Братэрства. Алесь Карлюкевiч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ свет кнігі І. Растоўцавай «Патаемнае ў чалавеку» (Варонеж, 1968), «Мікалай Забалоцкі. Літаратурны партрэт» (Масква, 1976), «Мікалай Забалоцкі: вопыт мастацкага спасціжэння» (Масква, 1984), «Паміж словам і маўчаннем. Пра сучасную паэзію» (Масква, 1989).

      За творчую работу крытык, чый лёс звязаны з Беларуссю, Міншчынай, Пухавіччынай, адзначана медалём Шолахава, а таксама – Горкаўскай літаратурнай прэміяй. За артыкул «Не пакінуўшы ценю» – прэміяй часопіса «Юность».

      Яшчэ раней, не ведаючы пра стасункі крытыка з беларускай старонкай, прачытаў гутарку ці запіс дыялогу І. Растоўцавай з класікам рускай літаратуры Леанідам Лявонавым. Цяпер вось узнаўляю адну з ранейшых выпісак аўтара рамана «Рускі лес»: «Ад вучонага сучаснікі чакаюць новай карціны свету, пашырэння межаў непазнанага, ад мастака чакаюць большага – Шляху. Толькі пісьменнік можа акрэсліць чалавечыя маршруты, вызначыць мыслярскі праход у заўтрашні дзень». Ідучы ў заўтра, вядомы рускі крытык, літаратуразнаўца, перакладчык, паэт Іна Растоўцава, відаць, памятае і ваенных часін пухавіцкую Зазерку.

      …Калі я расказаў у адной з беларускіх газет гэтую гісторыю, выразку з публікацыяй адправіў Іне Растоўцавай. Пісьменніца даслала мне стары, 1966 г., фотаздымак. На ім – яе бабуля з беларускімі партызанамі.

      Разам са старым фотаздымкам Іна Растоўцава даслала свой паэтычны зборнік «Ночь. Продолжение: вторая книга стихов» (Масква, выдавецтва «Академика», 2013). На авантытуле кнігі – дарчы надпіс: «…ад аўтара ў падарунак памяці пра Беларусь і гады дзяцінства часін Вялікай Айчыннай вайны, – з добрымі пажаданнямі Іна Растоўцава. 04.04.2014 г. Масква». Некаторыя шчымлівыя, праніклівыя радкі вяртаюць чытача ў ваеннае ліхалецце. У памяці Іны Растоўцавай – свае мастацкія і жыццёвыя сімвалы. Так ці іначай яны звязаны з Зазеркай, Пухавіччынай. Чытаем адзін з вершаў:

      На невидимой стороне жизни

      Со мной не остался никто, даже сестра.

      Даже мёртвые ушли с того места,

      Где были вчера.

      На невидимой стороне жизни.

      Смотри, – там в ряд деревья старых вишен,

      И ты стоишь ребёнком в белой нише;

      Смола стекает, и янтарная слеза,

      Как стрекоза.

      Дрожит под детским пальцем.

      Глаза закрою, помолчу. Картину назову:

      Деревня Зазерки. Стоит как наяву

      За озером, где школа, сад и бусел.

      Год сорок первый. Не хватает кальция.

      Извёстка белый осыпает цвет.

      И распадающийся узел

      Из веток вишневых, из будущих иллюзий —

      Горчайший запах над завесой лет…

      И грустно Чехов смотрит нам вослед,

      Несбывшийся поэт…

      І яшчэ – з пухавіцкай памяці Іны Растоўцавай: «Мне снилась Германия озером, / Прозрачным и синим – без края. / Как в Зазерках детство морозило! / Под липой стою, замирая. / Под каждым цветком стою в грёзе СКАЧАТЬ