Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова

Чтение книги онлайн.

      – Яснавяльможны пан Міхал вырашыў абзавесціся пажам, – з’едліва заўважыла карміцелька.

      Юнак спадылба зірнуў на яе і ўзяўся жаваць далей.

      – А як пану Янэку спадабалася Вільня? – пацікавілася кабета.

      – Янэк амаль не бачыў горад, мы ж прыехалі позна вечарам, – паспяшаўся з адказам Міхал.

      – А ён што, нямко? – хітра прыжмурылася карміцелька.

      – З чаго ты вырашыла?

      – Ну, ты ўвесь час адказваеш замест яго, не даеш хлопчыку нічога сказаць.

      – Хадзем, – сказаў Міхал Басі, рэзка ўстаўшы з-за стала.

      Дзяўчынка журботна паглядзела на астылую кашу ў талерцы і ўзнялася следам за ім.

      – Куды гэта ты сабраўся? – усклікнула карміцелька.

      – Горад Янэку паказаць хачу! – з’едліва паведаміў юнак.

      – Пачакай! Гаротнае дзіцянё зусім галоднае засталося! – спудзілася кабета. – Што ты трымаешся, нібы пан са слугой?

      – Няма чаго сядзець, няхай прызвычайваецца да службы, – строга прамовіў Міхал і пацягнуў Басю за рукаў.

      – Міхал, мабыць, нам пайсці з табой? – спыталі маладыя людзі.

      – Не. Сёння можаце ісці па дамах, – сказаў юнак і зноў пацягнуў за сабой Басю.

      – Чакайце, – карміцелька схапіла са стала кавалак хлеба і працягнула яго дзяўчынцы. – Хаця хлеба з’ясі.

      – Дзякуй, – сказала тая.

      Карміцелька склала рукі на жываце і замілавана ўсміхнулася. А Бася паспяшалася за Міхалам, жуючы на хаду хлеб.

      Калі яны выйшлі на двор, яна падазрона прынюхалася і з агідай заціснула нос рукой: у паветры стаяў моцны пах гною. Але ўжо праз некалькі хвілін Бася прызвычаілася да мясцовых асаблівасцяў і рахмана ішла ў нагу з Міхалам.

      – Ты чаго мне рота адкрыць не даваў? – упікнула яна юнака.

      – Калі б ты пачала размаўляць, у іх з’явілася яшчэ больш пытанняў.

      Дзяўчынка здзіўлена паглядзела на яго.

      – Ты дзіўна кажаш – нібы на нашай мове, а нібы і не, – паведаміў Міхал.

      – Ой, ды годзе! Ты ж мяне разумееш.

      – Ну, я ўжо прызвычаіўся!

      Бася фыркнула, а потым спытала:

      – А хто былі тыя людзі за снеданнем?

      – Маладыя – сыны карміцелькі, а паджылы – стары сябра бацькі, ён таксама служыць князю і нярэдка заходзіць да мяне.

      Міхал з Басяй рушылі далей па горадзе. Дзяўчынка з прагнасцю пазірала па баках, круцячы галавой то направа, то налева, каб нічога не прапусціць.

      – Пакінь так на ўсё вытарашчвацца, – раз-пораз бухцеў юнак. – Ты прыцягваеш да нас увагу.

      – Дык мне ж цікава! – абурана ўсклікнула Бася. – Я ніколі не бачыла такога. Ты што, думаеш у маім часе ўсё тое ж самае? Зусім не!

      Міхал толькі паціснуў плячыма.

      – Слухай, Бася, давай збочым на гандлёвую вуліцу, купім табе вопратку. Ці мала, на колькі ты тут застанешся? – прапанаваў ён.

      Яны СКАЧАТЬ