Uwolniona. Tara Westover

Чтение книги онлайн.

      Pewnego sierpniowego ranka obudziłam się i zobaczyłam, że Tyler pakuje swoje ubrania, książki i płyty do pudeł. Gdy usiedliśmy do śniadania, był już prawie gotowy. Szybko zjadłam i poszłam do jego pokoju, spojrzałam na półki, były puste, została tylko jedna płyta, ta czarna przedstawiająca ludzi ubranych na biało, których teraz rozpoznawałam jako Mormon Tabernacle Choir. Tyler pojawił się w drzwiach.

      – Z-z-zostawiam ci ją – powiedział.

      A potem wyszedł i zaczął myć wężem swój samochód, zmywając z niego kurz Idaho dopóty, dopóki auto nie wyglądało tak, jakby nigdy nie jechało polną drogą.

      Tato skończył śniadanie i wyszedł bez słowa. Rozumiałam dlaczego. Widok Tylera ładującego pudła do samochodu przyprawiał mnie o obłęd. Chciałam krzyczeć, lecz zamiast tego pobiegłam tylnymi drzwiami przez wzgórza ku szczytowi. Biegłam, aż odgłos krwi pulsującej w uszach stał się głośniejszy niż myśli w mojej głowie. Wtedy odwróciłam się i pobiegłam z powrotem, wokół pastwiska, do czerwonego wagonu. Wdrapałam się na dach w ostatniej chwili, żeby zobaczyć, jak Tyler zamyka bagażnik i obraca się w kółko, jakby chciał powiedzieć do widzenia, ale nie było nikogo, z kim mógłby się pożegnać. Wyobrażałam sobie, jak mnie woła, i jego pochyloną twarz, gdy nie odpowiedziałam.

      Gdy zeszłam na dół, był już za kierownicą, a kiedy wyskoczyłam zza żelaznego zbiornika, toczył się polną drogą. Zatrzymał się, wyszedł z samochodu i przytulił mnie. To nie był taki miażdżący uścisk, jaki dzieciom często serwują dorośli, ale ten inny, oboje staliśmy, a on przyciągnął mnie do siebie i przysunął swoją twarz do mojej. Powiedział, że będzie za mną tęsknił, potem mnie puścił, wsiadł do samochodu i zjechał szybko ze wzgórza na szosę. Patrzyłam, jak opada kurz.

      Tyler rzadko później przyjeżdżał do domu. Budował sobie nowe życie po drugiej stronie frontu. Niewiele razy zapuszczał się na nasz teren. Nie pamiętam go przez następnych pięć lat, aż do momentu, gdy mam piętnaście lat i Tyler w krytycznym momencie zjawia się nagle w moim życiu. Wtedy byliśmy już sobie obcy.

      Wiele lat minęło, zanim zrozumiałam, ile kosztował go tamten wyjazd, i jak niewiele wiedział o tym, co czeka go tam, dokąd zmierzał. Tony i Shawn też wyjechali, ale po to, by robić to, czego nauczył ich ojciec: jeździć ciężarówką, spawać, złomować. Tyler rzucał się na głęboką wodę. Nie wiem, dlaczego to zrobił, on też tego nie wie. Nie potrafi wyjaśnić, skąd wzięło się u niego to przekonanie ani jak to się stało, że świeciło na tyle jasno, by rozświetlić mroki niepewności. Zawsze jednak podejrzewałam, że chodziło o muzykę grającą mu w głowie, jakąś pomocną melodię, której my nie słyszeliśmy, tę samą tajemną melodię, którą sobie nucił, kiedy kupił książkę do trygonometrii albo zbierał wiórki po temperowaniu ołówków.