Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова

Чтение книги онлайн.

      – Мне яе бацька падарыў. Ён наогул вельмі любіў кнігі і намагаўся купляць іх, калі трапляліся добрыя, хаця гэта і дорага.

      – У нас таксама такія кнігі дарагія.

      – Праўда? А ўвогуле кніг шмат?

      – Ага, толькі не ўсе добрыя.

      – Зразумела, – сказаў юнак. – Глядзі, воск ужо астыў. Ён узяў нож і акуратна саскроб воск з кнігі.

      – А пляма ўсё роўна засталася, – засмуцілася Бася.

      – Лухта, гэта ж усяго толькі вокладка. Галоўнае, што старонкі цэлыя.

      – Ну так. А як княгіня?

      – Добра, – усміхнуўся Міхал. – А чаму ты пытаешся?

      – Цікава ж! Не кожны дзень я ў мінулае трапляю, – рассмяялася дзяўчынка. – А куды яна ездзіла?

      – Наведвала іншую княгіню, – растлумачыў Міхал.

      – А-а-а, – зразумела кіўнула Бася. Крыху памаўчаўшы, юнак паведаміў:

      – Зараз будзьма вячэраць. Карміцелька нешта доўга гатуе – ужо так есці хочацца.

      Дзяўчынка фыркнула.

      – Я ж казала, што трэ было добра паснедаць, – нібы між іншым прамовіла яна.

      За дзвярыма пачуліся крокі, і ўжо знаёмы Басі голас карміцелькі сказаў:

      – Міхалачак, дапамажы мне – адчыні дзверы, а то паднос цяжкі.

      Міхал кінуўся да дзвярэй і, ледзь прачыніўшы іх, праслізнуў у вузкую шчылінку.

      – Карміцелька, давай я сам, – сказаў юнак.

      – Чаму гэта?

      – Ну… Навошта табе гэты паднос цягаць? Сама ж казала, што цяжкі.

      – З чаго б ты так пра мяне клапаціцца стаў! – усклікнула кабета.

      – Не, давай я ўсё ж такі сам яго занясу, – настойваў Міхал. – Тым больш што я там на стале кніжкі расклаў.

      – Дык што з таго? Мне зараз нельга да цябе ў пакой заходзіць?

      – Ды не, карміцелька, ну што ты? Проста я… – юнак не ведаў, якую прыдумаць адгаворку. – Паслухай, калі мы з табой далей будзем спрачацца, вячэра астыне.

      – Хм, што, цікава, ты ад мяне такое хаваеш? – падазрона спытала кабета.

      – Нічога я не хаваю. Проста стаміўся і хачу есці.

      – Ну-ну, – карміцелька ўручыла Міхалу паднос і сышла.

      Ён праціснуўся з падносам у пакой і нагой зачыніў за сабою дзверы.

      – Вось настырная! – паскардзіўся Міхал. – Як што не так, яна адразу панапрыдумвае сабе немаведама чаго і давай мяне дапытваць.

      – Напэўна, яна за цябе турбуецца, – з усмешкай выказала меркаванне Бася.

      – Навошта за мяне турбавацца? Я ж ужо сталы мужчына, – прабурчаў Міхал.

      Гэта смелая заява надта рассмяшыла дзяўчынку, яна задушылася кавалкам смажаніны і закашлялася. Міхал толькі непрыхільна скасавурыўся на яе. Але Бася ніколькі не збянтэжылася, а, урэшце адкашляўшыся, паглядзела на юнака бязвіннымі вачыма.

      Скончыўшы вячэру, Міхал і Бася прыняліся чакаць перад люстрам. Яны напружана СКАЧАТЬ