Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ секунд. Нашы інжынеры разлічылі, што начынне бункера дзякуючы двум брамам, тунэлю і горнаму масіву зможа вытрымаць наступствы выбуху дваццацімегатоннай бомбы. Для параўнання, гэтая магутнасць у тысячу разоў большая, чым была ў зарада, скінутага на Хірасіму.

      Мы наблізіліся да выхаду з тунэля. Тут быў размешчаны такі ж паўкруглы уваход з аўтаматычнай брамай яшчэ большай таўшчыні, чым першая. Надпіс, які абрамляў арку, абвяшчаў:

      «Сардэчна запрашаем у горны комплекс Роса – бункер суднага дня»

      – Я гляджу, гэта не проста жарт, вы сапраўды далі бункеру гэтую назву?

      – Скажам так, мы не сталі перашкаджаць. Будзем лічыць гэта народнай назвай будаўнікоў бункера, якая добра прыжылася.

      Мы прайшлі праз арку і патрапілі ў шырокі тамбур, закрыты з процілеглага боку непразрыстымі аўтаматычнымі дзьвярыма.

      – Гэта памяшканне дэзактывацыі, пабудаванае для крайняга выпадку.

      – Вы на самой справе рыхтаваліся да ядзернага ўдару?

      – Якуб, калі гэты комплекс закліканы забяспечыць выжыванне людзей пры самых неверагодных сцэнарах развіцця падзей, навошта абмяжоўвацца паўмерамі? Мы павінны прадугледзець усё.

      Гор набраў код доступу, і дзверы разышліся перад намі.

      Мы стаялі на парозе шырокага памяшкання, якое нагадвала грамадскія зоны ў гандлёвых цэнтрах, аднак, зразумела, без вялікай колькасці людзей і гандлёвых вітрын. Пол быў аздоблены светлым мармурам, скляпенні не былі выраўнаваны, аднак гэта была штучная няроўнасць, бачная паверхня скляпенняў была апрацавана светлай тынкоўкай, аднак большую частку сцен і нават столі займалі «жывыя шпалеры» – цэлыя аранжарэі экзатычных раслін, якія ўраслі ў сам матэрыял сцяны, верагодна, клапатліва падрыхтаваны для гэтага спецыялістамі. Нічога не казала пра тое, што мы знаходзімся ў самым цэнтры вулканічнага ўтварэння, якое ўзняла востраў высока над узроўнем акіяна.

      Вышыня гэтага памяшкання была не менш за дваццаць метраў, у далёкай сцяне размясціліся некалькі падвойных дзвярэй. Прастору залівала яркае святло, што лілося з магутных свяцілень наверсе, якія імітавалі мансардные вокны.

      Два шырокія калідоры разыходзіліся ў бакі, верагодна, апярэзваючы цэнтральнае памяшканне, схаванае за далёкай сцяной.

      Проста пасярод гэтай уваходнай зоны, якая займала, па меншай меры, некалькі соцень квадратных метраў, размясціўся празрысты тунэль з ліфтавымі шахтамі, што вялі ўніз і ўверх.

      – Што за тымі дзвярыма? – спытаў я.

      – Зала Асамблеі, пра якую я казаў вам, – адазваўся Гор.

      – Дазволіце зірнуць на яе?

      – Трохі пазней, Якуб. Зараз я хацеў бы правесці вас па ўсім комплексе, а экскурсію мы скончым менавіта там. Давайце пройдзем па адным з гэтых калідораў. Яны утвараюць замкнёную канструкцыю. Там размешчаны рабочыя і адміністрацыйныя памяшканні, залы для нарад і адпачынку.

      Мы прайшлі ў левы калідор.

      – Тамім, СКАЧАТЬ