Die biblioteek aan die einde van die wêreld. Etienne van Heerden

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ REFERENCE (MTCN) NO#: 40208769

      2. SENDER’S NAME: SUTOPO DRIYAWASTYO

      3. AMOUNT TO PICKUP: US$50,000.00

      You can as well track this transaction by click this link:

      https://secure.moneygram.com/transactions

      ONCE THE TRACKING WEBSITE PAGE APPEARS PUT THE REFERENCE:40208769 THEN PUT THE LAST NAME: EZEIGWE

      Yours Sincerely,

      Dr. Henriette Louise Ferreira

      (The Widow).

      ------------------------------------------------------------------------

      For more info you may contact my coordinator (Pastor Mrs. Margaret Maria Putu (PhD) for immediate assist.

      ___________________________________

      NOCC, http://nocc.sourceforge.net

      #

      Ian se lang reisgenoot lyk dikgeslaap, want ook hy het in die nanag uiteindelik tot rus gekom en ingesluimer. Maar nou, met die vooruitsig dat hy die prooi langs hom gaan verloor, buig hy sy snawel opnuut oor Ian.

      “Laat ek gou my storie klaar vertel.” Hy gee ’n verskonende laggie. “Ek moes ’n markgaping skep. Die maklikste sou wees om mense te por om ’n nuwe skaamte te ontwikkel.

      “Maar hoe kan jy skaam wees vir jou fossae as jy nie eens weet jy hét hulle nie?” Hy elmboog Ian speels. “Wel, ek sal mense bewus moet maak van hul fossae. En hoe? Sosiale media!

      “Jy sit beroemdes se fossae op die web! Jy wys hoe lyk móói! Popsterre, modelle. Spórtmanne!” Hy beduie driftig. “En dan, wanneer die tyd reg is, gooi jy jou slagreël uit: Is jy skaam vir jou popliteale fossas? Op Facebook, op Twitter. Jy gooi hom uit.

      “Fase twee. ’n Tweede sosialemedia-veldtog kom nou: begin ’n Facebook-groep, Beautiful Fossas, en jy twiet twee keer ’n dag.

      “Die derde fase is die vererotisering van die agterknie. Die popliteale fossa moet as erotiese liggaamsdeel gevestig word. Uniek soos ’n vingerafdruk, uniek soos die vel van ’n zebra, die argitektuur van ’n sneeuvlokkie.

      “Biometriese data!

      “Toevallig, net toe ek dit als uitgedink het, het smartphones die vingerafdruk as toegangskode begin gebruik. Mense het die uniekheid van hul eie velpatrone begin besef. Hoe cool is dit nie!”

      Ian se reisgenoot stoom voort terwyl mense begin uitstap. “Dan, die belangrikste: fase vier. Verdiep die navorsing. Beroemdes. Fynkam sportwebwerwe en sosiale media. Hoe het Jackie O se fossas gelyk? Sophia Loren. Madonna en Picasso. Jy kan Roger Federer se fossas hê. Of jy kan bespoke gaan. Spesiaal vir jou ontwerp. Net jy!”

      ’n Vriend, vertel hy nadat hy sy ledemate ontvou en naas Ian die vliegtuig verlaat het en terwyl hulle uitbeweeg en mettertyd langs mekaar op ’n loopband in die lughawegebou beland, het hom gehelp om ’n rekenaarprogram te ontwikkel. Die program vra na beroep, ouderdom, persoonlikheidseienskappe, vra uit na groot traumas en drome, en jy voer ook die name in van mense wat die pasiënt bewonder. Die program sluit Brad Pitt, Usain Bolt, Madonna en Louis Armstrong se agterknieë in, als omsigtig van argieffoto’s uitgelig. Dan stel die program ’n ontwerp voor.

      “Kunsmatige intelligensie! Jy sal jou verbaas oor daardie rekenaar se insig in persoonlikheidstipes!”

