppie bes. “Ek trek ook net gou aan.”

      Toe sy die flitslig uit die laai voor haar bed haal, kriewel skoenlappers in haar maag. Wat het haar besiel!

      Die man draf met die klipperige grondstraat voor hulle uit. Gelukkig kan hulle goed genoeg sien in die lig van die volmaan. Petronel klem haar birthing bag styf vas.

      Die man wag by die oop voordeur toe hulle daar aankom. “My vrou is baie swak,” sê hy. “Ek het klaar kookwater reg. Wat het Miss nog nodig?”

      “Handdoeke,” sê Petronel. “Bring ’n skottel met kookwater. Gooi koue water in die lampetbeker. En ek het baie lig nodig. Poppie, bring jou toorts.”

      Die vrou is ’n klein, bleek bondeltjie in die bed. Dit lyk asof sy reeds dood is, maar die volgende oomblik laat ’n sametrekking haar liggaam opkrul en sy bulk soos ’n bees.

      “Lig hier, gou!” Petronel het die komberse reeds oop en die lakens af. Sy lig die vrou se bene op en dwing haar knieë oop. “Die baba kroon al, ons is net betyds.”

      Die kraamtoneel in die swak verligte kamer met net ’n lendelam ledekant en ’n paraffienkis vir pakplek speel soos in ’n rolprent voor Poppie af. Sy self is ’n onbelangrike byspeler, terwyl Petronel die ster is. Haar hande werk sekuur en vinnig; sy weet presies wat om te doen. Maar die hoofrol word vertolk deur die moeder. Sy lê in die middel van die bed en sagte kermgeluide ontsnap uit haar mond. Is sy reeds te swak om iets meer uit te kry? In die deuropening van die eenvou­dige kamer huiwer die man.

      Petronel roep skielik uit: “O, Heiland, sy’s te klein!” Voor Poppie se geskokte oë gryp sy ’n skalpel uit haar sak om ’n insnyding te maak.

      Oomblikke later verskyn die swart koppie en kort daarna glip die bebloede babatjie uit. Petronel hou die kindjie stewig aan die voete vas. Dis ’n dogtertjie, ’n skoppende, skreeuende, pers wesentjie.

      “Hier’s ons nuwe siel,” sê Petronel en hou die baba na Poppie uit. “Draai haar saggies in ’n handdoek toe en lê haar op haar ma se bors neer. Ek bind net gou die naelstring af.”

      Poppie kan haar oë nie van die kind in haar arms wegskeur nie. Dis die mooiste dingetjie wat sy nog ooit gesien het. Haar hele wese reik uit na die mensie in haar arms. Sy wil huil oor wat nog alles vir hier­die kleinding op aarde wag, al die vreugde en teëspoed.

      Sy lê die baba op haar ma se bors neer. Suiwer moederliefde straal uit die moeë vrou se oë. Dan is dit tog al die pyn en bloed werd, dink Poppie, as ’n vrou met so ’n kosbare lewetjie beloon word?

      “Nog handdoeke!” sê Petronel.

      Poppie gee dit aan en Petronel druk dit onder die vrou in. Sy sit haar hand op die vrou se buik en druk saggies totdat die nageboorte uitkom en sy dit behendig in ’n skottel opvang. Eindelik kom sy regop, haar hand teen haar rug gedruk. “My rug is morsaf. Maar ek dink sy sal dit maak.”

      Dit lyk asof sy vir die eerste keer bewus raak van die vader. Sy draai om en roep: “Kom in, Mister! Moenie net daar by die deur staan nie.”

      Poppie lig met haar flits na sy kant toe. Hy klou doodsbleek aan die deurkosyn vas asof hy dit moet regop hou en sy skouers ruk. Sy kry hom so jammer dat sy na hom toe loop en haar arm om sy skouers sit. “Kom verwelkom jou dogter. Het jy al ooit iets gesien wat so perfek is?”

      Die man val op sy knieë langs die bed neer. “Ek het gedink ek gaan jou verloor,” sê hy gesmoord vir sy vrou, sy kop teen haar bors ge­druk. “As jy … Jy weet ek kan nie sonder jou nie.”

      Sy sit haar hand teen sy wang. “Kyk hoe lyk ons baba,” sê sy sag en trek die handdoek weg van die verkreukelde gesiggie.

      Poppie СКАЧАТЬ