Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ якія жывуць у мясцовых водах, за выключэннем, зразумела, самых буйных, хоць тут жыве нават некалькі асобін карлікавых акул. Акрамя таго тут высаджаны цэлыя калоніі каралаў, якія ствараюць сапраўды неверагодную карціну.

      – Акварыум размешчаны выключна над калідорам?

      – Не, што вы. Па-першае, гэта было б непрактычна, а па-другое, мы проста загубілі б яго насельнікаў, даўшы ім так мала жыццёвай прасторы. Такая ж столь размешчана ва ўсіх памяшканнях па перыметры за гэтымі самымі дзвярыма. Гэта зручна, і, галоўнае, у такім інтэр’еры вельмі прыемна і камфортна працаваць людзям. Шкада толькі, што мы не можам сканструяваць такую столь на ўсіх узроўнях, хоць, забягаючы наперад, мы пастараліся прыдумаць яшчэ шмат такіх хітрыкаў, якія дазвалялі б людзям не адчуваць сябе нібы ў падземнай турме.

      Гор штурхнуў першыя дзверы ад сябе. За імі аказалася нешта накшталт пультавой з размешчанымі там кампутарамі, велізарнай інтэрактыўнай панэллю на ўсю сцяну, на якую была выведзена маніторынгавая схема электразабеспячэння комплексу, нейкімі незразумелымі мне прыладамі і прыстасаваннямі. Што тычыцца столі, яна, як і сказаў Гор, была працягам акварыума. Мяркуючы па ўсім, акварыум быў суцэльны і перагародак, якія падзяляюць памяшканні пад ім, там не было.

      – Гэта наш цэнтр кіравання энергазабеспячэннем архіпелага. Зараз ён працуе ў тэставым рэжыме і проста адсочвае памылкі і няспраўнасці сістэмы, аднак калі мы запусцім рэактар… Марка! Марка!

      У далёкім куце памяшкання з-за перагародкі, якая хавала працоўнае месца спецыяліста, выглянула кучаравая галава. Секунду на нас глядзелі з непаразуменнем, а затым раптам рукі паспешліва сарвалі з галавы навушнікі, і на ногі ускочыў малады цемнаскуры хлопец.

      Ён хуткім крокам падышоў да нас.

      – Тамім, гэта вы? Навошта вы палохаеце мяне?

      Гор зарагатаў.

      – Вы што, заснулі, Марка?

      – Скажаце яшчэ. Я вырашыў перакусіць і крыху адпачыць. Для мяне работы пакуль усё роўна няшмат.

      – Пачакайце, хутка ў вас яе будзе больш чым дастаткова. Гэта доктар Глінскі, дазвольце вам яго афіцыйна прадставіць.

      – Вы Якуб Глінскі? Вы нават не можаце сабе ўявіць, як я рады вас бачыць. Гор прагудзеў нам усе вушы пра вас!

      Я працягнуў руку.

      – Слова гонару, я таксама рады нарэшце бачыць жывую душу. Я ўжо пачаў думаць, быццам гэта ўсё закінутыя дэкарацыі нейкага дзіўнага фільма, дзе няма нікога. Вы першы чалавек, якога я сустрэў на Роса.

      Хлопец адказаў на поціск рукі з вялікім энтузіязмам.

      – Мяне завуць Марка Карас, я адказваю за маніторынг усіх сістэм электразабеспячэння комплексу. Вы не сустрэлі тут пакуль людзей проста таму, што іх яшчэ вельмі мала. Аднак мы ўсе спадзяемся, што з вашай дапамогай нас стане значна больш.

      Гор перапыніў яго.

      – Марка, скажыце, як ідуць работы на рэактары?

      – Стэларатар ужо гатовы СКАЧАТЬ