Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Побач стаяла крывая шыльда на патарчацы: «Гидрологический памятник природы. Охраняется государством». Янак зламаў гэтую палку і пайшоў далей. У доле было няўходліва, мокра, ягоныя сляды хутка напаўняліся ржавай каламутнай вадой. Каб не прамачыць ногі, ён стараўся болей ступаць па куп і.

      Торкаючы ў багну палкай, ён расчароўваўся. Балота штогод усё мялела. Імшара была ўжо не тая, як у ягоным валачашчым маленстве. Памалу ступаючы, з купіны на купіну, ён забываўся на нядаўнюю навіну. Бухматыя купы лазняку ды алешніку ачышчалі, як свяшчэнны агонь, ягоную свядомасць. Дзе зялёны, а дзе белакудзелісты мох пераліваўся на сонцы ўсімі адценнямі дурманных балотных чараў. Крывавыя журавіны, бы рассыпаныя пацеркі на ім, абуджалі ў свядомасці Янака дзіцячыя ўспаміны. Як даўно ён браў гэтыя ягады, стараючыся абагнаць сваю бабулю, якая, шпарка беручы па адной, па-заліхвацку напаўняла чарговае вядзерца. Пасля яму прыйдзецца перці ейныя, дый свае, вёдры за плячыма ў ванзэлку. Цяжка смылелі плечы, аднімаліся ногі, але малы ўпіраўся, не выдаваў заморанасці. Ён знаў, што назаўтра старая Хведрыха павязе ў горад прадаваць самагонку, дый возьме яго з сабой, дзе ён, стоячы акрай царквы, будзе прадаваць ягады. Але тое было ў мінулым, пасля смерці бабулі ён ніколі не прыходзіў сюды. Не было калі. Як з ехаў у Мінск на вучобу, дык нават і летам не вяртаўся. Рабіў на будоўлі падсобнікам. Прыязджаў толькі па Вялікадні ўзараць, дый раз-пораз абагнаць бульбу. Цяпер ён ніколі гэтага рабіць не будзе. Абыдуцца і без яго. Апошнія гады маці співалася, гарод стаяў зусім заросшы, а яна і без яго пражыве. Па ім галавой класці не будзе. Ён ужо і дома не хацеў бываць, збольшага сядзеў у «абшчажыціі» ў Мінску.

      «І куды гэта я зайшоў? – Янаку ўжо была не знаёмая гэтая мясцовасць. – Зусім сваё балота не пазнаю». Імшарына заканчвалася, балота пакрысе пераходзіла ў лес. «Мабыць, зайшоў у Боркі, тут жа непралазная гушчэча была раней». Дый яшчэ тут вадзіліся дзікі. Гэтых лясных звяроў ён баяўся з маленства. Памятаў, як парвалі яны маленькую дзяўчынку Зоську, якую доўга шукалі, а знайшлі толькі чырвоны акравак сукенкі… «А вось і свежыя нарытыя сляды. І, здаецца, чуваць екатанне. Вось дзе-ка мая смерць, яна зусім побач, недалёка». Янак ведаў пэўна: убачыўшы дзіка, трэба хіснуцца ўбок, дзікі ніколі не вяртаюцца назад і не паварочваюць галавой. Ён шпарка ішоў на іх голас, а пад ім гучна храбусцела паламанае вецце. Балота скончылася. Бурая касматая дзічыха і зграя чарнюткіх парсючкоў былі ўжо відаць. Цяпер ён пабяжыць ім насустрач…

      Андрусь Данілевіч

      [1990 г. н.]

      Мара пра прыгожае каханне

      Мабільны тэлефон ляжаў на тумбачцы. Алена глядзелася ў люстэрка, прычэсвала пафарбаваныя ў светлы колер валасы і ўважліва разглядала сябе.

      Гучны шчоўк парушыў ідылічную цішыню і адарваў дзяўчыну ад вельмі важнай і, бадай, самай галоўнай справы самалюбавання. Гэта было паведамленне «Вконтакте»:

      – Прывітанне, Алена, што робіш?

      Дзяўчына СКАЧАТЬ