Interpretacja EKG. Kurs zaawansowany. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

      Należy pamiętać o tym, że u jednego pacjenta w przedłużonych zapisach elektrokardiograficznych możliwe jest zaobserwowanie różnych typów zaburzeń. Zaburzenia automatyzmu węzła zatokowego mogą współistnieć z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego. W zapisie holterowskim w jednej godzinie można spotkać pauzy wynikające z bloku przedsionkowo-komorowego, a także pauzy w przebiegu zablokowanych pobudzeń nadkomorowych (ryc. 11.4). Istnieją także złożone zaburzenia przewodzenia polegające na współistnieniu w jednej pauzie bloku przedsionkowo-komorowego i zablokowanego przedwczesnego pobudzenia nadkomorowego (ryc. 11.5). W trakcie nawet jednej minuty u pacjenta można zaobserwować epizody bloku przedsionkowo-komorowego II stopnia typu Wenckebacha, typu Mobitza i krótkie wstawki bloku typu 2:1.

      Problemem diagnostycznym u pacjentów z obserwowanymi w badaniach holterowskich pauzami są możliwe artefakty. Niektóre pauzy mogą wynikać z odklejenia się elektrod lub z nieprawidłowości w odczycie danych cyfrowych. Za „fałszywym” zahamowaniem zatokowym może przemawiać całkowicie prosta linia izoelektryczna u pacjenta bez innych odchyleń w zapisie EKG (ryc. 11.6).

      Migotanie przedsionków w swojej definicji charakteryzuje się całkowicie niemiarową czynnością komór. W obrazie elektrokardiograficznym można więc zaobserwować fragmenty zarówno szybkiej, jak i wolnej akcji komór, a także pauzy (ryc. 11.7). Nie należy zapominać o tym, że blok przedsionkowo-komorowy może występować nie tylko u osób z rytmem zatokowym, lecz także u tych z migotaniem przedsionków. Na wystąpienie bloku całkowitego w migotaniu przedsionków wskazuje pojawienie się miarowego rytmu zespołów QRS, zwłaszcza z nagłym ich poszerzeniem (ryc. 11.8).

      Kolejnym zagadnieniem jest zespół bradykardia–tachykardia, w którym u pacjenta współistnieją epizody tachyarytmii oraz okresy wolnej akcji serca lub przemijających zaburzeń przewodzenia. Odrębną postacią jest zespół bradykardia–tachykardia u pacjentów z migotaniem/trzepotaniem przedsionków ze zróżnicowanym przewodzeniem do komór skutkującym okresami bardzo szybkiej akcji serca przechodzącymi w okresy wolnej odpowiedzi komór lub pauzy (ryc. 11.9). Szczególną postacią tego zespołu jest pojawianie się pauz w okresie powrotu rymu zatokowego (ryc. 11.10).

      Zaburzenia przewodnictwa mogą występować w postaci przemijającej lub stałej/utrwalonej. Znacznie częściej są spotykane u osób powyżej 65. roku życia oraz u chorych z organiczną chorobą serca, w tym najczęściej z chorobą wieńcową z zajęciem prawej tętnicy wieńcowej. Mogą też wynikać z przejściowych nieprawidłowości, takich jak: zaburzenia elektrolitowe, infekcje czy działanie leków. Najczęstsze przyczyny zaburzeń automatyzmu i przewodnictwa wymienione zostały w tabeli 11.1. Zaburzenia automatyzmu i przewodnictwa na poziomie węzła zatokowego i przedsionkowo-komorowego mogą przebiegać w sposób bezobjawowy lub powodować objawy związane z wolną pracą serca i/lub utratą synchronii przedsionkowo-komorowej.

      Tabela 11.1. Przyczyny zaburzeń automatyzmu i/lub przewodnictwa

      W diagnostyce zaburzeń automatyzmu i przewodnictwa istotny jest szczegółowy wywiad dotyczący objawów towarzyszących arytmii, obecności znanej choroby serca i przyjmowanych leków. Objawy typowe dla bradyarytmii to:

      » omdlenia;

      » stany przedomdleniowe;

      » zawroty głowy;

      » mroczki przed oczami;

      » pogorszenie tolerancji wysiłku.

      Rozpoznanie zaburzeń automatyzmu i/lub przewodnictwa stawiane jest na podstawie diagnostyki elektrokardiograficznej obejmującej spoczynkowy EKG lub przedłużone rejestracje EKG, takie jak monitorowanie przyłóżkowe lub różne techniki długotrwałego ambulatoryjnego monitorowania EKG. Wybór metody СКАЧАТЬ