Помнік літары «Ў». Вінцэсь Мудроў
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Помнік літары «Ў» - Вінцэсь Мудроў страница 14
Название: Помнік літары «Ў»
Автор: Вінцэсь Мудроў
Издательство: Электронная книгарня
Жанр: Современная зарубежная литература
isbn: 978-985-7165-59-9
isbn:
– Ну, жоўтыя такія… іх з Масквы прывозяць.
Што адказаў Іван Іванавіч, мы не пачулі, бо ўгледзелі, што пяюхі ўжо даўно сядзяць за сталамі, і, пхаючы адно другога, кінуліся ў сталоўку.
На вячэру далі амлет з макаронай, ды яшчэ цётухна-кухарка хадзіла між сталоў ды падлівала малака ў шклянкі. Амлет я глытаю адным махам, а вось макарона збілася камяком, не лезе ў глотку.
– Хутчэй бы ўжо, – кажа стрыжаны недаростак, які сядзіць насупраць.
– Што, малака налілі? – пытаюся я, перастаўшы жаваць.
– Ды не… хутчэй бы камунізм прыйшоў. Тады, казаў Іван Іванавіч, на вячэру будуць бананы даваць.
– Ты што, думаеш, ён яшчэ да канца нашай змены прыйдзе? – мармычу, падстаўляючы шклянку пад струмень малака, і ўпотай паглядаю ў той бок, дзе сядзіць Дана Харуцкая.
Уночы зноў не сплю. Выспаўся ўдзень, ды і цікую – калі Мішка Касач палезе ў вакно. Мішка таксама не спіць, круціцца ў ложку, раз-пораз уздыхае.
Нечакана дзверы пакоя прачыняюцца і ў пройме дрогкага святла – у канцы калідора ўсю ноч гарыць лямпачка – паўстае ўстрывожаны твар Пецькі Іздрыка. Пецька ўзіраецца ў цемру, тузае падбароддзем, і ў адказ яму трывожна рыпае ложак. Мішка падхопліваецца, махае сябру рукой і сцярожка, на цырлах, ідзе да вакна. Просвы гучна ляскаюць, Мішка ўтульвае голаў у плечы, азіраецца, выглядаючы – ці не прачнуўся хто з нас.
Ну вядома – сябрукі хочуць неўпрыкмет патрапіць на двор. Праз дзверы не выйсці – там сядзіць дзерык. На мінулым тыдні да дзевак, што спяць за сценкай, лезлі мясцовыя мальцы, вось Іван Іванавіч і сядзіць да дванаццатай ночы на ганку ды смаліць папяросы. А то яшчэ замест сябе дзядзьку Колю пасадзіць ці каго з выхавальнікаў. Таму Мішку з Пецькам і даводзіцца лезці ў вакно.
Я вылажу з-пад коўдры, бягу, пацепваючыся ад начнога халадку, да разнасцежанага вакна. Мішка з Пецькам стаяць, прыціснуўшыся спінамі да сцяны, а ўбачыўшы мяне, крывяць твары і махаюць рукамі. Маўляў, без цябе абыдземся. Але я лезу ў ваконную пройму, ступаю босымі нагамі на расянай траве.
– Толькі ціха! – пагрозліва шапоча Пецька Іздрык, прыклаўшы палец да вуснаў.
Прыгнуўшыся, мальцы бягуць да сталоўкі. Там, у крайнім акне, гарыць затуманенае прасцінай святло.
«Ці не надумалі прасіць дзядзьку Колю што-небудзь сыграць? – думаю я, паспяваючы за Пецькам, – але як той будзе расцягваць мяхі сярод ночы?»
У сталоўцы, у невялічкім катуху, што месціцца ля ўвахода, жыве наш баяніст. Вакно спрэс завешана прасцінай; на самым версе прасціна правісла і з адтуліны ліецца зыркае святло.
Мішка з Пецькам падхопліваюць бліжэйшую парту, цягнуць да вакна. Першым на парту лезе Мішка. Выцягнуўшы шыю і раскрыўшы рот, Мішка зазірае ў адтуліну і, адхінуўшыся, раскрывае рот яшчэ шырэй. Я хапаюся за голыя Мішкавы лыткі, лезу на парту, станаўлюся на дыбкі і бачу Дану. Важатая сядзіць на каленях у дзядзькі Колі і, абхапіўшы рукамі ягоную галаву, цалуе ў вусны. У вушах маіх пачынаюць біць званы, кроў прылівае СКАЧАТЬ