      Die chirurg vryf oor sy neus, driftig. Hy’t gaan aanklop by die modeontwerper met ’n ateljee laer af in die gebou waar hy sy praktyk het. “Sou jy ’n klerereeks oorweeg wat die hele liggaam bedek maar groot oë uitgesnyde materiaal het, net hier op die agterknie? En sou ons dit op die loopplank kon kry, met langbeenmodelle wat skalks net die fossas wys en niks anders van die been nie? Met media daar?”

      #

      Saam vaar Ian en die neus op die vervoerband deur die gebou.

      Die chirurg staan agter Ian en sy snawel hang oor Ian se kop. Hy giggel. “Ek het mense vertel van my projek. Oh, my God, you’re the craziest plastic surgeon I know!” Hy dawer van die lag. “Kan jy glo?”

      En ’n dag later, vertel hy, kom ’n e-pos van ’n kollega: “Vandat jy my aan die dink gesit het, kan ek my oë nie afhou van vroumense se agterknieë nie.”

      Nou kom die chirurg skielik langs Ian staan. Knyp. ’n Ingewing het hom getref: “Maar voordat my besigheid regtig suksesvol raak, wil ek die regsimplikasies verstaan. Die Mediese Raad is erg streng, hoor! Kyk wat het met die arme Tim Noakes en sy banting gebeur. Ek is nie lus vir lang, uitgerekte hofsake en bestraffende kollegas nie.

      “Hier is my kaartjie. Ek sal jou firma aanlyn opspoor. Jy’s net die praktisyn waarna ek soek.

      “Wanneer ons ontmoet, vertel jy my als van die regswese.

      “En wat jou so kwel. Want ek kan sien iets weeg swaar op jou gemoed.

      “Geniet die interessante konferensie! Onthou: jou fossas lieg nooit!”

      #

      Elizabeth, in ’n swak oomblik, met ’n reeks whatsapps aan Ian:

      Ek was besig om Mike del Ferro se jongste video clip Opera Meets Jazz te kyk, toe pop Bob Hope Talks About His Money op en onmiddellik kry ek die onuitspreeklikste urge om dit te kyk.

      Baai-baai, Mike del Ferro en jou keurige kuratele van klank, en hallo, Dick Cavett en Bob Hope met jul gung-ho mansplaying banter uit die argiewe.

      Waar is ons? Wat gaan aan?

      Wat het geword van die stilte tussen riet?

      Twee asems wat mekaar soos ganse laag deur die riete jaag?

      #

      En vyf minute later:

      Ian, ignoreer vorige sarsie whatsapps. Ek het ’n glas wyn te veel. Toe verval ek in.

      #

      “Daar is geen manier dat daar nie protes sal wees teen hierdie teks nie,” sê Thuli aan Elizabeth waar hulle in ’n klein, versteekte kafeetjie in Kuilsrivier sit.

      Elizabeth het verduidelik dat hulle ver van die middestad moet ontmoet. Weg van die opgehitsde studentegemeenskap en die mediamense en skinderbekke.

      Thuli het instemmend gereageer. Ook sy wil graag ver van die kampus ontmoet; sy’t in haar skooldae genoeg gehoor sy’s met haar Londen-agtergrond ’n coconut: swart van buite, maar wit van binne.

      In hierdie kafeetjie kom sit meestal winkelwerkers uit die omgewing. Die kleredrag is dié van die onderste segment van die middelklas.

      Thuli kyk om haar. Dit is so, op hierdie vlak begin integrasie stadig plaasvind. Waar kontak tussen rasse vroeër net in die werkplek plaasgevind het, is dit veral nou mense wat saam werk wat gedeelde belange ontwikkel, dalk gou saam iets gaan eet oor middagete voordat die middagskof begin. Hul kinders is in dieselfde skool. Hulle koop by dieselfde winkels. Sien mekaar in dieselfde dokter se spreekkamer.

      En СКАЧАТЬ