Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      – Мне… трэба падумаць, – сказала Леда.

      – Не спяшайцеся. Гэта вельмі адказны выбар.

      А лепш прыходзьце заўтра. Я выпішу вам новы пропуск.

      Генетык дастаў чысты бланк і адкрыў папку з паперамі, каб прачытаць імя пацыенткі. Убачыўшы яго, доктар дастаў з кішэні насоўку, нервова выцер лоб і як мага акуратней перапісаў імя на пропуск, які працягнуў Ледзе:

      – Вось. Калі ласка. Вазьміце. Я буду чакаць вас.

      Усю ноч Леда плакала. Яна добра магла сабе ўявіць, што чакае яшчэ не народжанага ёй хлопчыка. Нарэшце Леда вырашыла.

      – Я пайду адна, – сказала яна Ікару.

      Гэтая дарога ў «Замак Жыцця» была самай доўгай з усіх, якія Ледзе давялося прайсці. Яна два разы паварочвала прэч ад будынка, але зноў вярталася да купала і стаяла, нерашуча ўдыхаючы пах азону. Нарэшце ёй хапіла мужнасці падысці да дзвярэй. Дзверы, як і ўчора, плаўна адчыніліся.

      Генетык ужо чакаў пры ўваходзе з яе карткай у шасціпалых руках. Ён усміхнуўся, выцер лоб і моўчкі аддаў картку Ледзе.

      У картцы было зафіксавана: «Б/М».

      – Без мутацыі? – не паверыла вачам Леда.

      – Спадарыня Леда, – прашаптаў доктар, – у нас была ваша маці. Калі ваш сын народзіцца з мутацыяй, мне самому прышыюць крылы. Без наркозу.

      Ікар падляцеў да акна герцагіні і ціха пашаргатаў крылом аб шкло. Герцагіня адкрыла акно.

      – Прывітанне, Ікар! – радасна сказала жанчына. – Добра, што вы прыляцелі! Заходзьце, заходзьце. Кава? Цукар? Вяршкі? Давайце я вас пачастую вішнёвымі эклерамі!

      – Вішнёвымі? – перапытаў Ікар.

      – Так. Вашымі любімымі,– адказала герцагіня і падышла да століка, на якім стаялі два кубкі і вялікая талерка з пірожнымі.

      Ікар апусціўся на падлогу і моўчкі прысеў за столік. Жанчына пасунула да Ікара кубак.

      – Адкуль вы ведаеце, што я п’ю каву з вяршкамі? – здзівіўся Ікар.

      Герцагіня ўзяла свой кубак і падзьмула ў яго, бо кава была гарачая.

      Вы з Ледай хаваліся ў маляўнічым месцы, спакойна сказала яна. На схіле той гары цвітуць эдэльвейсы, а зусім побач арлінае гняздо.

      Ікар прыўзняў крылы:

      – Вы з Ледай хаваліся ў маляўнічым месцы, – спакойна сказала яна. – На схіле той гары цвітуць эдэльвейсы, а зусім побач – арлінае гняздо.

      Ікар прыўзняў крылы:

      – Вы ведалі, дзе мы жывем?

      – О, я ведала гэта ўжо на трэці дзень, як вы знеслі маю дачку з дому. Вы нават не ўяўляеце, якіх высілкаў мне каштавала, каб пра гэта не даведаўся мой муж.

      Ікар апусціў галаву.

      – Дзякуй, – ціха прамовіў ён.

      – Я ведаю пра вас усё. У вас жа арліныя крылы – так, Ікар? Вельмі прыгожыя. Але пакуль у майго ўнука ёсць самы мізэрны шанец зрабіцца манархам, СКАЧАТЬ