Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ мэты. Спадзяюся, я змог максімальна адкрыта адказаць на ваша пытанне.

      – Цалкам, прафесар, – я з задавальненнем паціснуў руку старога.

      – Цяпер мы заканчваем выпрабаванні. Мы прайшлі ўсе стадыі ад працы з плазмай гелію, да раўнаважкага ўтрымання плазмы вадароду на працягу гадзіны. Гэта значыць, што да моманту, калі свет пачне імкліва змяняцца, засталося не больш за паўгода, хоць большасць лабараторый і вучоных свету разлічваюць зрабіць гэта толькі на працягу некалькіх дзесяцігоддзяў. Хочаце, я правяду для вас невялікую экскурсію, і распавяду падрабязней пра нашу устаноўку?

      – З задавальненнем прымаю вашу прапанову, прафесар.

      – Прабачце мне, – умяшаўся Гор, які да гэтага стаяў моўчкі. – Вам давядзецца адкласці экскурсію, прафесар.

      – Чаму ж?

      Араб прадэманстраваў Клаўсу нешта на экране планшэта.

      – Доктар Глінскі мусіць прайсці ў залу Асамблеі.

      Я здзіўлена паглядзеў на Гора.

      – Даніял просіць вас правесці сустрэчу з ім зараз.

      – Вы ж казалі, што ў нас будзе час аглядзець увесь бункер?

      – Якуб, каб агледзець увесь бункер у вас могуць сысці тыдні. Я казаў толькі пра самыя важныя вузлы. Аднак я паднявольны чалавек, і мне даручана перадаць вам гэтую просьбу. Заўважце, гэта менавіта просьба. Я не магу ведаць матываў майго гаспадара, якімі ён кіраваўся, калі вырашыў наблізіць момант вашай з ім размовы, я толькі перадаю вам яго пажаданне.

      – Добра, Тамім. Пойдзем. Калі ласка, прабачце мне, прафесар. Я абяцаю, што вярнуся да вас як толькі змагу.

      Клаўс выглядаў засмучаным.

      – Што ж, я спадзяюся, у нас будзе шмат часу, каб я змог вам падрабязней распавесці пра наш рэактар. Прашу вас, Якуб, вы можаце зазірнуць да мяне ў госці ў любы час, гэта тычыцца не толькі лабараторыі, але і майго жытла. Наколькі я ведаю, Тамім прапанаваў вам катэдж побач з маім. Я ўжо паспеў злёгку абжыцца і цяпер з радасцю гатовы прымаць гасцей.

      Абавязкова зайду да вас.

      Я паціснуў руку Клаўсу і развітаўся з яго калегамі, з якімі так і не паспеў нават павітацца. Мы з Горам вярнуліся ў шахту ліфта.

      Араб скамандаваў: «Хол», – і шкло зноў страціла празрыстасць.

      – Прабачце мяне, Якуб, за сумбурнасць нашай праграмы. Паверце, я хацеў бы, каб усё было значна больш упарадкавана. У вас, зрэшты, будзе дастаткова часу, каб аглядзець увесь бункер цалкам і азнаёміцца з некаторымі ўжо запушчанымі праектамі. Верагодна, у майго гаспадара былі важкія падставы для падобнай просьбы, інакш ён не стаў бы адрываць вас.

      – Кіньце, Тамім, не трэба апраўданняў. Нічога страшнага не здарылася. Мне будзе надзвычай цікава пагаварыць з вашым гаспадаром і выслухаць усё, што ён хоча мне сказаць.

      – Рады гэта чуць. Прашу вас, – Гор прапусціў мяне наперад, і я выйшаў з платформы на светлы мармур хола, адкуль пачынаў знаёмства з «бункерам суднага дня».

      Гор СКАЧАТЬ