Uwolniona. Tara Westover

Чтение книги онлайн.

      Tamtej zimy nękały mnie wspomnienia o Tylerze. Przypominałam sobie dzień, w którym odszedł, jak dziwnie było patrzeć na jego samochód podskakujący na drodze ku dolinie, wyładowany pudłami. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, gdzie teraz był, ale czasem zastanawiałam się, czy przypadkiem szkoła nie była mniejszym złem, niż sądził Tato, bo przecież w żadnym wypadku Tyler nie był złym człowiekiem, a uwielbiał szkołę, zdawało się, że kochał ją bardziej niż nas.

      Ziarno ciekawości zostało zasiane. By wzrosło, potrzeba było tylko czasu i nudy. Czasem, gdy zrywałam miedź z grzejnika albo wrzucałam pięćsetny kawałek stali do kosza, łapałam się na tym, że wyobrażam sobie szkolne sale, w których przebywał Tyler. Moje zainteresowanie stawało się coraz intensywniejsze z każdą ciężką godziną spędzoną na złomowisku, aż w końcu pewnego dnia przyszła mi do głowy dziwaczna myśl – powinnam się zapisać do szkoły publicznej.

      Matka zawsze mówiła, że jeśli chcemy, możemy pójść do szkoły. Wystarczy poprosić tatę. I będziemy mogli się uczyć.

      Ale ja nie prosiłam. Coś w twardych rysach twarzy ojca, w cichym błagalnym westchnieniu każdego ranka, zanim rozpoczął modlitwę rodzinną, sprawiało, że uznałam moją ciekawość za coś nieprzyzwoitego, zniewagę wobec tego, jak wiele poświęcił, by mnie wychować.

      Wkładałam trochę wysiłku w to, żeby pomiędzy pracą na złomowisku i pomocą matce w przygotowywaniu nalewek i mieszaniu olejków kontynuować naukę. Matka wówczas już nie prowadziła domowego nauczania, ale miałam komputer, a w piwnicy były książki. Znalazłam książkę do przyrody z kolorowymi ilustracjami i książkę do matematyki, którą pamiętałam sprzed pięciu lat. Natrafiłam nawet na wypłowiałą zieloną książkę do historii. Ale gdy siadałam do nauki, niemal zawsze zasypiałam. Strony książek były błyszczące i miękkie, coraz bardziej miękkie z każdą kolejną godziną, jaką spędzałam na przenoszeniu złomu.

      Gdy tato zobaczył mnie z którąś z tych książek, próbował mnie od niej odciągnąć. Może przypominał mu się Tyler. Może myślał, że jeśli tylko przez kilka lat uda mu się odwrócić moją uwagę, zagrożenie minie. Wymyślał więc dla mnie zadania niezależnie od tego, czy ich wykonanie było niezbędne, czy nie. Pewnego popołudnia, po tym jak przyłapał mnie z książką do matematyki, przez godzinę nosiliśmy razem wiadra z wodą przez pole do jego drzewek owocowych, w czym nie byłoby nic dziwnego, gdyby nie to, że w tym samym czasie była ulewa.

      Ale jeśli tato próbował obronić swoje dzieci przed zbytnim zainteresowaniem szkołą i uwiedzeniem przez iluminatów, tak jak to się stało z Tylerem, to lepiej by zrobił, gdyby skierował uwagę na Richarda. On też powinien popołudniami przygotowywać nalewki dla matki, ale prawie nigdy tego nie robił. Zamiast tego znikał. Nie wiem, czy matka wiedziała, dokąd szedł, ale ja tak. Popołudniami prawie zawsze można go było znaleźć w ciemnej piwnicy, schowanego za sofą przy ścianie, z otwartą encyklopedią przed nosem. Gdy przypadkiem przechodził tamtędy tato, wyłączał światło, mamrocząc pod nosem o marnowaniu prądu. Potem ja znajdowałam wymówkę, żeby zejść na dół i włączałam światło z powrotem. Jeśli tato znów przechodził, rozbrzmiewało warknięcie, a matka musiała wysłuchać wykładu o zostawianiu w pustych pokojach włączonego światła. Nigdy mnie nie zbeształa, czym wzbudziła moje podejrzenia, że może wiedzieć, gdzie jest Richard. Jeśli nie miałam możliwości, by wrócić, żeby mu włączyć światło, Richard przysuwał książkę pod sam nos i czytał w ciemności. Tak bardzo chciał czytać. Tak bardzo chciał czytać encyklopedię.