Kordian. Juliusz Słowacki

Чтение книги онлайн.

      Bo, trzeba panu wiedzieć, na wojska ogonie

      Snuły się z bagażami osły… przy bagażach

      Przywlekli się z Francyji w bagnetów zachronie

      Mędrkowie, co to baśnie piszą w kalendarzach.

      Gardziliśmy jak Niemcem tą chmurą komorów46,

      Tą psiarnią, co jak truflów wietrzyła kamieni;

      Więc gdy do walki wiele stanęło pozorów,

      Zawołaliśmy głośno: «Osły i uczeni,

      Chowajcie się w kwadraty! dalej za pas nogi!»

      Dalibóg, korzystali z łagodnej przestrogi;

      Przyznam się jednak panu, że choć żołnierz bitny,

      Przed walką byłem nieco nad zwyczaj ponury. —

      Jak dziś pamiętam, z dala lał się Nil błękitny,

      Dalej jakiegoś miasta widać było mury;

      I nad głowami niebo czyste, bez obłoku,

      A powietrze, choć bardzo jasne, grało w oku,

      Nad katafalkiem niby od gromnic płomyki…

      Lecz co najbardziej ludu zadziwiło szyki,

      To były owe wielkie, murowane góry;

      Stąd by je było widzieć, gdyby nie Karpaty

      I gdyby z nieba można zetrzeć wszystkie chmury.

      Wtem wódz przyjechał konno… zagrzmiały wiwaty,

      Acz bez winnych kielichów. Wódz wskazał na wieże

      I rzekł: «Soldats!», co znaczy, powiedział: «Żołnierze!»

      Słyszałem wszystko; wódz rzekł: «Patrzcie, wojownicy!

      Ze szczytu piramidy – co znaczy: z dzwonnicy —

      Ze szczytu tych piramid sto wieków was widzi».

      Więc spojrzałem, gdzie wskazał po nieba błękicie;

      Aż tu patrz… niech kto ze mnie jak z prostaka szydzi,

      Opowiem… Klnę się panu, na piramid szczycie,

      Jak w kościołach sławnego malują Michała,

      Taki stał rycerz w zbroi, promiennego ciała,

      I płomienistą dzidą przebijał z wysoka

      Wijącego się z dala na pustyni smoka47,

      Co ku nam leciał w chmurze kurzawy i piasku.

      Sto dział zagrzmiało, oczy zgubiłem od blasku.

      A kiedym wzrok odpytał, aż tu mameluki48

      Krzywymi nas szablami dziobią gdyby kruki49,

      To końmi do ucieczki obróceni wrzkomo50,

      Siadają na bagnetach jak małpy.